گسترش رسانه و فضای مجازی سبب شده که در سالهای اخیر تا اندازه از حجم خودبزرگ بینی فوتبالیست ها و رسانه های کشورمان کاسته شود.
ورزش دات آنلاین- برای سالها و دههها در رسانهها و افکار عمومی کشورمان مطالی از این دست میشنیدیم و میخواندیم که فوتبال ایران همچون تمام زمینهها در دنیا تک و بیرقیب است و ایرانیها این توانایی را دارند که در بالاترین سطح دنیا آقایی کنند! در روزهایی که امکان پخش مسابقات کشورهای آسیایی وجود نداشت، هر فوتبالیست ایرانی که چند روز را در کشورهای عربی سپری میکرد، مدعی میشد اعراب تنها پول و امکانات مالی دارند و اگر درصدی از هزینههای آنها در ایران میشد، ایران قدرت فوتبال آسیا میشد! در مورد کشورهایی مثل کره و ژاپن هم عمدتا بحث بر سر این بود که استعداد آنها از ایرانیها کمتر است. بر مبنای کدام متر و معیار؟ مشخس نبود!
درخشش یکی دو بازیکن ایرانی در سطح فوتبال آسیا این توهم را تقویت کرد که بازیکنان ایرانی در دنیا بیهمتا هستند تا جایی که وقتی در سال ۱۹۹۷ هیده توشی ناکاتا ستاره ژاپنی مرد سال آسیا شد، معروفترین روزنامه ورزشی آن روزهای ایران نوشت:
این عنوان قرار بود به کریم باقری و خداداد عزیزی برسد. اما ژاپنیها با یک سامسونت پر از دلار، رای AFC را تغییر دادند!
برای چند سال، ایران با تک ستارههای خود کجدار و مریز با قدرتهای آسیا رقابت کرد تا جایی که کمتر از دو دهه قبل، ژاپنیها ۵ عنوان مرد سال آسیا کسب کرده بودند، ایرانیها ۴ عنوان و کره ایها ۳ تا! به این ترتیب در سال ۲۰۰۵ روزنامه خبر ورزشی نوشت:
ایران برای رسیدن به ژاپن یک مرد سال میخواهد.
البته همین روزنامه در مقاله عجیبی نوشت: شرکتهای چندملیتی مانع میشوند که عنوان مرد سال آسیا به علی کریمی برسد و آنها ترجیح میدهند جایزه مرد سال آسیا نصیب پارک جی سونگ بازیکن کره جنوبی و منچستر یونایتد شود!
چند روز بعد که AFC تمام بازیکنان آسیایی شاغل در اروپا را از این لیست حذف کرد و جایزه بهترین بازیکن آسیا به حمد المنتشری عربستانی رسید، مشخص شد مقاله روزنامه تا چه اندازه یاوه بوده است!
اما عناوین مرد سال آسیا پس از آن به هیچ بازیکن ایرانی نرسید و نفراتی چون احمد خلیل (۲۰۱۵) و عمر عبدالرحمن (۲۰۱۶) از امارات، عمر خربین از سوریه (۲۰۱۷)، سرور جپاروف از ازبکستان (۲۰۰۸ و ۲۰۱۱)، یاسر القحطانی (۲۰۰۷) و ناصر الشمرانی (۲۰۱۴) از عربستان، ژی ژنگ از چین (۲۰۱۳)، خلفان ابراهیم (۲۰۰۶)، عبدالکریم حسن (۲۰۱۸) و اکرم عفیف (۲۰۱۹) هر سه از قطر جایزه بهترین بازیکن سال آسیا را به خود اختصاص دادند.
با شکل گیری جایزه بهترین بازیکن بین المللی آسیا که به بازیکنان آسیایی شاغل در اروپا یا خارجیهای شاغل در لیگهای آسیایی اختصاص مییافت، دوران حکمرانی سون هیونگ مین کرهای آغاز شد و او اولین بار وقتی در لورکوزن توپ میزد این جایزه را در سال ۲۰۱۴ به خود اختصاص داد و پس از آن تا امروز تعداد عناوین خود را به ۹ افزایش داده است! به عبارت سادهتر او تنها در سال ۲۰۱۶ این جایزه را به شینجی اوکازاکی ژاپنی واگذار کرد.
به این ترتیب بعد از کسب عنوان بهترین بازیکن آسیا در سال ۲۰۰۵ توسط علی کریمی، این عنوان هرگز به یک ایرانی نرسیده و تنها به این دلخوش کردهایم که گهگاه بازیکنانی مثل مهدی طارمی و سردار آزمون در لیست کاندیداهای مرد سال جا میگیرند و البته که در پایان، توفیقی کسب نمیکنند!
به این ترتیب حالا ایران برای رسیدن به جایگاه نخست در لیست افتخارات، باید بیش از یک دهه عناوین بهترینهای آسیا را از آن خود سازد. اما با کدام نیروی انسانی؟!
انتهای پیام/