ورزش دات آنلاین- کیپ  کینو در منطقه کوهستانی ناندی بزرگ شد. چشم اندازهای ناندی به هیچ جای دنیا شبیه نیست. آب و هوای خنک همراه با باران کافی برای کشت و زرع چای، معروف و بلندآوازه و ایده آل برای چراندن گاوهاست. دویدن و پریدن جزئی از زندگی او بود. در حالی که از حیوانات خانواده اش نگهداری می کرد. برای پدرش اراپ کورگات، این زندگی آسانی نبود. به همین خاطر اراپ مجبور بود برای پرداخت شهریه مدرسه و یونیفورم و کتابها سخت کار کند. مادر کینو وقتی او 4 ساله بود فوت کرده بود. 

تمرینات مدارس در کنیا

با تمام این احوال اراپ از این که پسرش به مدرسه برود به خود می بالید. مدرسه از خانه دور نبود و کیپ عادت داشت که تا آنجا پیاده برود. اما در مدرسه دویدن جزئی از برنامه روزانه بود. کیپ روزهای اول را به یاد می آورد:

" من در مدرسه خودم خوب بودم. اما وقتی وارد رقابت با مدارس دیگر شدیم، حتی سومین، چهارمین یا چیزی نزدیک به آن هم نبودم. ما مسابقات 400 متر، 800 متر و امدادی داشتیم و من هم به مسابقات امدادی 4 در 100 و 4 در 400 متر عادت داشتم. برای ما این یک تفریح بود. اوضاع به همین منوال بود تا این که من به روستا و ناحیه ای دیگر رفتم."

یک پلیس در رویای دوومیدانی

وقتی او مدرسه را ترک کرد، به دانشکده افسری در کیگانجو و آن گاه به نیری منتقل شد. در حالی که کوههای برف کنیا تنها 50 کیلومتر دورتر از آنجا بود. چرا کیپ به این نقطه انتقال یافت؟ دلیلش جاه طلبی های او در دوومیدانی نبود بلکه تنها به این علت بود که می خواست در جایی باشد که برای یک پلیس محل مناسبی برای یشرفت است.  

در سال 1962 زمانی که برای بالا بردن درجه خود و ارتقا به دانشگاه بازگشت، دوران پیشرفت او آغاز شد. در سال اول برای حضور در بازیهای کشورهای مشترک المنافع که در پرت استرالیا برگزار می شد، انتخاب گردید. در آن زمان حضور در مسابقات دوومیدانی یک فعالیت سالانه برای نفرات برتر نبود بلکه همه اتفاقات دوومیدانی طی سه ماه تمام می شد. 

تمرینات کم یک دونده

اما کینو چه مقدار تمرین می کرد. وقتی از او درباره تمریناتش در دهه 60 میلادی سوال شد، کیپ برای پاسخ به زمان احتیاج نداشت. او لبخند به لب می گوید:

 تمرینات آن قدرها هم جدی نبود. صبح بیدار می شدیم. نرمش می کردیم و یک سری ورزش انجام می دادیم. بعد از آن برای دوهای سریع و اینتروال آماده می شدیم. وقتی زمان مسابقات نزدیک می شد ممکن بود سه چهار بار تمرینات اینتروال را تکرار می کردیم. اما وقتی به عنوان پلیس کار می کنی، شرایط فرق دارد؛ وظایف در مرحله اول و دویدن یا هر چیز دیگری در مرحله بعد؛ شاید حتی ساعت 5 بعد از ظهر.  به عنوان یک پلیس مجبوری به جاهای مختلف کشور بروی. جاهایی که اصلا یک بار هم در آنها ندویده ای. مثل وقتی به نایروبی آمدم، زمانی که آموزش دیدم و زمانی که به آموزشگاه افسری در کیگانجو برگشتم. 

مسوولیت مربیگری یک دونده

در آغاز سال 1965 کینو مسوول تربیت بدنی در کیگانجو بود. او برای آموزش به مدرسه ارتش فرستاده شد. آموزشی که شامل دفاع شخصی، شنا و راهپیمایی بود. کینو مربیگری تیم فوتبال را هم برعهده داشت و به این ترتیب در یک زمان هم آموزگار بود و هم ورزشکار و مجبور بود آنها را با هم ترکیب و ادغام کند. 

در 1969 مدت شش ماه به انگلستان رفت و درباره مربیگری چیزهایی آموخت.

 " اما هنوز همان طور بود. وظیفه اول: شما مجبورید ساعت 6 دانش آموزان را برای ورزش بیدار کنید. بعد از صبحانه دوباره کلاس و آموزش تا ساعت 12:30 یا یک عصر و آن گاه در ساعت 2 عصر گزارش می دادی. تنها بعد از ساعت 5 زمانی بود که خودت فرصت آزاد پیدا می کردی. ما نمی توانستیم برای دو هفته تمرین برنامه ریزی کنیم. چون نمی دانستیم مسوولیت ما چیست. گاهی تمام روز و گاهی تمام شب مشغول بودیم. ما تصمیم گرفتیم برنامه مان را یک روزه در نظر بگیریم. ابتدا یک افسر بازنشسته انگلیسی وظیفه تمرین را برعهده گرفت و بعد من این کار را کردم. ابتدا بیشتر مربی هایمان خارجی بودند مخصوصا از امریکا. اما بعد خودمان این کار را انجام دادیم. "

در رویای 60 مایل

کینو ادامه داد: فقط وقتی برای بازیهای مشترک المنافع یا المپیک آماده بودیم وقت کافی برای تمرین داشتیم. یک ماه با هم بودیم اما مسافت زیادی نمی دویدیم. به طوری که فکر می کردم هرگز به 60 مایل( 90 کیلومتر) در یک هفته نخواهیم رسید. در کمپ سه بار در روز، نه بیشتر تمرین می کردیم. تمرینات ما حدودا 5 ک.م. گرم کردن بود و آن گاه 2 ک.م. دویدن و بعد از آن هم تمرینات تمام می شد. سپس برای تمرینات اصلی آماده می شدید. ممکن بود 4 یا 6 بار تمرین دوی 200 متر سرعت انجام دهیم. اما دویدن آهسته در بین آنها خیلی کم بود. درست شبیه 400 متر اینتروال که ممکن است 4 یا 6 بار خیلی سریع و یا یک استراحت خیلی کوتاه باشد. کار کردن روی تپه هم بود؛ تکرار مسافت های کوتاه 100، 150 یا 200 متر. همین! زمان این تمرینات زیاد نبود.

اما او چگونه قهرمان شد؟ مردی که در 17 ژانویه 1940 به دنیا آمده بود با لبخند گفت: یک استعداد خدادادی بود. استعداد زیادی داشتم. سبک دویدنم زیبا و خیلی نرم بود. گاهی اوقات از این که یک ورزشکار شدم شگفت زده می شوم. حداقل این که زمان زیادی به تمرین نیاز داشتم. 

یک دلار در یک روز

در دهه 60 دوومیدانی یک رشته آماتور بود و روی آن سرمایه گذاری نشده بود. استادیوم پر بود اما به این خاطر که تماشاگران استرالیایی می خواستند رقابت بزرگ کینو و رقیب استرالیایی اش " ران کلارک" را ببینند. دوومیدانی ورزشی غیرحرفه ای محض بود و دویدن هم برای ایام فراغت. وقتی کینو به مسابقه دوومیدانی لندن دعوت شد، سازمان برگزاری مسابقات بلیت هوایی و روزانه یک دلار امریکا به عنوان کمک هزینه به او پیشنهاد کرد. عددی که در سال بعد به 3 دلار افزایش یافت. در المپیک این مبلغ سه دلار برای یک روز بود. اما در همان دهه اتحادیه دوومیدانی آماتور قانونی تصویب کرد که هیچ ورزشکاری اجازه ماندن بیش از یک هفته در خارج از کشورش را ندارد. این تحریمی بود که هدف آن کینو بود.

پدر دوومیدانی کنیا

با این حال کینو در اولین سال حضور در مسابقات حرفه ای برنده 16700 دلار شد. دوومیدانی به شغل او بدل شد و او برای مدت چندین سال سرمربی تیم ملی کشورش بود.   تا سال 1999 کینو رییس کمیته ملی المپیک کنیا( NOCK) و همچنین یکی از اعضای IOC بود.  او را می توان پدر ورزشکاران کنیا دانست. کینو و همسرش فیلیس در دهه 80 پرورشگاهی برای یتیمان تاسیس کردند و چنین بود که بعدها جایزه" ورزش برای خوبی" و دکترای افتخاری به وی اعطا شد. 

افتخارات

المپیک:

طلای 1500 متر و نقره 5000 متر در المپیک 1968 مکزیکو سیتی

طلای 3000 متر بامانع و نقره 1500 متر در المپیک 1972 مونیخ

طلای یک مایل و 5000 متر در بازیهای مشترک المنافع 1966 کینگستون

طلای 1500 متر و برنز 5000 متر در بازیهای مشترک المنافع 1970 ادینبورو

طلای 1500 متر و 5000 متر در بازیهای قاره افریقا 1965 برازاویل

نقره 1500 متر در بازیهای قاره افریقا 1973 لاگوس

انتهای پیام/