ورزش دات آنلاین- می گویند مسابقات ورزشی غیر قابل پیش بینی هستند، اما با توجه به قدرت تیم ها و ورزشکاران می توان قبل از هر مسابقه حدس زد که شرایط برای پیروزی کدام یک مهیا است. با این وجود گهگاه در میادین ورزشی اتفاقاتی رخ می دهد که موجب حیرت می شود. به راستی چرا؟

ما قهرمانیم...

آخرین روز جام جهانی 1950 فرا رسید. هیچ یک از مردم برزیل شک نداشتند که تیم ملی برزیل قهرمان جهان می شود. برزیلی های میزبان با فوتبال نشاط آور و هیجان انگیز خود پیش از فینال(7-1) مقابل سوئد و (6-1) در برابر اسپانیا را در هم کوبیدند. حریف این تیم اروگوئه بود که ابتدا با اسپانیا(2-2) مساوی کرده بود و آن گاه سوئد را(3-2) برده بود. طبق قوانین آن مسابقات، اگر دیدار برزیل و اروگوئه مساوی می شد با توجه به نتایج قبلی دو تیم،‌ جام به برزیل می رسید.

شما بدون رقیب هستید!

در روز پایانی 173850 تماشاگر وارد استادیوم غول پیکر ماراکانا شدند که یک رکورد تاریخی برای مسابقات فوتبال جام جهانی بود. قبل از فینال شهردار شهر« ریو» آنجلو مندس دی مورائس جو حاکم بر استادیوم را با سخنان آتشین خود داغ تر کرد و گفت: 

شما بازیکنان برزیل تنها ساعتی تا قهرمانی جهان فاصله دارید. شما بدون رقیبید و من از هم اکنون شما را قهرمان جهان می نامم. 

روح روباه در جسم گرگ

در میان انبوه جمعیت فقط سه نفر بودند که پیشاپیش برزیل را قهرمان نمی دانستند. مربی برزیل به خبرنگاران گفت:

 اروگوئه را دست کم نگیرید. جمعی از بهترین بازیکنان جهان در این تیم هستند. گمان نمی کنم بازیکنی بهتر از شیافینو هافبک این تیم در جهان وجود داشته باشد؛ روح روباه در جسم گرگ فرو رفته و شیافینو لقب گرفته است.

 مربی اروگوئه هم به شاگردان خود گفت:

 نتیجه یک مسابقه تنها پس از سوت پایان مسابقه مشخص خواهد شد.

 اما ویتوریو پوزو خبرنگار ایتالیایی( که قبلا به عنوان مربی ایتالیا قهرمان جام های جهانی 1934 و 1938 شده بود) در تحلیل خود نوشت: برزیلی ها قبل از مسابقه تیم خود را پیروز دانستند و 11 بازیکن به افتخار رسیده را به میدان فرستادند. آیا می توان از بازیکنی که چنین بار سنگینی را به دوش می کشد انتظار برد داشت؟ اما اروگوئه 11 بازیکن را به میدان فرستاد که آماده هرگونه فداکاری برای پیروزی بودند.

یک ترفند عجیب

مربی اروگوئه علاوه بر تغییر سیستم در تیم خود، کاری جالب برای افزایش روحیه بازیکنان خود انجام داد. او عکس تمام ستارگان برزیلی را به کف رختکن چسباند تا بازیکنان اروگوئه در هنگام ورود به میدان آنها را لگدمال کنند و ناخودآگاه حس کنند که در میدان مسابقه نیز می توانند حریف را از پیش رو بردارند. 

شناخت کافی از رقیب

مسابقه با تساوی یک بر یک در جریان بود و تنها 11 دقیقه تا پایان بازی مانده بود. در این لحظه توپ به آلسیدس گیگیا بازیکن تیم ملی اروگوئه رسید. او در این باره می گوید:

 من تیممان را لایق قهرمانی می دانستم. آن زمان تلویزیون نداشتیم و مشکل ما تیم های اروپایی بودند زیرا نمی دانستیم چگونه بازی می کنند. اما تمام تیمهای آمریکای جنوبی را می شناختیم. برزیل برای ما مایه شگفتی نبود. من خیلی سریع بودم. از بیگوده و ژونال مدافعان حریف گذشتم. ناگهان کاری غیر منطقی کردم و توپ را از زاویه بسته شوت کردم. پس از این گل سوکت سراسر ماراکانا را فرا گرفت. گل من اعتماد به نفس برزیلی ها را نابود  کرد.

شکست غرور

روز بعد خبری مهم در سراسر اروگوئه پخش شد. حتی در سینماها پروژکتورها خاموش شدند. چراغ سالن روشن شد و فردی با بلندگو گفت:« توجه کنید؛ مایه افتخار است که اعلام کنیم تیم ملی اروگوئه قهرمان جهان شده است. » آن گاه جمعیت حاضر در سالن سینما ایستادند و سرود ملی اروگوئه را سردادند. اروگوئه قهرمان شد زیرا با امید برای رسیدن به قهرمانی تلاش کرد وبرزیلی های مغرور که پیشاپیش خود را برنده می دانستند اسیر همین فشار روحی شده و مسابقه را باختند. ویتوریو پوزو درباره این بازی نوشت:

 این پیروزی امید بود و شکست غرور

انتهای پیام/