ورزش دات آنلاین- اهالی آنفیلد، او را با نام اسب دیوانه می‌شناختند؛ چرا که هنگام فوتبال بازی کردن با شور و شوق زیاد، و بی‌آنکه نفس کم بیاورد، از دروازه تیمش دفاع می‌کرد. املین هیوز، از جنس همان بازیکنان کاریزماتیک بریتانیایی بود گاه به گاه با حرکات جالبش، توجهات را به خود جلب می‌کرد؛ اما چیزی که او را از دیگر مدافعین متمایز می‌کرد، در آغوش گرفتن شاهزادهٔ بریتانیا و به هیچ انگاشتن پروتکل‌های سلطنتی نبود، بلکه اشتیاقش هنگام دویدن بر روی زمین چمن، هیوز را تبدیل به یکی از خاص‌ترین دفاع‌های عصر خود و حتی تاریخ فوتبال کرد.

هیوز در تاریخ ۲۸ آگست ۱۹۴۷ به دنیا آمد؛ یعنی تنها چند سال بعد از فروکش کردن آتش اسلحه‌ها در جنگ جهانی دوم. در تاریخ ۵ نوامبر ۱۹۶۹ نخستین بازی‌اش را با پیراهن تیم ملی مقابل هلند انجام داد؛ زمانی که راه یافتن به اردوی سه شیرها که پر از ستاره و نام پرآوزه بود، یکی از سخت‌ترین کارها در جهان فوتبال بود. هیوز ۶۹ بازی برای تیم ملی انگلیس انجام داد و در دوران اوجش، تبدیل به یکی از مهره‌های اصلی تیم ملی شد.

مدافع سرسخت انگلیسی در دوران فوتبال خود دو جام اروپایی، پنج قهرمانی لیگ، یک جام حذفی و یک جایزه بهترین بازیکن سال فوتبال را برد و در طول دوران حرفه‌ای درخشان خود هرگز یک روز تمرین را از دست نداد.

در نهایت او پس از ۱۵ ماه دست و پنجه نرم کردن با تومور مغزی، از دنیا رفت. خودش این بیماری را تند و زننده توصیف می‌کرد. فشار شیمی‌درمانی وضعیت جسمانی او را تحت تاثیر قرار داده بود و حتی باعث شد بینایی‌اش هم تا حد زیادی از بین برود.

او آنقدر بازیکن بزرگی در تاریخ لیورپول بود که امروزه مجسمه‌اش در مقابل ورزشگاه آنفیلد به چشم می‌خورد.

پس از مرگ هیوز، جملات زیادی در وصف دوران باشکوه فوتبالش گفته شد. گراهام سونس گفت: «هیوز یک افسانهٔ حقیقی بود. هنگامی که به لیورپول پیوستم او مرد اصلی باشگاه بود. املین بازیکن و نمونهٔ بی‌نظیری برای همگان بود. او بهترین شخصیت برای پند گرفتن و الگو برداری بود. جهان فوتبال انسان بزرگی را از دست داد. »

ری کلمنته، سنگربان پیشین انگلستان و لیورپول در این باره گفت: «روز بسیار غم‌انگیزی است. یکی از بزرگان لیورپول بزرگ دیگر نزد ما نیست. »

فیل نیل هم معتقد است هیوز یکی از پایه‌های اساسی دوران طلایی لیورپول دههٔ هفتاد بود: «شخصیت هیوز در کامیابی‌های لیورپول تاثیرگذار بود. من به عنوان بازیکن باتجربه وارد باشگاه شدم. املین بهترین بازیکن لیورپول بود. او در دیدارهای خارج از خانه کنار من می‌نشست و همیشه به من می‌گفت دو بر صفر پیروز می‌شویم، مانند کاری که شانک لی انجام می‌داد. املین هرگز به شکست نمی‌اندیشید. »

تری مکدرموت، مرد میانی پیشین لیورپول در این باره گفت: « او عاشق فوتبال بود و از یکصد و ده درصد توانش استفاده می‌کرد! به او لقب اسب دیوانه داده بودند. هرگز نمی‌ایستاد. هیوز هرگز فراموش نخواهد شد. »

جان توشاک که نامش در لیورپول دههٔ هفتاد بر سر زبان‌ها افتاد از نقش ارزشمند هیوز در رختکن ابرقدرت اروپا در آن سال‌ها گفت: « بیست و پنج سال در سراسر اروپا مربی بوده‌ام. آرزو داشتم یک بار بازیکنی نظیر املین در تیم من بود. در دوران ما اگر بازیکنی اعتماد به نفسش پایین بود تنها به معجزهٔ املین نیاز داشتیم. در دیدارهای بزرگ‌تر او به انسان بزرگ‌تری تبدیل می‌شد. »

تمام این جملات، نشان از بزرگی املین هیوز دارد، بازیکنی که شاید امروزه نامش در حافظهٔ کمتر فوتبال‌دوستی حک شده باشد؛ اما حتی اگر هیوز از یاد همه‌گان برود، تاریخ او را در خاطر نگه خواهد داشت؛ اسب دیوانه‌ای که خیلی زود و در ۵۷ سالگی، رام شد و از دنیا رفت.

انتهای پیام/