ورزش دات آنلاین- وقتی نام ورزشگاه حافظیه شیراز را می‌شنویم، بی‌آنکه بخواهیم یاد فجر سپاسی می‌افتیم، یاد برق شیراز، شاه‌غلام، محرومیت، تیم کم بی‌ضاعت و… اما دیروز ورزشگاه حافظیه نه میزبان مسابقه فجر سپاسی، بلکه میزبان مردمی بود که برای تشییع پیکر ملیکا محمدی خود را به آنجا رسانده بودند.

جلوی درب اصلی ورزشگاه پر بود از پلاکاردهایی که منقش به نام و تصویر ملیکا بود؛ همانطور که خودش دوست داشت، همانطور که خودش بارها گفته بود کاش دخترهای فوتبالیست هم دیده شوند. وارد ورزشگاه که شدیم، همه منتظر رسیدن پیکر ملیکا بودند. مردم نه برای تماشای یک مسابقه فوتبال بلکه برای اقامه نماز دست جمعی خود را به سکوهای حافظیه رسانده بودند.

بازیکنان تیم‌های زنان ملوان، سپاهان و شهرداری سیرجان هم آنجا بودند؛ این شاید اولین و آخرین‌باری بود که همه یک لباس متحد الشکل به تن داشتند. لباس‌های سفید رنگ به نام و شماره ملیکا، همان ۱۸ سخت‌کوشی که عاشق، که عاشق ایران بود؛ عاشق شیراز بود. مجری مراسم از آن‌ها خواست که به سمت خانواده محمدی بروند و عجب صحنه باشکوهی، چهار تیم، همه با لباس ملیکا اطراف خانواده ملیکا حلقه زدند تا به آن‌ها بگویند که ده‌ها ملیکا در کنار آن‌هاست.

تابوت ملیکا در اوج شکوه به حافظیه رسید و روی دوش هم تیمی‌هایش قرار گرفت تا آن‌ها که بیش از همه همیشه در کنار ملیکا بودند، برای بار آخر هم از هرکسی به او نزدیک‌تر باشند. شاه‌غلام هم آمد و چند دقیقه‌ای برای مردمی که عزادار عزایی اینچنین بزرگ بودند مداحی کند؛ می‌گفت ملیکا عزیز شیراز بود، دختر ما بود؛ فراموش نخواهد شد.

مادر ملیکا آخرین نفری بود که برای مردم صحبت کرد، از اینکه دخترش چه فرصت‌هایی داشته، از اینکه در آمریکا تحصیل کرده و حقوق چند ده هزار دلاری را که برای عضویت در یکی از تیم‌های فوتبال آمریکا به او می‌دادند را نخواسته تا به ایران بیاید. از اوج رفاه، به یک شهر کویری در کرمان آمده تا در وطنش فوتبال بازی کند. ملیکا، همانطور که خودش همیشه می‌گفت، مثل یک شیرازی، در اوج شکوه، در کنار مردم قدرشناس این شهر زیبا بدرقه شد تا برای همیشه با زادگاهش وداع کند. او یکشنبه برای آخرین‌بار در تهران، در استادیوم آزادی، با ایران خداحافظی می‌کند و سپس در آمریکا به خاک سپرده خواهد شد.

انتهای پیام/