ورزش دات آنلاین- جی جی بوفون در تاریخ ۲۸ ژانویه سال ۱۹۷۸ برابر با ۸ بهمن ۱۳۵۶ در کارارای ایتالیا به دنیا آمد. مادرش در رشته پرتاب وزنه کار می‌کرد و پدرش وزنه‌بردار بود، دو خواهرش نیز بازیکن والیبال هستند و عمویش بسکتبالیست است، وی همچنین با لورنزو بوفون دروازه‌بان ایتالیا در جام جهانی ۱۹۶۲  نسبت فامیلی دارد؛ او یکی از عموزاده‌های پدربزرگش است.

بوفون در سن ۱۲ سالگی به تیم بوناسکولا و در ۱۳ سالگی به تیم پارما پیوست. او در پارما در خط حمله به‌عنوان یک مهاجم بازی می‌کرد و یک سال در همین پست باقی ماند. در ۱۴ سالگی هر دو دروازه‌بان تیم مصدوم شدند و وی مجبور شد از دروازه دفاع کند و دو هفته در پست دروازه‌بانی ماند. پس‌ازآن کار خود را به‌صورت رسمی در پست دروازه‌بانی شروع کرد؛ جی جی از توماس انکونو کامرونی به‌عنوان الگوی خود یادکرده است.

بوفون در سن ۱۷ سالگی و در نوامبر سال ۱۹۹۵ در تیم پارما در مقابل تیم قدرتمند و پرآوازه‌ میلان برای اولین بار در سری A  حضور یافت که این بازی با تساوی بدون گل به پایان رسید. جان لوئیجی پس‌ازآن دروازه‌بان ثابت تیم، لوکا بوچی را کنار زد و خود گلر ثابت تیمش شد.

جان لوئیجی فصل ۲۰۰۰-۲۰۰۱  را هم در پارما سپری نمود و به پیشنهادهای میلیونی باشگاه‌های بزرگ اروپا پشت پا زد. وی در تابستان سال ۲۰۰۱ بود که به ازای بیش از ۵۴ میلیون یورو به یوونتوس پیوست.

۲۶ سال پیش زمانی که از پارما راهی تورین شد کمتر کسی انتظار داشت بوفون به یک اسطوره برای بانوی پیر تبدیل شود.

با چشمانی کاملاً بسته سرود ملی را با همان شور و اشتیاق کودکی فریاد می‌زند و با یک دست روی هم تیمی‌اش باری دیگر آمادهٔ حضور در یک رقابت ورزشی می‌شود. از زمانی که رینو گتوزو کفش‌هایش را آویخت، هیچ کسی مانند جیجی بوفون با تمام وجودش سرود ملی را نخوانده است با تمام وجود به معنای واقعی کلمه!

چیزی که در مورد جیجی وجود دارد این است که به نظر می‌رسد او بخش جدایی ناپذیری از داستان ماست، داستانی که گویی از اولین بازی او برای ایتالیا در اکتبر ۱۹۹۷ تا الان، یک عمر قدمت دارد. در هوای برفی شهر مسکوی روسیه، او اولین بار برای آتزوری به میدان رفت، در دیداری که در دقیقهٔ ۳۲ بازی جانشین جانلوکا پالیوکا در درون دروازه شد و به نظر می‌رسید به لطف گلزنی بوبو ویری در حال رسیدن به شروعی همراه با پیروزی است، اما اشتباه فابیو کاناوارو در محوطهٔ جریمهٔ ایتالیا باعث تغییر شرایط شد و گل به خودی کاناوارو، بوفون را از شروع همراه با پیروزی در تیم ملی ایتالیا محروم ساخت.

از آن موقع او در تمام شادی‌ها و ناراحتی‌ها با ما بوده است. از شکست خجالت آمیز و عصبی کننده مقابل کره جنوبی در جام جهانی ۲۰۰۲ تا چهار سال بعد و بالابردن جام جهانی در سرزمین ژرمن‌ها و تمام شادی و غم‌های بین آن دو، بوفون در همه حال همدم همیشگی ما بوده است. مانند کاپیتان‌های سرکش کشتی که در هنگام سهمگین‌ترین طوفان‌ها تسلیم نمی‌شوند و روی عرشهٔ کشتی با جان و دل می‌جنگند، بوفون نیز با تمام وجود سعی کرده است به ما آرامش دهد و آراممان کند.

این فقط به خاطر واکنش‌هایش نیست، هر چند که در طول این چد سال چندین و چند واکنش معجزه آمیز از او دیده‌ایم. چیزی که بیشتر از همه تحسین برانگیز نشان می‌دهد رفتار و برخورد او در مورد بازی برای تیم ملی کشورش و باشگاه یوونتوس است. حتی زمانی که در سال ۲۰۰۶ با ایتالیا قهرمان جام جهانی شد بلافاصله همراه با یوونتوس در رقابت‌های سری ب فوتبال ایتالیا حاضر شد و دست رد به تمامی پیشنهادات خود زد.

این تصمیم بوفون را به یک اسطوره در تورین تبدیل کرد.

چند سال پیش در یک جلسه پرسش‌وپاسخ با هواداران جوان یوونتوس، پسری بلند شد و خود را لورنزو از پارما معرفی کرد. او شروع کرد: سوال من اینجاست. چرا تصمیم گرفتی با یوونتوس در سال 2006 به سری بی بروی، زمانی که قهرمان جام جهانی شدی، باتوجه‌به اینکه خیلی از تیم‌ها تو را می‌خواستند؟

بوفون پاسخ داد: سلام لورنزو. وقتی به خانه می‌روی به‌جای من به پارما سلام برسان - همیشه در قلب من جایی دارد. به‌هرحال، من تصمیم گرفتم با یووه به سری بی سقوط کنم؛ زیرا به شما فکر می‌کردم. به شما فکر کردم؛ زیرا در فوتبال ما زیاد صحبت می‌کنیم. اما من کاملاً معتقدم که در برخی لحظات باید حرف را با عمل جایگزین کرد.

اگرچه بوفون و بسیاری از هم‌تیمی‌هایش در یووه هنوز دو عنوانی را که پس از رسوایی کالچوپولی در سال 2006 از آنها گرفته شده است، اما کتاب‌های تاریخ نشان می‌دهد که او رسماً 9 اسکودتو را به دست آورده است. این هنوز او را در دنیای کالچو منحصربه‌فرد می‌کند، زیرا قهرمانی آن فصل - هفتمین قهرمانی متوالی یووه - باعث شد که بوفون از ویرجینو روزتا، جیووانی فراری و جوزپه فورینو در فهرست افتخارات تمام دوران سری آ فاصله بگیرد. همان‌طور که آندره آ آنیلی، رئیس یوونتوس، در کنفرانس خداحافظی گفته است: از تعداد زیادی جام در موزه یوونتوس، حدود 30 درصد نام شما روی آنهاست.

این سطح بالای تعهد و وفاداری است که او را مانند نمونه‌ای کامل از احساسات هوادارن متعصب یوونتوس به ما معرفی می‌کند. او می‌داند که یوونتوس در سراسر دنیا چه اندازه مهم است و چه اندازه طرفدار دارد او این قدرت و آگاهی را برای بهبود عملکرد خود در اختیار می‌گیرد. هنگامی که او سیو می‌کند، ما سیو می‌کنیم و هنگامی که ما برای ابراز خوشحالی مشت‌هایمان را گره می‌کنیم او دقیقاً در حال انجام همین کار است. او ممکن است توانایی بیشتر از آن چه که اکثرمان رویایش را داریم، داشته باشد، اما این باعث نمی‌شود که خود را جدا از ما بداند. نظرات پیش از بازی او آمیزه‌ای از جدیت و شوخ طبعی ذاتی اوست، چیزی که احتمالاً زوف هم از دیدن آن افتخار می‌کند.

هنگامی که جیانلوئیجی بوفون در بهار 2016 در سری آ رکورد 974 دقیقه بدون گل دریافت کرد، موفقیت خود را به سبک بی‌نظیر خود نشان داد: با نوشتن نامه‌ای به هدفش. در پایان آمده است: بیش از 25 سال پیش عهد خود را بستم: سوگند خوردم که از شما محافظت کنم. مراقب شما باشم. سپری در برابر همه دشمنان شما. من همیشه به رفاه شما فکر کرده‌ام و آن را حتی بر رفاه خودم مقدم می‌دانم. من ۱۲ساله بودم که به هدفم پشت کردم و تا زمانی که پاها، سر و قلبم اجازه دهند به این کار ادامه خواهم داد.

 او همچنین خطی را به تک تک هم‌تیمی‌های خود در یوونتوس اختصاص داد که به او کمک کردند تا رکورد دیرینه سباستیانو روسی را پشت سر بگذارد.

برای تمامی این‌ها از شما ممنونیم جناب بوفون.

انتهای پیام/