وزرش دات آنلاین- نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی به میزبانی هانگژو برگزار شد و کاروان ایران با ۱۳ طلا، ۲۱ نقره و ۲۰ برنز در رده هفتم قرار گرفت.

باوجود برخی مدال‌های غیرمنتظره در هر دو بخش زنان و مردان اما در کل کاروان ایران بازی‌های موفقی را پشت سرنگذاشت یکی از مهم‌ترین ناکامی‌های این دوره به زنان مربوط می‌شد چرا که در هانگژو هیچ زنی نتوانست مدال طلا را کسب کند.

سابقه کسب طلای زنان ایران در بازی‌های آسیایی طولانی نیست و برای اولین بار خدیجه آزادپور در ۲۰۱۰ توانست به مدال طلا برسد. طلای آزادپور در ووشو اولین مدال طلای تاریخ زنان در این بازی‌ها بود.

در ۲۰۱۴ عملکرد زنان درخشان‌تر شد و این بار تعداد طلاها به ۲ رسید. نجمه خدمتی در تیراندازی و حمیده عباسعلی در کاراته طلایی شدند.

در ۲۰۱۸ جاکارتا این درخشش ادامه دار نبود و فقط یک طلا برای زنان ایران به ثبت رسید؛ تیم ملی کبدی زنان.

پنج سال بعد این نزول ادامه داشت و در هانگژو هم علی رغم کسب ۷ نقره و ۱۱ برنز اما هیچ طلایی کسب نشد.

شاید ۲۰۱۸ یک زنگ خطر برای ورزش زنان ایران بود اما  تک طلای کبدی همه ناکامی‌ها را مخفی کرد و طبق معمول مسئولان نیز به دنبال بررسی مشکل نرفتند.

شاید همان طور که گفته شد سابقه کسب طلای زنان ایران در بازی‌ها طولانی نیست اما با توجه به وضعیتت ورزش زنان ایران این انتظار می‌رفت که اوضاع هردوره بهتر از گذشته شود، نه اینکه عملکرد منفی شود.

ناهید کیانی که در گرند پری نقره می‌گیرد یا در قهرمانی جهان به طلا می‌رسد حتما باید در بازی‌های آسیایی عملکرد بهتری داشته باشد.

تیراندازی که همواره مورد توجه مسئولان در لیست پیش بینی مدالی بود و البته زنان این رشته همیشه پیشتاز بودند اما حتی نزدیک مدال هم نشدند چه برسد به آن که طلا هم بگیرند.

کاراته و حتی دیگر تکواندوکاران زن نیز نتوانستند قهرمان شوند و نقش زنان در طلاهای کاروان صفر بود.

برخی از مدال‌های زنان نظیر نقره ترانه احمدی در اسکیت و برنز فرانک پرتوآذر در دوچرخه سواری ارزش فراوانی داشت اما بازهم این مدال‌ها نمی‌تواند عملکرد منفی دیگر ورزشکاران با امید طلا را کمرنگ کند.

کمتر از یک سال تا المپیک پاریس و سه سال تا بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده و اگر روند نزول عملکرد زنان ورزشکار به همین شکل پیش برود حتما در سال‌های آینده تعداد مدال‌های مجموع آن‌ها نیز کم خواهد شد.
یکی از برنامه ریزی‌های کشورهای مختلف برای ارتقای جایگاه‌شان در رده بندی توزیع مدالی، پیشرفت زنان است. بدون کمک گرفتن از زنان ورزشکار هیچ کشوری نمی‌تواند جایگاه خوبی در بازی‌ها داشته باشد.
ایران هم از این قضیه مستثنی نیست و باید برای استفاده هرچه بیشتر از ظرفیت مدال آوری زنان برنامه ریزی درستی صورت بگیرد؛ اینکه برای هر ناکامی دلیلی مثل بدشانسی، قرعه بد، سرماخوردگی، اشتباه داوری و… بیان شود هیچ  دردی از کاروان و ورزش زنان دوا نمی‌کند.

انتهای پیام/