ورزش دات آنلاین- یکی از مشهورترین شادی‌ها در عالم فوتبال، شادمانی بازیکنی است که طی دوران بازی خود در ۴ قاره و برای ۱۲ باشگاه مختلف به میدان رفته است. چرخ و فلک، غلت رو به جلو و تپانچه! حرکتی که رابی کین همواره پس از گلزنی انجام داده است. حرکتی که در دهه گذشته، کودکان لس‌آنجلس مشغول تقلید آن شدند. زیرا کاپیتان تیم ملی فوتبال ایرلند در آن روزها در لیگ آمریکا  (MLS) طوفان به پا کرد. اما تنها کین می‌داند که ریشه این حرکت به کجا بر می‌گردد؟

اگر راستش را بخواهید، خودم هم نمی‌دانم! فقط می‌دانم که از وقتی کودک بوده‌ام، این کار را انجام می‌دادم. همیشه در کشتزارها بازی می‌کردم. ورزش را دوست داشتم و البته بدن خیلی نرمی داشتم. قبل از خودم ندیده بودم کسی چنین کاری انجام دهد. در حقیقت خودم این حرکت را ابداع کردم و فکر می‌کنم مرا با این حرکت می‌شناسند.  

رابرت دیوید کین با ولورهمپتون و سپس کاونتری به فوتبال انگلیس معرفی شد. اما هنوز به قدری گمنام بود که در یکی از مسابقات، گوینده ورزشگاه او را روی کین معرفی کرد! نزدیک به دو دهه گذشت تا او دوران پایانی فوتبال خود را در گالکسی آمریکا سپری کرد و ۸۳ گل در ۱۲۵ بازی لیگ به ثمر رساند.

کین از دوران حضور خود در تیم گالکسی چنین می‌گوید: به محض ورود به این لیگ، با لس‌آنجلس گالکسی قهرمان مسابقات ۲۰۱۱ شدم و این اتفاق در سال بعد نیز تکرار شد. از این بهتر ممکن نبود! در اواخر فصل دوم فوق‌العاده بودیم و مهم این بود که طوری بازی کنیم که آن روند تداوم یابد؛ امری که اتفاق افتاد و ما در سال ۲۰۱۴ هم قهرمان شدیم.  

بروس آره‌نا مربی اسبق تیم که رابی کین را به عنوان کاپیتان سال ۲۰۱۲ تیم انتخاب کرد، درباره انتخاب آن روزهای خود گفت: رابی بازیکنی بزرگ و رهبری بی‌نظیر بود. البته او دیویدبکهام نبود و فکر نمی‌کنم اصلاً می‌خواست که دیوید بکهام شود. او می‌خواست خودش باشد. یک فوتبالیست جدی که در گذشته فوق العاده بوده است و ما هم، روی توانایی‌های او در رهبری تیم، حساب باز کردیم و نتیجه هم گرفتیم.

اما کین در رابطه با کاپیتانی باشگاه خود در ایام حضور در آمریکا چه دیدگاهی دارد؟  

 قبول کردن مسئولیت کاپیتانی تیم، همواره برایم جالب بود. این مسئولیت برایم تازگی نداشت و پیش از آن هم در سطح ملی و هم در سطح باشگاهی، این تجربه را کسب کرده بودم. بنابراین برای من فرقی نمی‌کرد و در گالکسی هم سعی می‌کردم مثل تیمهای قبلی خود، به گالکسی کمک کنم تا بتوانم مفید باشم تا قهرمان باشیم.

سازگار شدن با چالش‌های جدید، هیچ وقت برای کین مشکل نبود. رابی ایرلند را در ۱۵  سالگی ترک کرد و زمانی که از باشگاه کاونتری سیتی به اینتر ملحق شد، هنوز  ۲۰ سال هم نداشت! در آن زمان، رقم نهایی نقل و انتقال رابی در حدود  ۲۰ میلیون پوند بود. با این حال او تنها ۶ بار فرصت بازی در نراتزوری را پیدا کرد و هرگز گلی برای این تیم نزد و سرانجام به لیدز انتقال پیدا کرد.

 او از دوران بازی در اینتر چنین یاد می‌کند: وقتی انسان جوان و خام است، هیچ چیز نمی‌تواند تا آن حد بر روی او تأثیر بگذارد. انسان در آن سن و سال فقط می‌خواهد بازی کند و بهتر شود. آن تجربه برایم فوق العاده بود. برای بازی در ایتالیا بیش از حد جوان بودم؛ ولی اگر به آن روزها بر می‌گشتم، چیزی را تغییر نمی‌دادم، زیرا تجربه بی‌نظیری بود. انسان می‌تواند با تجربه فرهنگ‌های مختلف و با مربیان مختلف کار کرده و چیزهای جدیدی یاد بگیرد.  

رابی پس از آن، مدت‌ها در انگلستان بازی کرد و در باشگاه‌هایی چون تاتنهام به قهرمان تیم بدل شد. اما آنچه بیشترین توجهات را معطوف به وی کرد، بازی در تیم ملی ایرلند بود. او در جام ۲۰۰۲ با سه گل به بهترین گلزن ایرلند در تمام ادوار جام جهانی بدل شد؛ سه گل از مجموع ۶۸ گل ملی که او طی ۱۴۶ مسابقه برای ایرلند به ثمر رساند.  

او خاطرات گذشته‌اش را چنین به یاد می‌آورد: در کودکی در خیابان‌های ایرلند فوتبال بازی می‌کردم و بازی‌های تیم ملی را می‌دیدم.  با بازیکنانی چون نیال کویین، جان آلدریچ، ری هاوتون، رونی ویلان و پل مک گراث در آن تیم حضور داشتند.  تنها آرزوی آن روزهایم، بزرگ شدن و پوشیدن پیراهن تیم ملی ایرلند بود.  خیلی خیلی خوش شانس بودم که بارها این پیراهن را پوشیدم، کاپیتان ایرلند شدم و گل‌های زیادی به ثمر رساندم. همه می‌دانند که به ایرلندی بودن‌مان افتخار می‌کردم و پیراهن تیم ملی را با غرور و افتخار به تن می‌کردم. تا آخرین بازی ملی‌ام با پوشیدن پیراهن ایرلند همان حسی را داشتم که اولین بار و در ۱۸ سالگی آن را به تن کردم.  

کین معتقد است که هر چه ستارگان  MLS  بیشتر شوند و تعداد نفراتی که بیش از سقف قرارداد به آن‌ها حقوق داده می‌شود، افزایش یابند، سطح بازی‌ها بهتر و بهتر خواهد شد. او چنین اعتقاد دارد: شک ندارم وقتی به آمریکا آمدم، همبازیان گذشته‌ام در اروپا هم بدشان نمی‌آمد که به اینجا بیایند.  حضور بازیکنان اروپایی، به لیگ MLS کمک فراوانی کرد. این لیگ سطح خوبی دارد و تفاوت آن با سایر لیگ‌ها در این است که تمام تیم‌ها در یک سطح هستند. در حالی که در انگلستان بین منچسترسیتی صدر جدولی و تیم‌های سقوط کننده، یک دنیا فاصله وجود دارد. سطح یکسان تیم‌ها سبب می‌شود که رقابت‌ها به خودی خود سخت‌تر شود. بازی‌ها ابداً ساده نیست.  

کین یک دهه قبل ثابت کرد که قدم نهادن در راهی که کمتر پیموده شده است، پاداش زیادی به همراه دارد و به ستاره لس آنجلس گالکسی تبدیل شد. او می‌گوید:  من از تغییر نمی‌ترسیدم. شاید علت آن بزرگ شدن در ایرلند است.  بزرگ شدن در این سرزمین سخت است و شاید به همین خاطر است که هیچ چیزی نمی‌توانست بیش از حد، روی من تأثیرگذار باشد.

انتهای پیام/