روند فعلی ورزش زنان به شکلی است که نمی‌توان انتظار داشت در آینده‌ای نزدیک تک برنز ریو تکرار شود چرا که با شعار نمی‌توان به توسعه رسید.
ورزش دات آنلاین- بامداد ۲۹ مرداد حدود ۷ سال پیش ایران توانست صاحب اولین مدال زنانش در المپیک شود. برنز کیمیا علیزاده با شکست ۵ بر صفر نیکیتا گلاسنوویک سوئدی یک تاریخ سازی بود که همه تصور می‌کردند ادامه خواهد داشت و راه برای کسب مدال‌های بیشتر زنان در این آوردگاه مهم باز می‌شود اما این یک گمان اشتباه بود و آن مدال حالا فقط یک خاطره است. بعد از کسب برنزی که برای ایران دست کمی از طلا نداشت مسئولان هرکدام به دنبال مصادره موفقیت به نام خودشان بودند و فرصت خودنمایی با آن برنز را از دست ندادند.
با این حال آن درخشش هیچ گاه در کاروان زنان ورزشکار ایران در المپیک و حتی بازی‌های آسیایی هم تکرار نشد. نه فقط روند مدال آوری زنان در المپیک ادامه پیدا نکرد بلکه در بازی‌های آسیایی نیز زنان به طلا نرسیدند؛ موضوعی که در گزارش «طلای هانگژو پسند زنان ایران نشد! » به آن اشاره شد.
شاید برخی معتقد باشند با توجه به اینکه بعد از ریو فقط یک المپیک و آن هم متاثر از کرونا برگزار شده، قضاوت منصفانه‌ای درخصوص ادامه دار بودن یا نبودن روند مدال آوری زنان در این بازی‌ها نیست.
اما یکی از مهم‌ترین نکاتی که باید درباره توکیو به آن اشاره کرد این است که حمیده عباسعلی به عنوان یکی از شانس‌های کسب مدال کاراته پا به بازی‌ها گذاشت اما این اتفاق رخ نداد. قطعا مصدومیت مانع او بود اما از نظر فنی هم عباسعلی در توکیو شاداب و سرحال نشان نداد و حداقل شکست مقابل حریف سوئیسی بسیار غیرمنتظره بود.
موضوع دیگر این است که در المپیک توکیو کاروان زنان حتی نزدیک مدال هم نشدند. در تیراندازی که قبل از آغاز بازی‌های ۲۰۱۶ نیز شانس مدال برای آن‌ها وجود داشت، زنان نتوانستند عملکرد خوبی داشته باشند و تمام جایگاه آن‌ها دو رقمی بود و فقط در بخش میکس هانیه رستمیان با جواد فروغی رده هشتم را کسب کرد!
ناهید کیانی نیز در تکواندو به توفیقی نرسید و در همان گام نخست حذف شد. سارا بهمنیار نیز به مانند عباسعلی در کاراته با دو شکست از رسیدن به مرحله بعد راه یافت و فقط یک برد به نامش ثبت شد.
فرزانه فصیحی نیز که با عنایت کمیته ملی المپیک به سهمیه اهدایی دوی ۱۰۰ متر زنان رسید در توکیو فقط دوید!
قطعا تنها نمره قبلی برای زنان در توکیو برای نازنین ملایی بود که در قایقرانی توانست در رده یازدهمی قرار بگیرد؛ جایگاهی که فراتر از تصور و پیش بینی‌ها بود. این جایگاه با وجود ارزشمند بودن بازهم نزدیک به مدال نبود.
نگاهی به روند همین رشته‌ها و ورزشکاران در بازی‌های آسیایی هانگژو نشان می‌دهد که نتایج اتفاقی یا به خاطر وقایع غیرقابل پیش بینی ورزش رخ نداده است.
تیراندازان زن ناکام ماندند؛ فصیحی نیز فقط در هانگژو دوید؛ قایقرانی با افت کیفیت مدال مواجه شد؛ کاراته و تکواندو هم که در سطح قاره حرفی برای گفتن داشتند از رسیدن به طلا بازماندند. حتی ناهید کیانی که قبل از بازی‌ها قهرمان جهان شده بود و بعد از هانگژو نیز در مسابقات مختلف مدال گرفت در بازی‌ها ناکام مطلق بود.
همین موضوع نشان می‌دهد جایگاه زنان ایران در بازی‌های آسیایی نیز در حال سقوط است چه برسد به تکرار مدال در المپیک!
کدام برنامه برای پیشرفت و توسعه ورزش زنان؟!
سوال اینجاست که پس شعار مسئولان درخصوص پیشرفت و توسعه ورزش زنان چیست؟ «بازی با نام» زنان «« موضوعی بود که پیش از این ورزش دات آنلاین به آن پرداخته و هنوز نمود عینی و قابل لمس شعار مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک وجود ندارد.
این موضوع که کشورهای قدرتمند دنیای ورزش و حتی آن‌هایی که در حال توسعه هستند روی مدال آوری زنان در المپیک حساب ویژه باز کرده‌اند را مخاطب عام ورزش ایران هم می‌داند و به لطف دهکده جهانی می‌دانند که کاروان یک کشور چند مدال به نام زنانش ثبت شده است. موضوع اصلی همین جاست که دانستن و بیان این موضوع توسط مسئولان کافی نیست و آن‌ها که نام مسئول را یدک می‌کشند باید برای اجرا شدن آن در ایران زمینه سازی کنند.
ورزش زنان آن هم در ایران که با محدودیت امکاناتی فراوانی رو به رو است با کلمات، شعارها، پیام‌های دلنشین تبریک مدال یا تعریف و تمجید در مصاحبه‌ها توسعه پیدا نمی‌کند. دست روی دست گذاشتن نتیجه‌اش می‌شود حسرت طلایی شدن در بازی‌های آسیایی؛ می‌شود رتبه‌های دو رقمی تیراندازان شانس مدال در توکیو!
آمارهایی برای خودنمایی!
متاسفانه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هر ساله به یک سری آمارهایی که صرفا عدد هستند اکتفا می‌کنند و می‌گویند ورزش زنان در سال جاری n مدال کسب کرده است اما هیچ گاه اشاره نمی‌شود که از این تعداد چند مدال در رشته‌های مهم و المپیکی کسب شده است؟ چند مدال در تورنمنت‌های بزرگ و معتبر جهانی به دست آمده؟ چند مدال در رشته‌های پایه بوده؟
درواقع موضوع مهم پاسخ همین سوالات است. این به معنای بی‌اهمیتی مدال آوری در رقابت‌های جهانی ووشو یا دیگر رشته‌های غیرالمپیکی نیست بلکه موضوع این است که وزارت ورزش و کمیته برای توسعه ورزش زنان تحلیل آماری ارائه دهند. این آمارها بدون تحلیل هیچ کمکی به ورزش زنان نمی‌کند.
تقریبا می‌توان گفت ۹۰ درصد ورزشکاران حرفه‌ای زن که در رشته‌های مهم به عنوان نفرات اول تا پنجم فعالیت می‌کنند، آن هم در خوشبینانه‌ترین حالت از شرایط ناراضی هستند. امکانات به اندازه‌ای که باید در اختیار آن‌ها قرار نمی‌گیرد و برای اعزام به مسابقات مختلف هم هربار با» نه» وزارت و کمیته و فدراسیون مواجه می‌شوند. اینکه زنان ورزشکار مجبور باشند با هزینه شخصی پیشرفت کنند و آن زمان مسئولان تصمیم بگیرند که از آن‌ها حمایت کنند یا نکنند در کجای دنیا رخ می‌دهد؟!
پیش بینی شرایط زنان ایران در المپیک پاریس کار سختی نیست و قطعا با شرایط فعلی اوضاع بسیار نامساعدتر از توکیو خواهد بود. در حال حاضر حتی بسیاری از رشته‌ها در کسب سهمیه المپیک دچار مشکل هستند. به نظر می‌رسد ادامه مسیر فعلی در ورزش زنان مدال آوری در المپیک را تبدیل به یک رویا می‌کند که در سال‌های آینده از تک برنز کسب شده به عنوان افسانه کیمیا یاد می‌شود.
انتهای پیام/