امروزه با پیشرفت تکنولوژی، سلبریتی‌ها هر روز در قالب‌های مختلفی خود را نشان می‌دهند و افراد زیادی هم پیگیر اخبار و حواشی پیرامون آنان هستند.
ورزش دات آنلاین- وجود فضای مجازی در دنیا همراه شده با پدیده چهره‌سازی برخی از انسان‌ها دربستری که شرایط برای دیده شدن هرچه سریع و بدون حساب و کتاب آنها مهیا شده است.
دیده شدن از ویژگی‌های فطری انسان‌هاست و به هیچ عنوان نمی‌توان آن را یک ویژگی منفی بدانیم اما ما نباید برای دیده شدن دست به هر راه و روش غیر اصولی و غیر انسانی بزنیم میل به دیده شدن و عطش جذب مخاطب گاهاً باعث شده تا افراد در این فضای ناسالم دست به رفتارهای عجیب و غریبی بزنند.
رفتارهایی که اغلب ناهنجار هستند و فرد با انجام یک رفتار غیرعادی صرفاً به دنبال جذب مخاطب است؛ رفتارهایی که غالباً غیر اصولی هستند و شاید همین عجیب بودنشان است که مخاطب را به سمت دنبال کردن آن فرد سوق می‌دهد.
در سال‌های اخیر علاوه بر سلبریتی‌های دنیای هنر و انسان‌های معمولی، جامعه پیشکسوتان و افرادی که به فوتبال نزدیک هستند هم به سراغ فضای مجازی رفته و از آن بستر برای بیشتر دیده شدن خود استفاده می‌کنند.
پسربچه‌ای را در نظر بگیرید، شیرین‌زبان است، بامزه است، گوشه مدرسه ایستاده است و دارد به ناظم مدرسه در مورد یک شیطنت کودکانه توضیح می‌دهد، یا آنکه نه، دارد برای دایی خود از خوشمزگی یک غذای محلی تعریف می‌کند یا دختربچه‌ای با مادرش درباره موضوعی ساده مثل خوردن گیلاس صحبت می‌کند، یا آدمی از وضع مالی خوبی برخوردار است یا نیست حتی، اما هوس می‌کند که یک شب را خوش بگذراند و یک شام رویایی را در منوی غذای خود قرار دهد؛ این‌ها اتفاق‌هایی است که در طول تاریخ هزاران هزار بار رخ داده، اما یک وسیله می‌تواند قاعده بازی را برهم بزند، فقط کافی است در زمان این اتفاق‌ها یک گوشی تلفن همراه روشن باشد و دوربین آن، این صحنه را ضبط کند، زدن دکمه ارسال در یک شبکه اجتماعی، یک حادثه تازه را می‌سازد، یک انسان تازه را، یک انسان مشهور تازه را، او دیگر یک «سلبریتی» است. او لشگری دارد به‌اندازه تمام فالوئرهایش، او می‌تواند از این شهرت برای خودش امکانات و فرصت بسازد. این تازه قصه‌هایی است که شهرت از درون یک شیرینی بیرون آمده است، قصه‌های دیگری هم هست؛ آن فراری که عکس‌های زشتش در فضای مجازی پخش شده است، آن بی‌مایه که جمله‌ای بی‌مایه‌تر در یک ویدئو بر زبان آورده، آنکه حرکت و کلامی دارد که در هنجار‌های جامعه نمی‌گنجند هم می‌تواند با ساختن لشگر فالوئردار به «شهرت» برسد و تبدیل به سلبریتی شود... سلبریتی‌شدن اکنون آسان‌تر از همیشه است.
جای دور نرویم خیلی از ماجراهای پر حاشیه آرات حسینی نگذشته، همان کودک نابغه‌ای که به دلیل فشارهای زیاد پدرش دچار مشکلات جسمی و روحی فراوان شد و در فضای مجازی جریان سازی کرد، این کودک سال‌ها توسط من و شما در فضاهای مجازی دنبال شد، حتی خیلی از ما آرزو داشتیم که کاش فرزندانمان مثل او باشند، اما آیا فکر نمی‌کنید زمان آن رسیده که حریمی خصوصی برای فرزندانمان در این فضای بی در و پیکر مجازی قائل باشیم و دست از خودخواهی‌هایمان برداریم؟
آرات کودک با استعدادی که قربانی عطش دیده شدن شدن گشته و از سبک زندگی یک کودک معمولی سال‌هاست که دور است او با تمرینات طاقت فرسایی روبروست و همین موضوع باعث شده تا برخی از روانشناسان و کارشناسان حوزه روانپزشکی و سلامت روانی کودکان و نوجوانان از بروز برخی از علائم افسردگی و پرخاشگری در این کودک خبر بدهند.در جدیدترین جنجال هم ماجرای آرات و باشگاه سپاهان رساندی شد و مدیر آکادمی این باشگاه اعلام کرد تمرینات غیر اصولی پدر آرات باعث شده تا صفحه‌های رشد او بسته شود.
علاوه بر آرات خیلی از پیشکسوتان فوتبال هم با استفاده از فضای مجازی و به جوان و به زبان آوردن حرف‌های غالباً زرد و جنجالی برای زنده کردن نام خود سعی در به پا کردن حاشیه دارند تا یک بار دیگر در معرض دید همگان قرار بگیرند.
این افراد غالباً با توهین به اشخاص در صفحه شخصی خود به دنبال واکنش آنها هستند تا از این طریق با به راه انداختن یک درگیری مجازی برای خود اعتباری دست و پا کنند و در آخر هم با یک عذرخواهی ساده ماجرا را ختم به خیر کنند!
سلبریتی‌ها را محصول صنعتی‌شدن می‌دانند، سلبریتی‌ها را محصول جامعه مصرفی و مصرف‌گرایی می‌دانند، برای آنها تعریف‌های زیادی انجام داده‌اند. جامعه‌شناسی این آدم‌های مشهور مدرن بسیار اهمیت دارد، اما یک چیز را باید همین جا با هم تعریف کنیم، شهرتی که از فضای مجازی بیرون آمده باشد، چون شهرتی نیست که بر اساس دستاورد باشد، شهرتی شکننده است، شهرتی است که تاریخ مصرف دارد، شهرتی است که مبتنی بر رسانه است؛ حالا چه رسانه‌های جدید و چه قدیم، این رسانه می‌تواند مانند شمشیر دو دم عمل کند، یعنی گاهی برعکس برگردد، یعنی آنکه امروز محبوب است و مورد توجه، فردا روزی خیلی زودتر از آنکه تصور می‌شود، منفور می‌شود و مورد حمله. حتی بدترین اتفاقی که می‌تواند برای یک سلبریتی رخ بدهد، آن است که فراموش شود، مردم یادشان برود، او مجبور شود برای گرفتن لایک و فالوئر سقوط کند. سقوط کند و خود را نابود کند. سلبریتی‌ها شاید طبقه‌ای تازه باشند، اما این طبقه ساکنان دائمی کم دارد. هر کس که در طبقه می‌نشیند باید منتظر باشد که روزی حکم تخلیه مقابل چشمانش قرار بگیرد. بعضی خواسته‌اند با تطابق نظریه‌های جامعه‌شناسی کلاسیک، سلبریتی‌ها را با مفهوم اقتدار کاریزماتیک وبری تطابق بدهند، اما گویی فراموش کرده‌ایم که این سلبریتی‌ها در بلندمدت هیچ اقتداری ندارند. در هیجان‌های زودگذر جامعه، همان بزنگاه‌هایی که جامعه از منطق بنیانی خود فاصله می‌گیرد و به سمت احساساتی‌شدن حرکت می‌کند، در همان زمان که جامعه می‌خواهد شکل توده‌ای داشته باشد، شاید سلبریتی‌ها بتوانند خود را نشان دهند، اما در بلندمدت مردم از سلبریتی‌ها عبور می‌کنند و جامعه مسیر خودش را طی خواهد کرد. سلبریتی‌ها از سوی مردم انتخاب می‌شوند، این‌گونه نیست که کلیت جامعه در مقابل سلبریتی‌ها منفعل باشند؛ هرچه بگویند قبول کنند و آنها نقش لیدری داشته باشند، نه! این‌گونه نیست. سلبریتی‌ها طبقه‌ای هستند که بیشتر نقش پلاکارد یا بیلبورد را بازی می‌کنند، برای آرزوها، رویا و خواسته‌های بخشی از جامعه که آنها را دنبال می‌کنند وگرنه اگر همین سلبریتی‌ها بخواهند چیزی بگویند که آن بخش از جامعه نخواهد بشنود، حتی اگر حرفی درست برای گفتن داشته باشند، با چنان فشار خردکننده‌ای مواجه می‌شوند که گاهی از سلبریتی‌بودن پشیمان می‌شوند. طبقه سلبریتی‌ها، طبقه‌ای است که در جامعه مدرن به وجود آمده، طبقه‌ای است که وجود دارد، اما ساکنان آن دائمی نیستند.
انتهای پیام/