ورزش دات آنلاین- ماریو زاگالو اولین قهرمانی جام جهانی را در سال 1958 جشن گرفت. زمانی که در سوی دیگر دنیا در ایران، توجه چندانی به فوتبال نمی شد و عمده ارتباط ایران با ورزش جهان از طریق ترجمه نشریات فرانسوی و انگلیسی آن زمان بود. به مناسبت درگذشت زاگالو یکی از این نوشته ها را بدون تغییر می خوانیم. مجله تربیت بدنی یک سال بعد از جام جهانی این گونه از قهرمانی برزیلی ها در سوئد یاد کرد. در حالی که در این نوشته از پله با عنوان یه له! و از رنگ لباس برزیل با عنوان نارنجی یاد شده است!

ترجمه از مجله اسپورت ایلوسترتید

در استادیوم راسوندا استکهلم، پنجاه هزار تماشاگر آخرین مسابقه نهایی میان برزیل و سوئد را تماشا می کردند. باران می بارید و گل ولای تا زانوی بازیکنان را آلوده کرده بود. وقتی مسابقه آغاز شد برزیلی ها سرودی را سر دادند که شاید در همان زمان تمام مردم برزیل آن را می خواندند: ای پسر مقدس! ای پسر مقدس! برزیل را فاتح گردان! 

دعای آن ها با صدای سوت داور که ختم بازی را اعلام می کرد به اجابت رسیده بود و برزیل نخستین بار کاپ جهانی فوتبال را که به دست آوردن آن بزرگ ترین آرزوی فوتبالیست های جهان است به دست آورده بود.

برزیل غرق شادی دیوانه واری شد و رئیس جمهوری آن روز را به نام روز فوتبال ملقب کرد. پنجاه و سه کشوری که در مسابقات شرکت داشتند همگی شایستگی تیم فوتبال برزیل را به حق ستودند. 

بازی با غریو هورای تماشاگران که از دو تیم به شادی استقبال می کردند آغاز شد. بازیکنان هنرمند و ماهر برزیل که به خلاف بازیکنان اروپایی کاپ جهانی از دفاع زنجیری خوششان نمی آمد، انتظار شوت های قوی و مستقیم سوئدی ها را داشتند. اما انتظار آنان برآورده نشد، آن گاه یکی از عالی ترین نمایش های هنری فوتبال که تا کنون دیده شده است آغاز گردید. برزیلی ها اعجاز می کردند، آن ها نوع جدیدی از بازی فوتبال را به جهانیان معرفی کردند. بهترین نوعی که در بازی های مدرن فوتبال بُعد کمال عالی بود. بازی نرم، طبق نقشه، دریبل های مسحورکننده، پیشبُرد منظم توپ، نگهداری صحیح و منطقی زمین خودی، شوت های سریع و تند از مشخصات بازی آن ها بود.

سوئدی ها در همه مدت بازی به سختی مبارزه کردند، اما هرگز به پای تیمی که هر نفر آن یک ستاره درخشان فوتبال بود نمی رسیدند. آن ها دردقیقه چهارم بازی به وسیله گوش چپشان گل را زند. از استادیوم فریاد شادی برخاست. چنین آغازی در یک بازی بسیار حساس هر تیم دیگری جز تیم برزیل را ممکن بود دچار سرگیجه و بهت کند. اما سه دقیقه بعد برزیلی ها توسط سنت فوروارد خود واوا گل دیگری زد و در نیمه دوم بازی گل های دیگری به وسیله یه له، زاگالو و باز هم یه له زده شد. دومین گل سوئدی ها را آگستی سیمونسون دو دقیقه به آخر بازی مانده بود شوت کرد. در میان ستارگان برزیل درخشان تر از همه یه له بود. جونی بست درباره این نابغه فوتبال که فقط 19 سال از عمرش می گذرد گفت: 

در چند سال اخیر بزرگ ترین بازیکن جهانی فوتبال استانلی ماتیوس، فوتبالیست انگلیسی بود اما یه له از او هم بزرگ تر است. او در جهان امروز فوتبال با ظرفیت ترین و پرمقاومت ترین آنان است.

 و این اظهار نظر تنها آمریکایی است که در میان داوران مسابقه های فوتبال جهانی باارزش تر از دیگران است.

ستاره دیگر تیم برزیل گارینشا بود. او در مسابقه با فرانسه بهترین بازی خود را نشان داد، وقتی همه استادیوم از شوق دیوانه شده بود من او را می پاییدم: گارینشا کنار دروازه فرانسه منتظر ایستاد. به جلو روی توپ که به نظر می رسید به کفش هایش چسبیده است خم شد. سپس نقش سیاه عدد 11 که روی پیرهن نارنجی رنگش بود راست شد، آن گاه بک فرانسه سمت او دوید. گارینشا هنوز انتظار می کشید ، موهای سیاهش بر صورتش ریخته بود اما وقتی بازیکن فرانسه نزدیک تر آمد بدن پهن و قامت کوتاهش به پیچ و تاب افتاد و مثل رقاصی که رقصش رها شده باشد، گارینشا توپ را با خود برد. او پشت به دروازه و بازیکنان فرانسوی حرکت می کرد اما ناگهان سمت چپ پیچید. مدافع فرانسوی برای تعقیب او چرخی زد، اما توپ با تشر کوتاهی در جهت مخالف روان شد. آن گاه گارینشا برای مقابله با بازیکن فرانسوی چرخی زد در حالی پشتش به توپ بود اما توپ به سمت او می آمد، آن گاه به طرف دروازه هجوم کرد و به سرعت توپ را با خود برد وقتی که فرانسویان دیگری به جاگیری از او پرداختند، او توپ را به رفیقش که ده پا با او فاصله داشت پاس داد. اما همچنان به سمت دروازه می رفت پنج قدم بعد دوباره توپ روی پاهایش قرار گرفت و همان طور که به سرعت می دوید توپ را با شوت بسیار سریعی به سمت دروازه دوخت، دروازه بان فرانسوی که برای گرفتن توپ شیرجه رفته بود مایوس و ناامید بر زمین افتاد. این فقط یکی از شیرین کاری های افسانه ای بود که تیم برزیل نشان داد 

در پایان بازی من با کاپیتان تیم ایرلند شمالی دانی بلانش فلاور که در بریتانیا به فوتبالیست سال ملقب شده است صحبت کردم. او گفت: 

واقعا اعجاب انگیز است همه آن ها بازیکنان بزرگی هسند من امیدوارم آن ها هرگز به انگلستان نیایند اگر هم اتفاقا آمدند خدا کند با هم نباشند!

انتهای پیام/