مدافع میانی ملی‌پوش انگلیسی در ازای شکستن رکوردی جهانی به منچستر یونایتد پیوست، اما حالا همین قرارداد مانعی برای ترک او شده است.
ورزش دات آنلاین- پس از این‌که منچستر یونایتد تصمیم گرفت که جدایی هری مگوایر از این باشگاه به طور قطعی عملی شود، بدون این‌که در آخرین لحظه از بازی خارج شود، این بازیکن 30 ساله به نقطه‌ی عطفی در دوران حرفه‌ای خود نزدیک می‌شود؛ چرا که هم‌چنان یکی از بازیکنان اصلی تیم گرت ساوتگیت در انگلیس محسوب می‌شود.
مگوایر در آگوست 2019 به عنوان مدافعی نوپا و یک سوییپر در دنیای مدرن فوتبال، به یونایتد رسید. سال‌های بعدی خلاف این را ثابت کرد. او می‌تواند آخرین خط مقاومت باشد و هفت گل ناقابل در 175، بازی نشان‌دهنده عدم تسلط در ضربات سر واقع در محوطه جریمه حریف است.
این امید که او بتواند در خط دفاعی هنرنمایی کند، اشتباه‌ای مهلک بود که اوله گونر سولشر، سرمربی‌ای که او را به خدمت گرفت و دپارتمان فوتبال یونایتد مرتکب شدند و این انتقال را وتو کردند؛ آن هم در زمانی که ژوزه مورینیو تابستان قبل، مگوایر را از لستر می‌خواست. پس از رسمی شدن این انتقال، سولسشر گفت: «او فوتبال را خوب درک می‌کند و حضور قدرت‌مندی در زمین دارد، با توانایی حفظ آرامش در زیر فشار - همراه با خونسردی او روی توپ و حضور بزرگ در هر دو محوطه.»
مگوایر هرگز حرف سرمربی نروژی را عملی نکرد. کنترل او دشوار بود، قدرت تصمیم‌گیری‌اش قابل اعتماد نبود و هر وقت در نزدیک محوطه تحت فشار قرار می‌گرفت، تقریبا دچار حمله‌ی عصبی می‌شد؛ به سختی وظیفه‌اش رو به عنوان مدافع بازی‌ساز به نحو احسنت انجام می‌داد.
برای شناسایی این نقاط ضعف لازم نبود سرمربی او باشید. اما سولسشر با وجود مجموعه‌ای از شواهد در تحقیر 6-1 در برابر تاتنهام، آن هم در اولدترافورد در اکتبر 2020، روی ماندن مگوایر پافشاری کرد. به دلیل انجام بازی‌ها بدون تماشاگر، به خاطر ویروس کرونا، ضعف‌های او یک به یک آشکار شدند. در ابتدا، با ضربه سر ضعیف خود به داوید دخیا، به تانگی اندومبله اجازه داد تا بازی را به تساوی بکشاند. بعد، با همان بدبختی، ضربه‌ی آزادی را به هری کین تقدیم کرد که باعث ساخت گل بعدی تاتنهام شد؛ و از آن‌جایی که سولسشر، مگوایر را 9 ماه قبل از این بازی کاپیتان کرده بود، خط دفاعی‌اش شکست و تاتنهام آن‌ها را در هم کوبیدند.
به طور خلاصه، مگوایر یک استعداد متوسط در لیگ برتر بود که در تیمی قرارداد داشت که ظاهرا برای افتخارات درخشانی خیز برداشته بود. اریک تن هاخ، جانشین سولسشر به عنوان سرمربی تمام وقت یونایتد، این موضوع را شناسایی کرد و به محض این‌که هدایت تیم را به دست گرفت، مگوایر را به خارج تیم هدایت کرد. در آگوست گذشته بود که شکست مقابل برایتون (2-1) و برنتفورد (4-0) نشان داد که مگوایر فاقد چشم‌اندازی برای رهایی از خطری است که مثلا جان تری چیزی مشابه آن را در اختیار داشت و او را به یک مدافع برتر در نسل خود تبدیل کرد.
مگوایر جایگاه‌ای که در ابتدای کار داشت را از دست داد و تا نوامبر، قبل از این‌که با انگلیس به جام جهانی قطر سفر کند، تن هاخ توصیه کرده بود که یونایتد او را بفروشد. این مسئله تا حد امکان می‌توانست رکورد جهانی 80 میلیون پوندی مگوایر برای انتقال یک مدافع را جبران کند، آن هم در حالی که تونایی او بسیار کمتر از این حرف‌ها بودتا جایی که دو هفته‌ی پیش، از هم پاشید؛ انتقال پیشنهادی 30 میلیون پوندی مگوایر به وستهم به معنای یک ضرر بزرگ بود و نشان می‌داد که او هرگز در جریان استعدادهای مناسب برای یونایتد نبوده است.
مگوایر ممکن است تمایلی به شمردن استعدادهای خود نداشته باشد در حالی که زخم تنزل رتبه از کاپیتان به بازیکن تقریبا ناخواسته‌ی تیم، دردناک است. اما یک مورد وجود دارد که دوران حرفه‌ای او در یونایتد را تبدیل به یک امتیاز می‌کند و آن هم این است که، او تنها به دلیل سیاست در هم و بر هم نقل و انتقالاتی در سال‌های پس از فرگوسن در اولدترافورد حضور داشته.
برای درک شبه نمایشی که اشتباه خرید مگوایر بود، به تابستان 2018 برگردید. مورینیو یک مدافع میانی می‌خواست و مگوایر به اندازه‌‌ای در لیست او قرار داشت که یک درگیری جدی با اد وودوارد، مدیر اجرایی وقت، و دپارتمان فوتبال بر سر وتوی آن‌ها، رخ داد؛ همین امر در مورد یری مینا و دیگران نیز صدق می‌کند.
این پیام به مورینیو رسید که بازیکنی که در راهیابی انگلیس به نیمه نهایی جام جهانی روسیه در آن تابستان نقش‌آفرینی کرد، هیچ فرق خاصی با مدافعان میانی حاضر نمی‌کرد؛ مدافعانی از قبیل ویکتور لیندلوف، اریک بایی، کریس اسمالینگ، فیل جونز و مارکوس روخو. به خصوص با مبلغی مثل 70 میلیون پوند. مورینیو عصبانی شد و بعد از کریسمس اخراج شد. در فصل بعدی، زمانی که تحت هدایت سولسشر، دپارتمان فوتبال خرید مگوایر را تایید کرد - با همان پنج نفر از مدافعان میانی که هنوز در باشگاه هستند، باعث شگفتی مورینیو شد.
قبول کردن این‌که آن‌ها اشتباه کردند که به مورینیو، سه بار قهرمان لیگ برتر و دو بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، شک کردند، یک سختی بود. دومی، پرداخت 80 میلیون پوند برای مگوایر بود - 10 میلیون پوند بیشتر از آن‌چه لستر یک سال قبل می‌خواست.
آرسن ونگر مدعی شد که هیچ فوتبالیستی نباید بر اساس یک رقابت چشم‌گیر در جام جهانی خریداری شود، اما نقش کلیدی مگوایر در راهیابی انگلیس به نیمه نهایی در 28 سال گذشته، عامل اصلی انتقال یونایتد بود. البته که آینده‌نگری همه چیز را می‌داند. در آن زمان، ورود او یک کودتا به نظر می‌رسید - پپ گواردیولا او را در منچستر سیتی می‌خواست - اما در تیم گونگ هیو سولسشر، مگوایر با الگوی اشتباهات امتیازآور کنار آمد و تبدیل به یک بدهی شد.
می‌توان یک سوال در مورد عملکرد مگوایر در سیتی پرسید. آیا به جای این‌که به تیمی متزلزل مثل یونایتد انتقال داده شود، اگر در یک ماشین فاتح جام کار می‌کرد، موفق می‌شد؟ اما مگوایر خریداری شد تا یکی از اجزای اصلی ارتقاء یونایتد باشد، حضوری متحول‌کننده به روش ویرجیل فن دایک زمانی که این مرد هلندی به لیورپول پیوست، اما به وضوح در یک کلاس نبود. گواردیولا که متوجه شد مگوایر یک مدافع خارج از زمان خود است، مناسب دورانی که پرسینگ و سرعت بالا چندان رایج نبود، در کنار گذاشتن او بی‌رحمانه عمل کرد.
یونایتد استدلال خواهد کرد که بالاخره به مگوایر نیاز است، اما برای بازیکن می‌توان این سوال را مطرح کرد: آیا او به جای این‌که اجازه دهد انتقالش به هم بخورد به دلیل آرزوی بازپرداخت 7 میلیون پوندی برای پوشش کمبود دستمزد، باید پیشنهاد وستهم را می‌پذیرفت؟ به هر حال، مگوایر جایگاه خود را در انگلیس دارد تا از آن محافظت کند. با این حال، حالا او به زمان بازی محدود و یک رکود حرفه‌ای عجیب خیره شده است.