ورزش دات آنلاین - برای هم‌سالان من که شبحی از دوران کودکی آن‌ها را فوتبال ساخته،   دیه‌گو آرماندو مارادونا یعنی ستاره‌ای که یک جهان را به وجد میآورد.  فوتبال با او معنا می‌شد و وسط دعوای پله-مارادونا آن کسی که هیچ‌گاه حتی حق نداشت حرف بزند،  اسطوره برزیل بود که همینچند روز پیش درگذشت.

برای نسل قبل ما و بعد از ما هم ناپولی یک هاشور و حاشیه است که سال‌ها فقط توی فوتبال ایتالیا لولیده و بوده و تا همین فصل همکسی خیلی جدی به این تیم به عنوان یک مدعی نگاه نمی‌کرده است.

همین یکی دو روز پیش بود که الگری شانس اول قهرمانی را در کنفرانس خبری این هفته معرفی کرد:  تیم شهر ناپل!

اما این تیم کجای فوتبال جهان بود؟  

روزی که دیه‌گو در بیمارستان بستری بود،  زن و مرد و پیر و جوان جلوی بیمارستان بوینس‌آیرس و باشگاه ناپولی دست به دعا ایستادهبودند و منتظر خبری خوش بودند تا بگوید قهرمان‌شان دوباره ایستاده است.

آن روز پسرکی که در ناپل شمع روشن کرده بود،  روی دیوار باشگاه نوشت:  دیه‌گو به خاطر این بچه‌ها هم که شده بلند شو!

آن روز که خبر درگذشت مارادونا منتشر شد،  هم‌پای آرژانتین،  ناپل ایتالیا هم عزادار شد.

شاید آرماندو کاری کرد که امروز مردم ناپل هم خودشان را بیشتر از این‌که ایتالیایی بدانند،  آرژانتینی معرفی می‌کنند یا حداقل رویناپلی بودن خود خیلی تاکید می‌کنند.

این علاقه از کجا پیدا شد؟  

زمانی که مارادونا به آن‌جا رفت،  ناپل یک شهر معمولی نبود.

خود دیه‌گو در کوران جام‌جهانی ۱۹۹۰ گفته بود: «من این واقعیت که حالا همه از ناپلیایی‌ها می‌خواهند ایتالیایی باشند و از تیم ملیخود حمایت کنند،  را دوست ندارم.  ناپل همیشه از آرامش ایتالیا بی‌بهره بوده.  این شهر اغلب از نژادپرستی ناعادلانه زجر کشیده‌است. »

باشگاه شهر نام رسمی جدید خود،  بنگاه ورزشی فوتبال ناپولی را ۲۵ ژوئن ۱۹۶۴ به ثبت رساند.  آن‌ها در فصل ۱۹۶۴–۶۵ موفق بهصعود به سری آ شدند.  آن‌ها تحت مدیریت بازیکن سابق خود،  برونو پساولا،  توانستند کوپا دله آلپی (جام آلپ) را ببرند و در پایان لیگ بهعنوان یکی از تیم‌های ممتاز سری آ جزء پنج تیم نخست جدول شوند.  آن‌ها در فصل ۱۹۶۷–۶۸ بسیار به قهرمانی نزدیک بودند و پس ازآث میلان،  نایب قهرمان شدند.  در این دوره،   دینو زوف،  خوزه آلتافینی،  عمر سیووری و هافبک بومی تیم،  آنتونیو جولیانو از محبوب‌ترینبازیکنان ناپولی بودند.  جولیانو در این دوره رکورد تعداد بازی برای ناپولی را شکست که تا مدت‌ها پا بر جا ماند.

روند رشد ناپولی در دههٔ ۱۹۷۰ ادامه داشت؛  آنها در فصل‌های ۱۹۷۰–۷۱ و ۱۹۷۳–۷۴ سوم شدند،  در دورهٔ مربی‌گری بازیکنسابق‌شان،  لوئیز وینیسیو،  به مسابقات جام یوفا راه یافتند و در فصل ۱۹۷۴–۷۵ به دور سوم این جام هم رسیدند و در آخرین برد خودپورتو را ۲–۰ شکست دادند.  در همین فصل،   ناپولی در حالی که تنها دو امتیاز با یوونتوس صدرنشین فاصله داشت،  مجدداً نایب قهرمانسری آ شد.  باشگاه در این دوره به بازیکنان بومی خود همچون ژوزفه بروسکولوتی،  آنتونیو جولیانو و سالواتوره اسپوسیتو و گلزنی‌هایجوزپه ساوولدی متکی بود.

ناپولی با شکست دادن ۴–۱ ساوت‌همپتون توانست جام لیگ آنگلو-ایتالیا را فتح کند.   این تیم وارد جام برندگان جام اروپا در فصل۱۹۷۶–۷۷ هم شد و به نیمه‌نهایی رسید.  آن‌ها در واپسین بازی ۲–۱ به اندرلشت باختند.  ناپولی در فصل ۱۹۷۵–۷۶ توانست دومینمقام قهرمانی کوپا ایتالیای خود را کسب کند؛  آن‌ها برای کسب این عنوان تیم‌های میلان،  فیورنتینا را حذف کرده و در فینال هلاس ورونارا ۴–۰ شکست داده بودند.  ناپولی دههٔ ۱۹۸۰ را با قدرت آغاز کرد و در فصل ۱۹۸۰–۸۱ سوم شد ولی در سال ۱۹۸۳ اوضاع تغییر کردو تیم برای دوری از ناحیهٔ سقوط جدول مبارزه می‌کرد.

ناپولی ۳۰ ژوئن ۱۹۸۴،   با پرداخت ۶٫۹ میلیون پوند به بارسلونا،  دیگو مارادونا را به خدمت گرفت و رکورد نقل و انتقالات فوتبال راشکست.  تیم تدریجاً با حضور افرادی همچون چرو فررارا،  سالواتوره بانیی و فرناندو د ناپولی توان خود را بازیافت.  رشد جایگاه باشگاهدر جدول سری آ تدریجی بود؛  آن‌ها در فصل ۱۹۸۵–۸۶ سوم شدند ولی فصل بعد نقطهٔ عطف تاریخ باشگاه روی داد و توانستند بااختلاف سه امتیاز قهرمان سری آ شوند و از سوی دیگر با بردن ۴–۰ آتلانتا در فینال جام حذفی و قهرمانی در کوپا ایتالیا،   دوگانه راکسب کنند.

از آنجایی که تا آن هنگام هیچ تیمی از ایتالیای جنوبی در لیگ قهرمان نشده بود،  این رخداد مارادونا را به یک نشانهٔ فرهنگی و اجتماعیدر شهر ناپل بدل کرد.  مارادونا و ناپولی نمادهای فقر جنوبی‌ها در برابر ثروت شمال ایتالیا بودند.

باشگاه در فصل آتی جام اروپا موفقیت چندانی کسب نکرد و در فصل ۱۹۸۷–۸۸ سری آ هم دوم شد.  آن‌ها در جام اروپای فصل۱۹۸۸–۸۹ توانستند نخستین عنوان چشم‌گیر خود در اروپا را کسب کنند و برنده این جام شوند.  یوونتوس،  بایرن مونیخ و پائوک در دورهٔحذفی از ناپولی شکست خوردند و در فینال،  باشگاه فوتبال اشتوتگارت در مجموع دو بازی،  با نتیجهٔ ۵–۴ مغلوب ناپولی شد.

ناپولی در فصل ۱۹۸۹–۹۰ سری آ با اختلاف دو امتیازی نسبت به میلان،  دومین قهرمانی خود را کسب کرد.  با این حال،   دیگر تیم‌ها وطرفدارانشان برای ناپولی احترام چندانی قائل نبودند؛  به‌طور مثال در برگامو یکی از تماشاچیان آتلانتا یک سکه ۱۰۰ لیری را به سمتسر آلمائو پرتاب کرد.  مارادونا در حین جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ نظرات بحث‌برانگیزی را در خصوص اختلاف‌های مردم شمال و جنوبایتالیا و وحدت ایتالیا (risorgimento) بیان کرد و از مردم شهر ناپول خواست که در نیمه‌نهایی جام جهانی از تیم ملی آرژانتین دربرابر ایتالیا حمایت کنند.

استادیوم سن پائولی تنها ورزشگاهی بود که در آن هواداران سرود ملی آرژانتین را هو نکردند.  مارادونا در پایان به طرفداران ناپلیاییتعظیم کرد و کشورش به فینال مسابقات رسید.  با این حال،  پس از مسابقهٔ فینال،  فدراسیون فوتبال ایتالیا مارادونا را مجبور کرد که تستدوپینگ دهد و نتیجهٔ آزمایشش برای کوکائین مثبت درآمد؛  هم مارادونا و هم ناپلیایی‌ها بعداً مدعی شدند این اقدام یک انتقام‌گیری ازرخدادهای پیشین بوده‌است.  مارادونا ۱۵ ماه از فوتبال تعلیق شد و دیگر هیچگاه فوتبال بازی نکرد.  با این حال،  باشگاه ناپولی توانستدر سوپرجام سال ۱۹۹۰ با رکورد نتیجهٔ ۵–۱ در برابر یوونتوس پیروز شود،   اما این آخرین جایزهٔ بزرگ آن‌ها تا ۲۲ سال بعد بود.  ناپولیهمچنین در جام اروپای ۱۹۹۰–۹۱ در دور دوم حذف شد.

در همه سال‌های پس از مارادونا ناپولی هیچ‌گاه نتوانست قهرمان سری آ شود.

اما امسال شرایط متفاوت است.

چند هفته‌ای هست ناپولی متفاوت از همه این چند سال نتیجه گرفته و شاید آن‌ها بتوانند امسال قهرمانی را به استادیومی ببرند که آخرینبار با مارادونا آن را تجربه کردند.

ولی واقعیت این است ناپولی امسال حداقل ۲ حریف چغر بد بدن دارد؛  یوونتوس و البته مدافع عنوان قهرمانی یعنی میلان.

راه تا پایان فصل زیاد است.  می‌نشینیم و تماشا می‌کنیم.

انتهای پیام/