ورزش دات آنلاین- پاوو نورمی به عنوان یکی از بزرگ‌ترین دونده‌های تاریخ شناخته شده است. او را پادشاه دوندکان و هواپیمای فنلاندی لقب داده‌اند. القابی که نورمی در تمام دنیا بدان معروف است. این قهرمان عامل مباهات ملتی شد که به تازگی استقلال خود را به دست آورده بودند. در طول ۳ المپیکی که در آن حضور داشت نورمی موفق شد ۹ طلا و ۳ نقره کسب کند. در سال ۱۹۳۵ مارتی یوکولا یک ورزشی نویس مشهور فنلاندی درباره وی نوشت:  

درباره او گهگاه نظراتی بی‌رحمانه و ظالمانه ابراز می‌شود اما او دنیا را به شکلی کاملا پاک و سالم فتح کرد؛ با نیرویی فوق طبیعی که در وجود وی نهفته بود.  

نورمی در ۱۳ جولای ۱۸۹۷ در تورکو فنلاند متولد شد، شهرکی بندری واقع در جنوب غربی فنلاند. در سال ۱۹۱۲ بازیهای المپیک در استکهلم برگزار می‌شد. هانس کوله ماینن دونده‌ای که نام فنلاند را وارد نقشه دوومیدانی جهان  کرد در این مسابقات ۳ مدال طلا در دوهای استقامت به دست آورد. این نتایج در نورمی احساساتی را برانگیخت که هرگز محو نشد. هیجانی محو نشدنی که زندگی پاوو را عوض کرد. او هم تصمیم گرفت شاهکارهای کوله ماینن را تکرار کند. اندکی بعد او نخستین کفش‌های دوومیدانی خود را تهیه کرد و تمرین و آموختن دوومیدانی را به شکلی جدی آغاز نمود. تمرینات سنگین جوان ۶۵ کیلوگرمی به سرعت به ثمر نشستند.  

نورمی به اندازه‌ای در دوهای استقامت توانایی و مهارت داشت که تنها در رویاها می‌گنجید. او یکی از دوندگان بزرگی بود که از شروع تا پایان دویدن خود روی اسلوب و روش خاصی می‌دوید. در هنگام تمرین به قدم زدن، دویدن و نرمش‌های سوئدی می‌پرداخت. این‌ها مهم‌ترین اصول آموزشی وی بودند.   نورمی از اندازه گامهای خود آگاه بود و همیشه با یک کرونومتر که در دست داشت می‌دوید. هرگز امکان نداشت که او بدود اما یکی از این ساعتها را در دستان خود نداشته و شرایط دویدن خود را تحلیل نکند.  در سال ۱۹۱۴ او به باشگاهی محلی به نام تورون اورهیلولیلتو ملحق شد. باشگاهی که نورمی تمام دوران حرفه‌ای خود را در آن جا سپری کرد. سرانجام در ۲۹ می‌۱۹۲۰ در تورکو بود که اولین رکورد کشوری خود را برجای نهاد. این رکورد با ثبت زمان ۸:۳۶: ۲ دقیقه در دوی ۳۰۰۰ متر کسب شد.  

برای پاوو سینما، تفریح و غیره مفهومی نداشت. شب‌ها سرساعت ۹ به بستر می‌رفت و ساعات فراغت را به دویدن در جنگل‌ها می‌گذراند. در کشور فنلاند قهوه نوشیدنی محبوبی است درست مثل چای در کشور ایران. اما این نوشیدنی از برنامه غذایی این کوچولوی گیاهخوار خارج بود. پاوو هیچ‌گاه به سمت الکل و سیگار نیز نرفت. با این همه هیچ گاه هم تا سرحد خستگی تمرین نمی‌کرد. پاوو تا ۱۹ سالگی درهیچ مسابقه‌ای شرکت نکرد. یک سال قبل از آن و در هیجدهمین بهار زندگی  گیاهخواری را کنار گذاشته، بار دیگر گوشت خورد و تغییرات کوچکی در برنامه دقیقی که به منظور پرورش جسم و تقویت اراده و قدرت نفس اتخاذ کرده بود، بوجود آورد. عجیب این که پاوو هیچ‌گاه اعتماد به نفس و خویشتن‌داری عجیب خود را از دست نمی‌داد و چنین شد که هیچ کس نتوانست به اندازه او رکوردهای مسابقات دو و میدانی را بهبود بخشد.

پس از کسب سه طلا در المپیک ۱۹۲۰ و کسب ۵ طلا طی شش روز در المپیک ۱۹۲۴ پاریس، در همان سال او سفری به ایالات متحده داشت. در پایان مسافرت آمریکا، نورمی در ۵۲ مسابقه شرکت کرد و ۵۱ رکورد جدید بر جای نهاد! علاوه بر این مسابقات، او در ۲۰ مسابقه نمایشی و تشریفاتی به نفع مدارس و امور خیریه شرکت کرد. او طی مراسمی به رئیس جمهور آمریکا (کالوین کولیج) معرفی شد. پاوو علاوه بر درآمد هنگفتی که از این سفر به هم زد، شهرت و حسن نیت فوق‌العاده‌ای نیز برای وطن خود کسب کرد. اندکی پس از مسافرت نورمی بود که کشور فنلاند موفق شد، یک وام ده میلیون دلاری دریافت کند.

هنگامی که نورمی پس از این همه موفقیت به سوی اروپا حرکت می‌کرد، کوچک‌ترین تغییری در او دیده نمی‌شد. حتّی کفش و لباس او نیز عوض شده بود. البته او هم مثل همه قهرمانان بزرگ، طی این مسافرت‌ها هدایای متعددی از قبیل مدال‌ها و ساعتهای طلا و گلدان‌های نقره‌ای کسب کرده بود. با این حال پس از بازگشت به وطن، اتومبیلی برای خود خرید. البته خرید اتومبیل به خاطر تنبل شدن او نبود: او با استفاده از اتومبیل به تمرین مسافت‌های بالاتر – مخصوصاً ماراتن – پرداخت.

در المپیک ۱۹۲۸ هم او یک طلا و دو نقره دیگر کسب کرد و برای رسیدن به دهمین طلای خود به انتظار مسابقات ۱۹۳۲ نشست. رکوردهای فوق‌العاده‌اش او را مدّعی شماره یک طلای ماراتن المپیک ساخته بود. به جرأت می‌توان گفت که هرگز قهرمانی نتوانسته بود که تمامی رکوردهای یک مایل تا ۲۶ مایل را بشکند. ولی پاوو این کار را کرد. در این فاصله او دو بار دیگر نیز به آمریکا سفر کرد. در مسافرت سوم در این کشور ازدواج کرد. امّا تنها یک سال بعد و در حالی که حالا فرزند پسری نیز داشت. از همسرش جدا شد. مقامات المپیک مرتّباً اتخاذ تصمیم درباره نورمی را به تأخیر می‌انداختند و او هر روز با شدت بیشتری خود را برای ماراتن آماده می‌کرد. امّا سرانجام مسئولین المپیک، او را ورزش‌پیشه (حرفه‌ای) معّرفی کرده و با شرکت وی در المپیک مخالفت کردند. تنها دلیل آنها همان هدایایی بود که نورمی به عنوان پاداش دریافت کرده بود! طبعاً چون دادگاه مخصوصی نیز برای این کار تشکیل نشده بود، نورمی نتوانست از خود دفاع کند. خودش هم احساس می‌کرد که در ۳۵ سالگی، پایان کار و فعالیت در دوومیدانی نزدیک است. به همین خاطر عکس‌العمل خاصی از خود نشان نداد.

بزرگمرد فنلاندی که در المپیک ۱۹۵۲ مشعل بازیها را روشن کرد، در روز دوم سپتامبر ۱۹۷۳ در حالی از دنیا رفت که نه قهرمانان فنلاندی و نه قهرمانان دیگر کشورها هرگز نتوانستند حماسه‌های وی را تکرار کنند.

انتهای پیام/