ورزش دات آنلاین-میشل تیتو که متولد 22 مارس 1878 بود، نان‌های آماده را روی سر خود گذاشته و دوان دوان آنها را به خانه مشتریان تحویل می‌داد. در سایر اوقات، او این فرصت را داشت که در باشگاه سَن مانده به تمرین دوومیدانی بپردازد. 

 در المپیک 1900 پاریس مسابقه ماراتن 42 کیلومتر و 260 متر بود و هوا آنچنان گرم بود که تنها 6 دونده از 13 شرکت کننده موفق شدند مسابقه را به پایان برسانند. این مسابقه ساعت 14:30 آغاز شد؛  آن هم در ماه جولای که دمای هوا شدیدا بالا بود و یه 102 درجه فارنهایت می رسید. ژرژ توکو داونیس، دونده محلی که شانس اصلی کسب عنوان قهرمانی هم بود برای فرار از گرما به داخل یک کافه رفت و کمی نوشیدنی خورد. پس از آن هم به نظرش آمد که دمای هوا برای ادامه دادن مسابقه خیلی گرم است و انصراف از رقابت و استراحت کردن کار عاقلانه تری است!

 البته ماراتن 1900 یک نکته منفی و گیج کننده داشت؛ این مسابقه در خیابان های پاریس برگزار شد! خیلی از دونده ها سر پیچ ها اشتباه می پیچیدند و در بخشی از مسیر ترافیک و انبوه کالسکه ها و وسایل نقلیه، حیوانات، دوچرخه ها و عابرین پیاده دردسرساز می شد. 

زمان تیتو تنها چند ثانیه کمتر از 3 ساعت بود و در حالی این قهرمانی در برابر حدود 5 هزار تماشاگر جشن گرفت که نفر دوم- امیل شامپیون- 4 دقیقه و 32 ثانیه پس از تیتو از خط پایان گذشت.

 اما پیروزی نفر اول با اعتراض چندین دونده روبرو شد. با وجود گیج کننده بودن مسیر،  آرتور نیوتن دونده آمریکایی- که پنجم شد، - ادعا داشت که اول شده چون هرگز کسی را جلوتر از خودش ندیده است. نیوتن معتقد بود که تیتو به علت آشنایی با خیابان‌های پاریس، در بعضی جاها میانبُر زده است. 

البته هیچ وقت صحت و سقم چنین ادعایی اثبات نشد. اما تیتو اندکی بعد حرفه ای شد و تنها به فاصله یک سال بعد از المپیک پاریس توانست رکورد خود را تا 2 ساعت و 42 دقیقه نیز کاهش دهد؛ 17 دقیقه سریع تر از رکورد قهرمانی المپیک!

جالب اینجا بود که به علت بی‌نظمی فراوان در برنامه المپیک 1900 این قهرمان تا سال 1912 نمی‌دانست مسابقه‌ای را که فتح کرده در برنامه المپیک بوده است! در آن سال فدراسیون جهانی دوومیدانی نتایج مسابقات المپیک را منتشر کرده و تازه اینجا بود که دونده پی به کار بزرگ خود برد! در همان سال سرانجام به نفرات اول، دوم و سوم مسابقه مدالهای طلا، نقره و برنز اهدا شد. در حالی که در زمان برگزاری بازیهای پاریس، تنها جایزه ای که به تیتو و نفرات دوم و سوم داده شد، یک ظرف چینی بی ارزش بود که توسط یک کارخانه دار خسیس به آنها اهدا شد. حتی با ملاک های ابتدای قرن بیستم هم این جایزه چنان حقیر بود که آن را مایه وحشت نامیدند!

 میشل یوهان تیتو در 2 آوریل سال 1923 درگذشت. سالها بعد از مرگ وی و در اواخر قرن بیستم آلن بویه تاریخنگار ثابت کرد که او اصلیتی لوگزامبورگی داشته و قبل از زندگی در حومه پاریس، مدتی را در بلژیک زندگی کرده است. سرانجام از 12 سالگی بود که او ساکن فرانسه شد. اما در هنگام برگزاری المپیک هنوز ملیت فرانسوی برنگزیده بود. بنابراین وی اولین ورزشکار از لوگزامبورگ است که صاحب عنوان قهرمانی المپیک شده است. هرچند در زمان برگزاری المپیک پاریس، لوگزامبورگ عضو IOC نبود اما در سال 2004 لوگزامبورگ درخواستی رسمی برای کمیته بین المللی المپیک فرستاد تا تیتو به عنوان نماینده لوگزامبورگ در این المپیک شناخته شود. اما این درخواست به صورت رسمی رد شد. 

چندی بعد و در سال 2021 سایت کمیته بین المللی المپیک اشتباها پرچم لوگزامبورگ را در برابر نام تیتو قرار داد تا بسیاری تصور کنند که بالاخره قهرمانی یک ورزشکار لوگزامبورگی در بازیهای دومین دوره المپیک مورد تصویب IOC قرار گرفت. اما این اشتباه به زودی تصحیح شد تا تیتو همچنان به عنوان یک فرانسوی در بین قهرمانان المپیک دیده شود. 

انتهای پیام/