ورزش دات آنلاین- تکواندو می‌خواست از زیر فشارهای نتایج مسابقات جهانی و حواشی عجیبی که برای هادی ساعی و همکارانش از سوی غریبه‌های آشنا پیش می‌آمد با نتایج طلایی در هانگژو بیرون بیاید. اتفاقی که رخ نداد تا پرافتخارترین المپین ایران پاییز را ناامیدانه در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی آغاز کند. او که بسیاری از اوقات پشت سنگر سکوت پنهان می‌شود تا دوباره شانسش را امتحان کند.

اما  در حالی که خبرهایی از آغاز ماجرایی تازه برای ادعاهای سابق ساعی و همکارانش درباره داستان دوپینگ پیش از نبرد جهانی می‌رسد، شیاپ چانگ هانگژو هم به مبارزان هوگوپوش روی خوش نشان نداد.

 «ساعی اما بی‌طلا» تیتری بود که بعد از پنجمی تکواندوی ایران در بازی‌های آسیایی زدیم. این بدترین نتیجه تاریخ تکواندو در تمام ادوار بازی‌ها بود. تلخ‌ترین جای ماجرا هم بی‌طلا ماندن تکواندو کاران کشورمان بود.

تکواندو در دوره قبل بازی‌ها با دو طلا، سه نقره و دو برنز بعد از کشتی، ووشو و کاراته در جایگاه چهارم نتایج تیمی ایستاد اما در هانگژو بدون طلا، با سه نقره و پنج برنز بعد از هشت رشته کشتی، ووشو، دوومیدانی، شطرنج، کاراته، سنگ نوردی، کوراش و والیبال نهم شد!

گویا بعد از اینکه به دوران بی‌مدال تکواندو در المپیک‌ها از ریو تا توکیو عادت کردیم حالا باید به بی‌طلا بودن در آسیایی‌ها نیز خو بگیریم. فشارهای بیرونی به فدراسیون تحت مدیریت ساعی با دلایل مختلف کتمان ناپذیر است اما تحلیل فنی نتایج هوگوپوشان نشان می‌دهد کادرهای فنی تیم‌های ملی زنان و مردان تکواندو فارغ از ماجراهای مدیریتی دچار معضلاتی قابل بحث هستند که بر اساس همان ناهید کیانی در همان مصاف اول می‌بازد و از گردونه رقابت‌ها خارج می‌شود. وقتی شنیده می‌شود که باید ورزشکار را رها کرد و دنبال کنترل استرس مربی بود چه جایی برای دفاع و ماندن چنین نفری در رشته مهم المپیکی ایران می‌ماند؟ زمانی که انگ خویشاوند سالاری به تیم ورود می‌کند چرا پاسخ این انتقادهای تند با نتایج قابل دفاع داده نشد؟ نمی‌توان همواره روزگار کم فروغ تکواندو را به گردن دوپینگ، داوری و عناد ورزی‌ها انداخت.

 هنوز هم معتقدیم درد هر رشته را قهرمان آن رشته بهتر می‌داند اما تمام قصه مدیریت این نیست. ساعی برای بقای بدون حرف و حدیث باید بدنه فنی تیم‌های ملی‌اش را ترمیم کند. ناکامی در انتخابی المپیک و بازی‌های آسیایی برای تغییرات به اندازه کافی مهم است اما هیچ اتفاقی بعد از هانگژو رخ نداد و بلافاصله تیم ملی در گرند پری چین شرکت کرده است.

تکواندویی که روزگاری بستر رشد پرافتخارترین المپین ایران بود امروز آثاری از گذشته ندارد تا به المپیک پاریس دلگرم باشیم چرا که در پیچ و خم کسب سهمیه المپیک ماندیم چه برسد مدالش! روزگار سیاه امروز با شوکی بزرگ می‌تواند به شب‌های روشن تبدیل شود تا تکواندو به اعتبار و آبرو گذشته بازگردد.