ورزش دات آنلاین- همه ساله قبل از شروع مسابقات لیگ، مساله آمادگی جسمانی در داوران دارای اهمیتی فوق العاده می‌شود و داوران فوتبال- چه زن و چه مرد-  و بدون توجه به این که یک فصل قبل خود را با چه شرایط و تحت چه تمریناتی پشت سر گذاشته‌اند، خود را برای تست‌های پیش فصل آماده می‌کنند. تست‌های داوران برای همه یکسان است و شوخی بردار هم نیست. موفقیت آنها در تست هم نیازمند توانایی در حرکات سرعتی دارد و هم استقامتی. برای این که بدانید یک داور یا کمک داور نیاز دارد به چه آمادگی بدنی دست یابد که یک مسابقه لیگ برتر، لیگ یک یا لیگ دو را قضاوت کند، باید بتوانید در مدت زمان ۱۸ تا ۲۰ ثانیه مسیری ۷۵ متری را بدوید، پس از آن ۱۵ ثانیه وقت استراحت دارید و آن گاه دوباره ۷۵ متر بعدی را باید بدوید و این کار را ۴۰ بار باید تکرار کنید. فرصت اشتباه و عقب ماندن از زمان نیست و اگر داوری کم بیاورد و نتواند مسیر طی شده را در زمان مشخص بدود، مجبور می‌شود دوباره تمرینات آماده سازی خود را از سر گرفته و برای تست مجدد آماده شود. از دست دادن فرصت مجدد هم معنای ساده‌ای دارد؛ از دست دادن فرصت قضاوت در لیگ در طول فصل! دور بودن از مسابقات هم در آمادگی داوران تاثیر منفی دارد و هم از لحاظ مادی آنها را از درآمدهای قضاوت دور می‌کند. درآمدی که با توجه به هزینه‌های رفت و برگشت به محل مسابقه و… برای هر بازی لیگ برتری در سال گذشته چیزی حدود ۱۰ میلیون تومان می‌شد.

البته انتقادهای فراوانی درباره انتخاب داوران وجود دارد. یکی از داوران می‌گوید: چند سال است که تست‌ها را با موفقیت پشت سر گذاشته‌ام، اما هنوز که هنوز است قضاوت در لیگ برتر به من داده نشده. یکی دیگر از داوران هم اضافه می‌کند: برخلاف بازیکنان، تستهای داوری هیچ گونه آزمایش دوپینگی ندارد و  یکی از داوران سرشناس برای موفقیت در این تست‌ها، در به در به دنبال یک ماده محرکه قوی می‌گشت که برای روز تست، او را روی فرم آورده و بتواند تست را با موفقیت پشت سر بگذارد. چون وقتی داوری تست را با موفقیت به پایان رساند، دیگر همه چیز تمام شده و او تا آخر فصل تست مجددی پیش رو نخواهد داشت.

به هر شکل این‌ها مسائل تخصصی داوری است که باید از طرف فدراسیون و سازمان لیگ و هیات‌ها مورد بررسی قرار خواهد گرفت. اما مشکلات داوری صرفا محدود به این مسائل نیست و در این حوزه هم همچون تمامی بخشهای کشورمان مشکلات فرهنگی فراوانی وجود دارد. این که کشوری سالهاست با حسرت به ژاپنی‌ها و پیشرفت‌هایشان نگریسته و همیشه از شعارهای مسوولان مملکتی این بود که ایران می‌تواند به یک ژاپن اسلامی بدل شود، اما در همین کشور ساده‌ترین کارهای ژاپنی‌ها هم مورد تقلید قرار نمی‌گیرد، یکی از بزرگ‌ترین مشکلات فرهنگی است.

روز یکشنبه دوم مهرماه دو داور وسط و حدود ۱۰ کمک داور بین المللی تستهای خود را در ورزشگاه پاس انجام دادند؛ از جمله این نفرات میثم حیدری را می‌توان نام برد، همچنین میثم زاهدی فر، حاج ملک، مهدی اوجاقی، علی اصغر مومنی از جمله داورانی بودند که پیش از این موفق نشده بودند تست داوری را با موفقیت پشت سر بگذارند و این بار فرصت آخرشان بود که خود را به جمع داوران لیگ برتر اضافه کنند.

سرانجام وقتی تست‌های داوران زن و مرد فوتبال در ورزشگاه پاس به پایان رسید، همه داوران بار و بندیل خود را بسته و هرچه سریع‌تر از ورزشگاه خارج شدند. ابتدا داوران مرد تست‌های خود را انجام دادند و بعد وقتی هوا تاریک‌تر شد و دما مناسب‌تر، نوبت داوران زن رسید. همان طور که تستها در مورد مردان و زنان تقاوتی با یکدیگر ندارند، داوران زن و مرد و تمام نفراتی که مسوول انجام تستها بودند نیز اهمیتی به آنچه پشت سر خود برجای گذاشتند ندادند و به سرعت ورزشگاه را ترک کردند تا ورزشگاه پاس تبدیل به یک زباله دانی شود! زباله‌هایی که همگی بطری‌های نوشیدنی داوران بودند و حتی بسیاری از آنها استفاده نشده و به صورت پلمب در گوشه و کنار ورزشگاه باقی ماندند! 

از قدیم گفته‌اند مشت نمونه خروار است. سالهاست که با حسرت تماشاگران ژاپنی را می‌نگریم و از فرهنگ والای آنها یاد می‌کنیم که بعد از هر مسابقه در هر جای دنیا، تمام زباله‌های ورزشگاهها را جمع می‌کنند. بدون توجه به این که این زباله‌ها را چه کسانی ریخته باشند. آن گاه خودمان در هر سن و سال و هرجایگاهی کاری به کار دیگران که نداریم هیچ، خود منبع تولید زباله می‌شویم. اما از قدیم گفته اند:

هرچه بگندد نمکش می‌زنند، وای به روزی که بگندد نمک!

وقتی داورانی که باید نماد عدالت در جامعه فوتبال باشند، خود منبع آلودگی در زمین‌های فوتبال می‌شوند، این چیزی نیست جز بی‌مسوولیتی آنها و مشخصا داورانی تا این اندازه بی‌مسوولیت، هرگز نمی‌توانند داور موفقی باشند. قطعا با وجود همین مسوولان است که ایران به جای تبدیل شدن به یک ژاپن اسلامی،  عملا به یک کره شمالی اسلامی بدل شده است!

آنچه بیشتر باعث تاسف بود، این که تمامی زباله‌های به جای مانده از طرف داوران، در تاریکی هوا توسط چند کودک و نوجوان جمع شد. عرشیا، امیرعلی، سوفیا، رادوین و آبتین نفراتی بودند که وقت گذاشتند و زباله‌های داوران را جمع آوری کردند و هرچند که هیچ داوری نبود که از این نوجوانان درس اخلاق بگیرد، اما دوربین ما آنها را دید و حیفش آمد حرکت ژاپنی وار آنها را ثبت نکند.

انتهای پیام/