ورزش دات آنلاین- اگر کسی که یک پایش می‌لنگد، نتواند در مسابقه با دوندگانی که دو پای سالم دارند، آنها را شکست دهد، خودش مقصر است. زیرا می‌توانست بیش از این تلاش کند.  

به نظر شما این جمله تا چه اندازه درست است؟ شاید باورتان نشود و با خود بگویید این‌ها داستان است. به همین خاطر لازم است با هم، یک ماجرای واقعی را مرور کنیم. ببینیم کسی که یک پایش مشکل داشت، در رقابت با دیگران به چه جایگاهی رسید. .

پسری در مدارس ژیمناستیک

زمانی که جورج اِیسر در ۳۱ آگوست ۱۸۷۰ در شهر کی یِل آلمان متولد شد، ژیمناستیک مهمترین ورزش در مدارس این کشور به شمار می‌آمد. گئورگ کوچک، فرزند گئورگ سوفوس یاسپر اِیسر و آگوست فردریک هنریِت ایسر دوران کودکی را در مدارس کشور خود سپری کرد تا این که خانواده سه نفری آنها تصمیم به مهاجرت به ایالات متحده را گرفتند. در این زمان گئورگ ۱۴ ساله بود و پس از مدتی کوتاه به زندگی در قلب ایالات متحده در ایالات کلورادو عادت کرد. همچنین به تلفظ جدید نام خود: جورج.  

تمرین در کشور جدید

با پایان دوران تحصیل، کار جورج به عنوان حسابدار یک شرکت ساختمانی آغاز شد و در همان حال، او به باشگاه ژیمناستیک محل سکونت خود پیوست. باشگاهی با نام باشگاه ژیمناستیک کونکوردیا. هنوز خبری از مسابقات بزرگ بین المللی نبود و جورج اِیسر هم مثل سایر اعضای باشگاه تنها به خاطر علاقه به ژیمناستیک به این رشته مشغول بود و نه به خاطر پول یا کسب مدال در مسابقات بزرگ. اما اتفاقی ناگوار زندگی او را دگرگون کرد.

پایی که قطع شد

یک سانحه قطار کافی بود تا پای چپ ایسر قطع شود و او که از کودکی به ژیمناستیک عادت کرده بود، حالا برای راه رفتن عادی هم نیازمند کمک دیگران بود. این مساله هر انسانی را ناامید می‌کند و شاید خیلی‌ها در این شرایط هرگز به حال عادی بازنگردند. برای جورج هم دو راه مانده بود. یا به شدت افسرده شده و دیگر هیچ گاه به سمت ورزش نرود، یا این که با هر مشکلات کنار آمده و تمرینات ورزشی را از سر بگیرد. اما او چه کرد؟ ایسر خیلی زود به این شرایط جدید عادت کرد و با کمک گرفتن از یک پای چوبی، سرانجام روی پا ایستاد و کمی بعد از آن، تمرینات ژیمناستیک را از سر گرفت. ایسر علاوه بر ژیمناستیک به تمرینات دویدن و پریدن نیز پرداخت و چیزی نگذشت که کیفیت سابق خود را به دست آورد.

سه مدال طلا، نقره و برنز

در سال ۱۹۰۴ سومین دوره بازیهای المپیک به میزبانی سنت لوییس ایالات متحده برگزار می‌شد و فرصتی مناسب برای ورزشکاران امریکایی به وجود آمد تا در بازیها حضور پیدا کنند؛ بدون آن که نیاز باشد برای سفر به قاره‌ای دیگر، کشور خود را ترک کنند. برای اولین بار در تاریخ المپیک به سه نفر برتر مدالهای طلا، نقره و برنز داده می‌شد و ورزشکاران آماده بودند تا یکی از این مدالها را از آن خود کنند.  

طلایی برای دو قهرمان

در سنت لوییس مسابقات ژیمناستیک در دو بخش کاملا مستقل از هم برگزار شد که بخش قهرمانی بین المللی ترنر شباهت زیادی به مسابقات امروزی داشت و ورزشکاران در رقابتهای انفرادی با هم مسابقه می‌دادند. آن گاه در ادامه نتایج مجموع نفرات در هر هفت اسباب نیز محاسبه و یک نفر قهرمان مجموع می‌شد. در روز ۲۸ اکتبر ورزشکاران در سه مسابقه به میدان رفتند. مسابقه پرش از خرک برخلاف امروز بدون استفاده از تخته پرش برگزار می‌شد و این کار ایسر را دشوارتر از سایر رقبایش می‌کرد. با این حال او ۳۶ امتیاز کسب کرد و به صورت مشترک با آنتون هِیدا قهرمان المپیک شد.

هفت ثانیه

پس از آن، ورزشکاران در پارالل با هم رقابت کردند و این بار ایسر با ۴۴ امتیاز بالاتر از سایرین به تنهایی قهرمان المپیک شد. دیگر مسابقه آن روز، بالا رفتن از طناب بود. طنابی به طول ۲۵ فوت (۷ متر و ۶۲ سانتی متر) از دیوار آویزان بود و مدال طلا به سریع‌ترین ورزشکار می‌رسید. در بین ژیمناست‌ها، چارلز کراوس از طناب در مدت زمان ۷٫۲ ثانیه بالا رفت. اما ایسر کار بزرگ‌تری انجام داد و با طی کردن طناب در ۷ ثانیه، در این مسابقه هم یک مدال طلای دیگر کسب کرد.

در دارحلقه ایسر شرکت نکرد و مدالی نگرفت اما در خرک حلقه برنده نقره و در پارالل صاحب مدال برنز شد تا در مجموع نیز با ۱۵۲ امتیاز یک مدال نقره از آن خود کند و مدالهای خود را به ۶ افرایش دهد. این آمار برای ژیمناستی با یک پای چوبی فوق العاده بود.  

یک قرن بعد

بعد از المپیک، ایسر ژیمناستیک در باشگاه کونکوردیا را ادامه داد. چهار سال بعد، او با باشگاهش راهی سرزمین مادری خود- آلمان- شد و در آنجا هم نتایجی درخشان کسب کرد. ایسر در ۶ مارچ ۱۹۱۹ در شهر دنوِر از دنیا رفت. در آن زمان ۴۸ ساله بود و تا زمانی که زنده بود، هیچ کسی موفق نشد کار بزرگ او را تکرار کند.

نزدیک یک قرن گذشت تا در المپیک ۲۰۰۸ پکن، یک شناگر با پایی قطع شده، در میان سایر افراد مسابقه داد. یک دونده هم در سال ۲۰۱۲ با پاهایی قطع شده در المپیک شرکت کرد و همراه با سایر رقبا دوید. اما ایسر یک قرن پیش از آن، به همه ثابت کرد که هیچ مساله‌ای نمی‌تواند انسان را از رقابت کردن و پیروز شدن بازدارد. پاداش این اراده آهنین، جاودانه شدن او در ورزش جهان برای همیشه بود.  

انتهای پیام/