تیم ملی امید با سرمربیگری رضا عنایتی بار دیگر نتوانست به المپیک راه یابد.
ورزش دات آنلاین- آخرین صعود ایران به مسابقات المپیک به ۱۹۸۰ مسکو برمی‌گردد؛ چهار سال بعد از حضور درخشان ایران در رقابت‌های فوتبال در مسابقات المپیک ۱۹۷۶ مونترال که البته به دلیل تحریم سیاسی، ایران فرصت حضور در این رقابت‌ها را پیدا نکرد. از آن پس و پس از یک دوره تحریمی دیگر در ۱۹۸۴- لس‌آنجلس، ایران در هر شرایط و با هر تدارکی موفق به حضور در دور نهایی مسابقات فوتبال المپیک نشده است.
از ۱۹۸۷ که پرویز دهداری با تیم کم نام و نشان در دو بازی مقابل کویت در دو دقیقه به پایان مسابقه بازی را به کویت و کاپیتان باتجربه‌اش، موید حداد، واگذار کرد تا ناکامی دوگانه حسن حبیبی با دو تیم بااستعداد، ۱۹۹۲ بارسلونا و ۱۹۹۶ آتالانتا، و سپس حذف تیم پر ستاره ایران با ستاره‌هایی مثل جواد نکونام، مهدی مهدوی‌کیا و رسول خطیبی با مربیگری اگون کوردس در المپیک سیدنی ۲۰۰۰ دو شب پیش که تیمی کم استعدادتر و در فقدان بازیکنان سرشناس موفق به صعود به المپیک نشد.
تورنمنت‌هایی که در دور اول و دوم آن کنار رفته‌ایم تا خط تیره مقابل حضور ایران در مسابقات فوتبال المپیک باقی بماند، از دست‌مان در رفته است اما این دهمین ناکامی پی در پی تیم‌های ما در صعود به المپیک بود که به جز دوره اول در بقیه اوقات با تیم‌های زیر ۲۳ سال در مسابقات انتخابی شرکت کرده‌ایم. جالب اینکه این تیم‌ها اغلب پر ستاره بوده‌اند و البته در دوره‌هایی هم بحران استعداد آنها را تهدید می‌کرده است اما همین بازیکنان در ساختار تیم ملی بزرگسالان تیم‌های قدرتمندتری را تشکیل داده و از سال ۲۰۱۴ یه صعود متوالی به جام جهانی داشته‌اند. ضمن اینکه ایران به جام‌های جهانی ۲۰۰۶ و ۱۹۹۸ نیز صعود کرده است.
تلخی ماجرای امیدها به این هم بود که کار اولیه شکل‌گیری این تیم را مهدی مهدوی‌کیا از دو سال پیش آغاز کرده و بازیکنان جوانی را به اردو دعوت کرده و سعی داشت گروه تازه‌ای برای فوتبال ایران بسازد اما این بچه‌های بااستعداد در اولین تلاش برای یک پرش بلند به سقف خوردند و روی زمین ولو شدند. شاید هم باید وا بدهیم و به جای جدی گرفتن مسابقات انتخابی المپیک و ناراحتی‌های تکراری، فکر کنیم تیم زیر ۲۳ سال جایی برای رشد و معرفی استعدادها است و نباید چندان نگران نتایج آن بود؛ این تنها تسلی ما از ناکامی بچه‌های شایسته‌ای است که اغلب‌شان امسال در لیگ چهره خواهند شد و گام بزرگی به سمت آرزوهایشان برخواهند داشت.
تیم فوتبال المپیک کشورمان تاکنون تنها ۴ بار موفق به صعود به بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو، ۱۹۷۲ مونیخ، ۱۹۷۶ مونترال و ۱۹۸۰ مسکو شده است.
آخرین حضور در المپیک ۱۹۷۶ مونترال و درخشش
تیم ایران با هدایت اوفارل توانست به المپیک مونترال در سال ۱۹۷۶ صعود کند. او یک سال پس از ورود به ایران، طی مرداد و شهریور ۱۳۵۴، تیمش را برای راهیابی به این رقابت‌ها آماده کرد بود. تیم ملی بالاخره توانست با پیروزی‌های شیرین مقابل بحرین، عراق، عربستان و تساوی مقابل کویت، صعود خود به المپیک ۱۹۷۶ مونترال را قطعی کند. البته اوفارل فرصت حضور در المپیک را پیدا نکرد و قرارداد او با تیم ملی فوتبال ایران تمدید نشد تا حشمت مهاجرانی هدایت تیم ملی را برعهده بگیرد
در بازی‌های المپیک سال ۱۹۷۶ مونترال بود که ایران بهترین نتیجه را کسب کرد. این تیم در اولین دیدار خود با نتیجهٔ ۳ بر ۲ لهستان که عنوان سومی جهان را داشت شکست داد و در دومین دیدار کوبا را با نتیجهٔ یک بر صفر برد و به جمع هشت تیم برتر راه یافت. ایران در ادامه در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف اتحاد جماهیر شوروی رفت و شکست خورد و از دور مسابقات کنار رفت.
تیم ملی در مراحل مقدماتی بیشتر با ترکیب ناصر حجازی، آندرانیک اسکندریان، مسیح مسیح نیا، حسین کازرانی، حسن نایب آقا، حسن نظری، علی پروین (کاپیتان)، ابراهیم قاسمپور، حسن روشن، غلامحسین مظلومی و علیرضا خورشیدی به میدان رفت. از دیگر بازیکنان ایران در دور مقدماتی باید به بیژن ذوالفقارنسب، بهرام مودت، علیرضا عزیزی، مائیس میناسیان و محمدرضا عادل‌خانی اشاره کرد.
صعود به المپیک و غیبت در روسیه
آخرین باری که ایران موفق به صعود به المپیک شد در سال ۱۳۵۸ بود. ایران با شکست چین، سنگاپور، هندوستان و سریلانکا موفق به حضور در المپیک سال ۱۹۸۰ مسکو شد ولی در سال بعد بود که ایران به دلیل تجاوز نظامی اتحاد جماهیر شوروی به خاک افغانستان، المپیک مسکو را تحریم کرد و پس از آن تا به حال هیچ گاه به المپیک راه پیدا نکرده‌ایم.
شروع ناکامی‌های متوالی در مسیر المپیک
ایران در سال ۱۹۸۸ با تیم بزرگسالان هم نتوانست به المپیک صعود کند. ایران با تیمی که سرمربی‌اش پرویز دهداری بود با شکست برابر کویت از دور رقابت‌ها کنار رفت. تیم ملی به رهبری مرحوم پرویز دهداری در مسابقات حضور یافت. بعد از ماجرای بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول و کناره گیری ۱۴ بازیکن از تیم ملی، چهره‌های جدیدی در تیم ایران بودند. مسابقه رفت و برگشت با کویت روزهای ۸ و ۱۶ اسفند ۶۵ در قطر برگزار شد. ایران در بازی رفت ۲-۱ کویت را برد، اما در بازی برگشت و در دقیقه ۹۰ با دریافت یک گل شکست خورد و بازی در نهایت ۲-۲ شد ولی کویت به دلیل گل زده در خانه حریف به المپیک صعود کرد.
آغاز دوران تیم ملی امید
اولین بار در سال ۱۹۹۲ تیم ملی امید ایران تشکیل شد. کادر مربیگری ایران شامل حسن حبیبی و بیژن ذوالفقار نسب بود. بهزاد داداش‌زاده، میرشاد ماجدی و رضا رضایی‌منش در کنار رضا شاهرودی، گل محمدی، پیروانی در تیم ایران بودند. پیروزی برابر قطر امارات، یمن و پاکستان ایران را در آستانه صعود قرار دارد ولی در اقدامی عجیب بازی‌های روز پایانی انتخابی همزمان نبود و دو تیم قطر و امارات با آگاهی از نتیجه بازی ایران پای به بازی گذاشتند. قطر در امارات پیروز شد تا راهی المپیک شود.
ما مربیان جدید و جوانی مانند عنایتی، مجیدی، مهدوی کیا، ربیعی، نکونام و… داریم که با انتخاب هرکدام از آنها بدون برنامه، به نوعی آنها را می‌سوزانیم. مهدوی کیا با برنامه و رزومه کار تخصصی در فوتبال پایه وارد بحث مربیگری در تیم ملی امید شد و در نهایت برکنار شد و از این دست داستان‌هایی که در فوتبال ما کم نیست.
کاش برنامه‌ای تعیین شود تا دیگر شاهد سوختن سرمایه‌هایی نشویم که این فوتبال پرورش می‌دهد.
انتهای پیام/