ورزش دات آنلاین- دوره ی ریاست چهار ساله ی سوم  آقای محمدرضا پوریا در مرداد ماه ۱۴۰۱ خاتمه یافته، اما هنوز انتخابات فدراسیون بدمینتون انجام نشد و باز هم به سال بعد موکول شد. آیا ریاست فدراسیون بدمینتون پس از ۱۳ سال بالاخره تغییر خواهد کرد؟

در این خصوص با ملی پوش سابق بدمینتون کشورمان، علی شاه حسینی گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید. 

شاه حسینی در مورد وضعیت ریاست فدراسیون و تعویق هرباره انتخابات گفت: در شرایطی هستیم که زمان خیلی زیادی از دوره ی مدیریت آقای پوریا گذشته  و تقریبا یازده ماه هم از دوران ثفت نام  کاندیداها برای انتخابات گذشته است. فکر می‌کنم اتفاقات مختلف دست به دست هم داده و باعث شده تا انتخابات عقب بیفتد. اما به شخصه اگر بخواهم نظرم را به صورت خلاصه اعلام کنم، چون آقای پوریا از آذر ماه سال ۸۸ سرپرست فدراسیون شدند، بیش از ۱۳ سال از مدیریت ایشان چه به عنوان سرپرست و چه به عنوان رئیس فدراسیون گذشته و هرکاری که می‌توانستند انجام دهند  را تا به حال پیش برده اند و فکر نمی کنم بتوانند مدعی باشند که به زمان بیشتری نیاز داشته‌اند. از طرفی، من به عنوان کسی که بیش از ۳۰ سال در بدمینتون فعالیت کرده‌ام، از همه کسانی که علاقه مند به بدمینتون هستند دعوت می‌کنم تا عملکرد فدراسیون را از سال ۸۳-۸۴ تا به حال بررسی کنند و ببینند که دقیقا چه اتفاقاتی در این رشته افتاده است. مقایسه کنند و ببینند که چه دورانی، دوران پیشرفت بدمینتون بوده و در چه دوره‌ای، رو به افول رفته‌ایم. من به جرات می‌گویم از وقتی که آقای پوریا به عنوان سرپرست فدراسیون و بعد از آن هم به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شدند، نمیتوان نمره ی قبولی به مدیریت ایشان داد و روز به روز دریغ از دیروز بودیم. خود من چون در بطن مسئله بودم، می‌توانم به راحتی در مورد این موضوع اظهار نظر کنم و بگویم که ما از سال ۸۳-۸۴ کم کم رو به رشد رفتیم، سال ۸۵ ۱۳پنج نفر، ۱۳۸۸ دو نفر  و ۱۳۸۹ هم دو نفر در مسابقات قهرمانی جهان سهمیه دریافت کردند. حالا اما، آخرین باری که کشور ما در مسابقات قهرمانی جهان سهمیه گرفت، سال ۱۳۹۰ بود. که این آخرین نفر هم آقای کاوه محرابی بود که  اصلا ایران نبود و همه کارها و هزینه‌هایش بر عهده خودش بود. همه این‌ها نشانگر این است که ما در این دوران افت داشتیم و رشد نکردیم. جا دارد یادی از آقای کرباسایی کنیم که خیلی برای بدمینتون در بخش سخت افزاری و ایجاد امکانات زحمت کشیدند. سالن های اختصاصی که در خیلی از استان‌ها ساخته شد و حتی مجموعه فدراسیون بدمینتون در خیابان حجاب که خاص بدمینتون شد، در دوران ریاست ایشان به بهره برداری واستفاده ی بدمینتونی ها رسید . ولی زمانیکه ایشان از فدراسیون رفتند، همه ما انتظار داشتیم این تغییر مدیریت، موجب پیشرفت در زمینه فنی شود. اما وقتی که فقط شخص اول فدراسیون تغییر کرد، همه افراد دیگر سر جای خود ماندند. با وجود این که در ۱۰ سال گذشته  بیش از ده نفر از افرادی که حداقل  ۶-۷ سال بازیکن ملی بودند، همه به سمت تحصیلات عالیه رفتند و فوق لیسانس و دکترای ورزش گرفتند اما از هیچ کدام از این افراد استفاده نشد. بیش از ده سال شرایط همین طور بود. حالا چند ماهی است که شرایط تغییر کرده و آقای پوریا احساس می‌کند جایگاهش کمی لغزنده شده است. سعی می‌کند از افراد استفاده کند اما باز هم بر اساس سلیقه شخصی و نه شایستگی‌ها! هنوز هم که هنوز است کسانی که بیش از بیست سال در فدراسیون سمت‌های حساسی داشتند، سر جایشان باقی مانده‌اند. با وجود این که سن و سالی از آن‌ها گذشته و نه انرژی و نه توانایی لازم را دارند. البته شاید بدمینتون برای مجموعه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از اهمیت لازم برخوردار نیست و جزو فدراسیون‌های درجه سه محسوب می‌شود. شاید اگر بیشتر به این رشته توجه می‌شد شرایط ما خیلی متفاوت بود.

وی در مورد مشکلات سخت افزاری این رشته افزود: با توجه به اینکه اکثر وسایل ما وارداتی است و از نظر تکنولوژی، امکان ساخت در ایران وجود ندارد، با افزایش قیمت ارز هزینه‌ها در ورزش ما زیاد شده است. اما اگر بخواهم کلی‌تر به مسئله نگاه کنم، مهم‌ترین مشکل در ورزش ما سالن استاندارد برای تمرین کردن است. قانون خصوصی سازی به صراحت اعلام می‌کند که هر هیئت ورزشی در استان‌ها، باید یک سالن در اختیار داشته باشند و سالن‌های مازاد به بخش خصوصی واگزهر شود. اما خیلی راحت سالن‌ها به مزایده گذاشته می‌شود و سالن به افرادی که بیشترین عدد را اعلام کنند داده می‌شود و توجهی به بحث قهرمان پروری و استعداد پروری هم نمی‌شود. خیلی از استان‌های ما که دارای پیشینه بدمینتون هستند، در شرایط خوبی قرار ندارند. بزرگترین و مهم‌ترین آن‌ها هم همین هیئت بدمینتون استان تهران است که بیش از هفت سال است سالن در اختیار ندارد و این موضوع روی کیفیت  ورزشکاران تهرانی در مسابقات  تاثیرات مخرب داشته است. حالا البته شنیده می‌شود که فدراسیون توانسته با شرکت تجهیز کارهایی انجام دهد و سالن اختصاصی هیئت بدمینتون تهران که در ورزشگاه شیرودی است در اختیار فدراسیون قرار گیرد تا مایی که در تهران فعالیت داریم بتوانیم شرایط را کمی بهبود ببخشیم. اما واقعیت این است که اعداد و ارقامی که برای اجاره سالن‌ها اعلام می‌شود به گونه‌ای است که هیئت استان‌ها به جای تمرکز روی مسئله آموزش و استعدادپروری و قهرمانی ،،  باید فقط به فکر تامین اجاره سالن باشند. این معضل بزرگی است که همه هیئت‌ها با آن درگیر هستند.

انتهای پیام/