ورزش دات آنلاین- ۲۶ سال پیش زمانی که از پارما راهی تورین شد کمتر کسی انتظار داشت بوفون به یک اسطوره برای بانوی پیر تبدیل شود.

با چشمانی کاملاً بسته سرود ملی را با همان شور و اشتیاق کودکی فریاد می‌زند و با یک دست روی هم تیمی‌اش باری دیگر آمادهٔ حضور در یک رقابت ورزشی می‌شود. از زمانی که رینو گتوزو کفش‌هایش را آویخت، هیچ کسی مانند جیجی بوفون با تمام وجودش سرود ملی را نخوانده است با تمام وجود به معنای واقعی کلمه!

چیزی که در مورد جیجی وجود دارد این است که به نظر می‌رسد او بخش جدایی ناپذیری از داستان ماست، داستانی که گویی از اولین بازی او برای ایتالیا در اکتبر ۱۹۹۷ تا الان، یک عمر قدمت دارد. در هوای برفی شهر مسکوی روسیه، او اولین بار برای آتزوری به میدان رفت، در دیداری که در دقیقهٔ ۳۲ بازی جانشین جانلوکا پالیوکا در درون دروازه شد و به نظر می‌رسید به لطف گلزنی بوبو ویری در حال رسیدن به شروعی همراه با پیروزی است، اما اشتباه فابیو کاناوارو در محوطهٔ جریمهٔ ایتالیا باعث تغییر شرایط شد و گل به خودی کاناوارو، بوفون را از شروع همراه با پیروزی در تیم ملی ایتالیا محروم ساخت.

از آن موقع او در تمام شادی‌ها و ناراحتی‌ها با ما بوده است. از شکست خجالت آمیز و عصبی کننده مقابل کره جنوبی در جام جهانی ۲۰۰۲ تا چهار سال بعد و بالابردن جام جهانی در سرزمین ژرمن‌ها و تمام شادی و غم‌های بین آن دو، بوفون در همه حال همدم همیشگی ما بوده است. مانند کاپیتان‌های سرکش کشتی که در هنگام سهمگین‌ترین طوفان‌ها تسلیم نمی‌شوند و روی عرشهٔ کشتی با جان و دل می‌جنگند، بوفون نیز با تمام وجود سعی کرده است به ما آرامش دهد و آراممان کند.

این فقط به خاطر واکنش‌هایش نیست، هر چند که در طول این چد سال چندین و چند واکنش معجزه آمیز از او دیده‌ایم. چیزی که بیشتر از همه تحسین برانگیز نشان می‌دهد رفتار و برخورد او در مورد بازی برای تیم ملی کشورش و باشگاه یوونتوس است. حتی زمانی که در سال ۲۰۰۶ با ایتالیا قهرمان جام جهانی شد بلافاصله همراه با یوونتوس در رقابت‌های سری ب فوتبال ایتالیا حاضر شد و دست رد به تمامی پیشنهادات خود زد.

این تصمیم بوفون را به یک اسطوره در تورین تبدیل کرد.

این سطح بالای تعهد و وفاداری است که او را مانند نمونه‌ای کامل از احساسات هوادارن متعصب یوونتوس به ما معرفی می‌کند. او می‌داند که یوونتوس در سراسر دنیا چه اندازه مهم است و چه اندازه طرفدار دارد او این قدرت و آگاهی را برای بهبود عملکرد خود در اختیار می‌گیرد. هنگامی که او سیو می‌کند، ما سیو می‌کنیم و هنگامی که ما برای ابراز خوشحالی مشت‌هایمان را گره می‌کنیم او دقیقاً در حال انجام همین کار است. او ممکن است توانایی بیشتر از آن چه که اکثرمان رویایش را داریم، داشته باشد، اما این باعث نمی‌شود که خود را جدا از ما بداند. نظرات پیش از بازی او آمیزه‌ای از جدیت و شوخ طبعی ذاتی اوست، چیزی که احتمالاً زوف هم از دیدن آن افتخار می‌کند.

نمایش‌های استاندارد بوفون باعث از کنار رفتن و افول جانشین‌هایش شده است. او در آینده‌ای که چندان دور به نظر نمی‌رسد مجبور خواهد بود دستکش‌های خود را آویزان کند و ما هم شروع به قدردانی چیزی که از دست داده‌ایم خواهیم کرد.

برای تمامی این‌ها از شما ممنونیم جناب بوفون.

انتهای پیام/