ورزش دات آنلاین- تلفیق هنر و ورزش، همواره برای مخاطبان بزرگ این دو پدیده خاص جذاب بوده است.

برای ایرانی‌ها، پژمان جمشیدی به عنوان بهترین نمونه موفقیت در عرصه فوتبال و بازیگری شناخته شده است؛ بازیکنی که هم در زمین فوتبال به تیم ملی رسید و هم جلوی دوربین، چندین بار نامزد کسب برترین بازیگر جشنواره‌های مختلف شد. نکته جالب این است که در کشورهای مختلف به جز ایران نیز، همچین اتفاقی مرسوم بوده است و برخی ستارگان فوتبال، رو به دنیای بازیگری آورده‌اند.

مشهورترین نمونه خارجی‌ها، وینی جونز بریتانیایی است که یک الگوی موفق برای فوتبالیست‌های بازیگر محسوب می‌شود. تصور کنید بازیکنی وجود داشته باشد که از تکل خشن روی بازیکنانی مانند روی کین و اریک کانتونا نترسد و حتی پس از زدن تکل، خشن‌ترین بازیکنان فوتبال بریتانیا نیز جرئت برخورد با وی را نداشته باشند! وینی جونز، درست مشخصات همین بازیکن خشن، باجذبه، خاص و جذاب انگلیسی را دارد. هافبک دفاعی قلدری که با مولفه‌های فوتبال امروزی، در هیچ تیمی جا نداشت اما در سال‌های دهه ۸۰ و ۹۰، برای لیدز، شفیلد، ویمبلدون، کویینز پارک رنجرز و چلسی به میدان رفت. وینی جونز در سال‌های بازی، به دلیل درگیری‌های زیاد، تکل‌های خشن و کارت‌های قرمز زیاد تبدیل به یکی از منفورترین بازیکنان فوتبال انگلیس شده بود. در روزهایی که به جای مربیان کنار زمین، ستارگان درون زمین نقش اصلی را ایفا می‌کردند و هواداران تیم‌ها از درگیری‌های درون زمین لذت می‌بردند، وینی جونز نمونه کامل یک بازیکن عقب زمین انگلیسی بود. در سال ۱۹۸۸، ویمبلدون با حضور وینی جونز به قهرمانی در جام حذفی انگلیس رسید و رسانه‌های انگلیسی، تیم ویمبلدون را به «دسته دیوانه‌ها» تشبیه کرده بودند. گروهی متشکل از جونز، دنیس وایز، دیو بسانت و دیگر بازیکنان مشهور تیم ویمبلدون. تیمی که از لحاظ تکنیکی و تاکتیکی، برتری خاصی نسبت به دیگران در فوتبال انگلیس نداشت اما با بازی فیزیکی و خاص خود، توانست به یک افتخار بزرگ برسد.

شاید همین رفتارهای خاص و عجیب در زمین فوتبال بود که باعث شد گای ریچی، کارگردان مشهور این روزهای دنیای سینما برای اولین فیلم خود به سراغ وینی جونز برود. جونز پس از به میدان رفتن برای تیم ملی ولز، در آخرین سال فوتبال خود برگ جدیدی از دوران حرفه‌ای خود را با حضور در فیلم کمدی «قفل، انبار و دو بشکه باروت» رقم زد. گای ریچی بریتانیایی که به خاطر علاقه‌اش به فوتبال و ساختن کلیپ‌های تبلیغاتی نایک مشهور است، اولین فیلم خود را با استفاده از وینی جونز در یک نقش کمیک و خاص ساخت. حضور جونز در این فیلم، مثل بمب صدا کرد و اولین کار سینمایی وی برای او جوایزی را به همراه داشت. با احتساب فیلم «قاپ‌زن»، اکنون وینی جونز دو فیلم در لیست ۲۵۰ فیلم برتر وبسایت IMDB، معتبرترین بانک فیلم جهان دارد. عصیان‌های پرشمار جونز در زمین فوتبال، از او یک شخصیتی ساخت که در تمامی فیلم‌ها، حتی با وجود نرفتن به هیچ کلاس آکادمیک بازیگری، بتواند مخاطبان را در فیلم‌های اکشن و کمدی جذب کند. اکثر نقش‌های جونز، افرادی تبهکار، خشن، کم‌خرد و قلدر هستند؛ درست مانند شخصیت واقعی جونز که در زمین فوتبال و مصاحبه‌ها از خود نشان می‌داد.

شاید جونز هیچگاه به شهرت اریک کانتونا به عنوان یک فوتبالیست-بازیگر نرسید اما وجه برتری جونز عصیانگر به نسبت اسطوره منچستری‌ها، عملکرد بهتر و پربارتر در زمینه هنری است. او از سال ۱۹۹۸ و اولین فیلمش که به عقیده بسیاری بهترین عملکرد هنری وی است، تاکنون در ۱۰۸ فیلم و سریال ایفای نقش کرده است! عملکردی که کم‌تر هواداری در سال‌های بازیگری وی در زمین فوتبال از او تصور می‌کرد. برای علاقه‌مندان به فوتبال قدیمی و سال‌های خاص دهه ۸۰ و ۹۰ دنیای فوتبال، مرور بازی‌های خشن جونز در ویمبلدون و نقش‌های بامزه وی در دنیای سینما، می‌تواند یکی از جذاب‌ترین تجربه‌ها باشد.

انتهای پیام/