ورزش دات آنلاین- تیم ملی بسکتبال ایران در دوازدهمین و آخرین دیدار خود از مسابقات انتخابی جام جهانی بسکتبال از ساعت ۷:۳۰ صبح امروز یکشنبه در هنگ کنگ به مصاف تیم ملی چین رفت و با نتیجه ۸۶ بر ۷۴ شکست خورد.  

در بازی همزمان دیگری نیز که در ملبورن برگزار شد، تیم ملی قزاقستان با حساب ۹۸ بر ۵۳ از میزبان خود استرالیا شکست خورد و نتوانست جواز حضور در جام جهانی را به دست بیاورد. با توجه به شکست قزاقستان، تیم ایران برای چهارمین دوره پیاپی راهی جام جهانی شد.

در این بازی ایران در کوارترهای اول و دوم با نتایج ۲۱ بر ۲۰ و ۲۷ بر ۲۵ برنده شد و در کوارترهای سوم و چهارم با نتایج ۱۶ بر ۱۰ و ۲۵ بر ۱۶ بازنده شد.

به این ترتیب تیم ملی بسکتبال ایران با ۶ پیروزی و ۶ شکست و ۱۸ امتیاز توانست به عنوان آخرین تیم آسیایی به جام جهانی ۲۰۲۳ که به صورت مشترک در سه کشور ژاپن، فیلیپین و اندونزی برگزار خواهد شد راه پیدا کند.

سه دوره حضور متوالی پیش از صعود امروز به جام جهانی آتی، ماحصل تلاش‌های بزرگ نسل طلایی بسکتبال ایران بود که شاید می‌توان امضای بخش اعظمی از آن را به ستاره‌هایی همچون برادران نیکخواه بهرامی، حامد حدادی، مهدی کامرانی و دیگر بازیکنان دانست.

حالا امروز ایران با وجود شکست برابر چین و ژاپن، با خوش شانسی و با توجه به نتایج قزاقستان، برای چهارمین بار به جام جهانی بسکتبال صعود کرد.  

تیم ملی بسکتبال ایران در جام جهانی ۲۰۱۰ ترکیه در گروه B با تیم‌های آمریکا، اسلوونی، برزیل، کرواسی و تونس همگروه شد و تنها با یک پیروزی مقابل تونس و ۴ باخت در انتها در رده نوزدهم ایستاد.

بلند قامتان ایران در جام جهانی ۲۰۱۴ در گروه A با تیم‌های اسپانیا، مصر، صربستان، برزیل و فرانسه همگروه شدند. تیم ملی بسکتبال ایران در نخستین دیدارش در در بازی افتتاحیه برابر اسپانیا تیم دوم رنکینگ جهانی قرار گرفت و تن به شکست داد. ایران در ششمین روز از رقابت‌های جام جهانی ۲۰۱۴ و در آخرین دیدارش از مرحله مقدماتی به مصاف تیم ملی فرانسه رفت و تن به شکست داد و در نهایت با ۴ باخت و یک پیروزی در مقابل مصر در رده بیست و یکم قرار گرفت. ایران در مقابل فرانسه و صربستان با نتایجی نزدیک تن به شکست داد.

سپس تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۹ که برای نخستین بار بود که در قاره آسیا برگزار می‌شد، در گروه C با تیمهای اسپانیا، پورتوریکو و تونس همگروه شد، تیم ملی هر سه بازی خود را واگذار کرد و برای قرار گرفتن در رتبه‌های ۱۷ ام تا ۳۲ ام (برای نخستین بار در این دوره ۳۲ تیم شرکت کردند) با تیمهای آنگولا و فیلیپین رقابت کرد و پیروز هر دو دیدار شد و به لطف تفاضل گل بهتر نسبت به چین که در مقابل نیجریه شکست خورده بود به عنوان بهترین تیم آسیایی راهی المپیک توکیو شد.

مهران شاهین طبع از ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ و سپس مصطفی هاشمی از سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ و پیش از حضور سعید ارمغانی، سرمربیان ایرانی تیم ملی در چند سال اخیر بودند. پیش از شاهین طبع نیز این مهمد بچیروویچ بود که سکان هدایت ایران را در اختیار داشت.

این تغییرات اما هیچ کدام دلیلی برای آن نشد که ستاره‌ای جدید به بسکتبال ایران معرفی شود. ایران که در این با دو برد برابر سوریه، دو باخت به قزاقستان، دو برد برابر بحرین، یک باخت به ژاپن، دو باخت برابر چین و یک باخت مقابل استرالیا به همراه یک برد از باخت فنی استرالیا که به تهران سفر نکرد، توانست جواز حضور در جام جهانی را کسب کند. سوال این است که ما در این دیدارها چگونه کار کرده‌ایم که حتی نتوانستیم برابر یکی از مدعیان اصلی آسیایی، حتی یک پیروزی نزدیک بدست بیاوریم؟ تنها آورده ما در سال‌های اخیر، ظهور ستارگانی مثل بهنام یخچالی و ارسلان کاظمی بودند و گویی ما در این سال‌ها، مثل آ. ث میلان شدیم که ستارگان زیادی را مطرح کرد و پس از یک دوره کوتاه موفق در دهه ۲۰۰۰، چندین و چند سال در دره افول، تخت گاز پیش رفت و چیزی جز سقوط نداشت.

قطعا رده اول مقصران این وضعیت آن هم پس از موفقیت‌های گذشته، سردمداران فدراسیون بسکتبال در سالیان اخیر هستند. در زمانی که ایران در قله آسیا بود، ما باید برنامه ریزی درست و مدونی می‌داشتیم تا چیزی شبیه فدراسیون فوتبال نباشیم که گویی یک سری موفقیت‌های پوشالی داشتند. صعودهای بی‌نتیجه، پیروزی‌های مقطعی و شاید حتی قهرمانی‌هایی که برای رشد بیشتر، کمکی به ما نکردند.

باید از جواد داوری به عنوان رئیس فعلی فدراسیون که خودش نیز از همان نسل طلایی بسکتبال ایران بود، پرسید که چرا در همین تقریبا یک سالی که رئیس فدراسیون شده است، زخم‌ های گذشته را تا خد قابل دفاعی التیام داد و از جوانگرایی صرف دوری کرد؟  

آغاز و انتهای مسیر المپیک

المپیک ۱۹۴۸ لندن اولین حضور تیم ملی بسکتبال ایران در یک رقابت بین المللی رسمی بود، ایران در این مسابقات با یک پیروزی مقابل ایرلند و شکست‌هایی سنگین در سایر مسابقات به مقام چهاردهم المپیک رسید، سه سال بعد در اولین دوره بازیهای آسیایی در دهلی نو، تیم بسکتبال ایران با شکست تیمهای هند و برمه در حضور ۵ تیم به مدال برنز بازیهای آسیایی دست یافت، مدالی که تا ۵۵ سال بعد تنها افتخار بسکتبال ایران در صحنه بین المللی بود!  

در طی این ۵۵ سال بسکتبال ایران در اکثر مواقع در مسابقات قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی حاضر بود و با ثباتی مثال زدنی بجز ۲ مورد در تمامی مسابقات در رده‌ای بین پنجم تا هشتم قرار می‌گرفت! تنها حضور ایران در جمع ۴ تیم برتر آسیا به سال ۱۹۹۳ در اندونزی بر می‌گشت که تیم ملی ایران با بازیکنانی که مربیان فعلی بسکتبال کشور را تشکیل می‌دهند با شکست ژاپن به جمع ۴ تیم برتر قاره کهن هم راه یافت اما با دو شکست مقابل کره شمالی و جنوبی از کسب مدال باز ماند و نهایتا چهارم شد.  

در این سالها قدرت بسکتبال آسیا در اختیار تیم‌های شرق قاره مانند چین، فیلیپین، کره جنوبی، ژاپن و چین تایپه بود. اما از اواخر قرن بیستم و ابتدای قرن بیست و یکم با قدرت گرفتن تیمهای غرب آسیا شرایط برای ایران بدتر هم شد، تیم ملی بسکتبال ایران در سالهای ۱۹۹۹ و ۲۰۰۱ با شکست مقابل لبنان، سوریه و اردن حتی موفق به صعود به مسابقات قهرمانی آسیا هم نشد! ایران در بازیهای ورزشی غرب آسیا در سال ۲۰۰۲ در رشته بسکتبال بین ۵ تیم حتی پایین‌تر از تیمهایی مانند کویت و امارات به مقام آخر رسید تا بتوان گفت که در آن سالها بسکتبال ایران به پایین‌ترین سطح تاریخ خود نزول کرده بود!  

جرقه نسل طلایی کجا زده شد؟

نسل طلایی ایران از کجا شروع به کار کرد؟ در همان هنگام که تیم ملی بزرگسالان ایران در کسب نتایج ضعیف رکوردشکنی می‌کرد، بارقه امید در تیمهای رده‌های سنی پایین‌تر در حال شکل گرفتن بود، تیم ملی جوانان ایران برای اولین بار در سال ۲۰۰۲ به مدال نقره آسیا رسید و ۲ سال بعد هم با هدایت مهران شاهین طبع قهرمان آسیا شد. اما جرقه موفقیت بسکتبال ایران در سال ۲۰۰۶ و در بازیهای آسیایی دوحه زده شد، جایی که تیم ایران پس از ۵۵ سال بار دیگر صاحب مدال برنز بازیهای آسیایی شد. شاید شکست ژاپن در مرحله یک چهارم نهایی که در آخرین دقیقه رقم خورد لحظه سرنوشت ساز بسکتبال ایران بود که باعث شد تیم ملی کشورمان بعد از سالها حضور در مسابقات به عنوان تیمی معمولی و درجه دو، سرانجام به جمع مدعیان قاره کهن افزوده شود.  

جام ملت‌های ۲۰۰۷ آغاز دوران اوج ایران با نسل طلایی خود بود، ایران در این دوره با کسب پیروزی بر لبنان در دیدار نهایی رقابت‌ها به نخستین قهرمانی خود در قاره کهن رسید و راهی المپیک ۲۰۰۸ پکن شد. آیدین نیکخواه‌بهرامی و حامد حدادی در این رقابت‌ها عملکرد درخشانی داشتند و حدادی به عنوان باارزش‌ترین بازیکن آسیا در سال ۲۰۰۹ انتخاب شد.

 ایران در قهرمانی آسیا ۲۰۰۹ در دیدار فینال این دوره به مصاف میزبان یعنی چین رفت و توانست در خانه حریف به پیروزی برسد و برای دومین بار قهرمان جام ملت‌های شود. حامد حدادی بار دیگر به عنوان باارزش‌ترین بازیکن آسیا انتخاب شد. تیم ملی ایران در سال ۲۰۱۱ در اوج بود و برای المپیک لندن آماده می‌شد. ایران مسابقات را با قدرت آغاز کرد اما در مرحله یک چهارم پایانی برابر اردن تن به شکست دادند و به مقام پنجم آسیا رسیدند تا سال ۲۰۱۱ برای ایران تلخ شود، حامد حدادی در این دوره به عنوان بهترین سنتر و صمد نیکخواه بهرامی به عنوان بهترین مهاجم مسابقات انتخاب شدند.

ایران در جام ملت‌های بسکتبال آسیا ۲۰۱۳ با نه پیروزی متوالی قهرمان آسیا شد. شاگردان ممی بچیرویچ که به راحتی از سد تمامی حریفان ریز و درشت گذشته و به دیدار نهایی رسیده بودند، در بازی نهایی میزبان یعنی فیلیپین را شکست دادند تا پس از راهیابی به جام جهانی اسپانیا، بدون باخت و با قدرت جام قهرمانی آسیا را برای بار سوم بالای سر ببرند. اوشین ساهاکیان در این دوره به عنوان بهترین مهاجم قدرتی انتخاب شد و حامد حدادی برای سومین بار پیاپی عنوان باارزش‌ترین بازیکن آسیا را از آن خود کرد. این شاید به نوعی، آغازی بود برای پایان نسل طلایی بسکتبال ایران که با عدم دوراندیشی و آینده نگری مسئولان وقت، دیگر حتی بازیکنانی نزدیک به این اساطیر بسکتبال ایران، پیدا نکردیم.

در تمامی این سالیان دراز، ایران شاید حتی به جام جهانی هم صعود کرد، اما این صعودهای پوشالی، فقط سرپوشی بودند بر اینکه ما اقدامی برای این نکنیم که اقدام به نسل سازی برای بسکتبال انجام دهیم.

این حدیث مفصل را می‌توان از این مجمل لیگ بسکتبال به خوبی خواند. وقتی ما لیگی داریم که شاید به سختی بتوانیم تعداد کافی تیم‌ها برای برگزاری آن را مهیا کنیم، چگونه انتظار نسل سازی داشته باشیم؟ وقتی تیم‌ها نگران سقوط نیستند یا اهمیتی ندارد که قهرمان شوند یا نه، هرگز پویا نمی‌شوند و اقدام به نسل سازی نمی‌کنند.

دوران سیاه رامین طباطبایی، دورانی بود که بسکتبال ما پر از اختلافات بود، پر از دوری‌ها و پر از بی‌برنامگی‌ها بود و ما حتی در المپیک و جام جهانی نیز کاری جز باختن بلد نبودیم.با آمدن مدیری از نسل طلایی به بهبود شرایط امیدوار شدیم و روزنه های امید از کار در پایه ها پدیدار شد اما در حدود ۳۶۵ روز گذشته جواد داوری هر چه دویده هنوز برای بسکتبال ملی رده بزرگسالان نه تنها کافی نبوده بلکه حالا در معرض انتقاد از اعتمادی که به سعید ارمغانی کرده، قرار گرفته است.شاید بهتر است برای هانگژو رنسانس اورژانسی طراحی و اجرا شود …

انتهای پیام/