ورزش دات آنلاین - باشگاه یونیون برلین راه صد ساله را طی یک شب رفته است. این باشگاه که تا کمتر از یک دهه پیش در دسته سوم بوندسلیگا حضور داشت و تیمی نیمه حرفه‌ای بود حالا در لیگ قهرمانان اروپا با بزرگان رقابت می‌کند و حتی توانسته کاپیتان سابق تیم ملی ایتالیا را نیز به خدمت بگیرد. البته به لطف هواداران متعصبش که باشگاه را از جانشان هم بیشتر دوست دارند.

باشگاه از سال ۱۹۶۶ یونیون برلین نامیده شده است. در ۶۰ سال قبل از آن این باشگاه اسم‌های متفاوتی داشت. به گفته سویتمن مدیر روابط عمومی این باشگاه؛ آن‌ها سال‌ها هویتی «ضد نظام مستقر» داشته‌اند.

او می‌گوید: «آن‌ها قطعا علیه نظام مستقر طغیان می‌کردند. داستان‌های زیادی وجود دارد که می‌گوید آن‌ها هنگام ضربات ایستگاهی فریاد می‌زدند: دیوار باید برچیده شود؛ چون این تنها زمانی بود که شما در آلمان شرقی می‌توانستید فریاد بزنید.»

«این باشگاهی بود که وضعیت مردم را در دوران جنگ سرد نمایندگی می‌کرد. برلین شهر طغیان‌ها بود. شما سخت بتوانید باشگاهی را پیدا کنید که به یک شیوه هم که شده نمایان‌گر طغیان نباشد.»

مردانی با موی بلند و ریش انبوه به یونیون می‌رفتند و احساس آزادی و رهایی می‌کردند. مسئله مخالفت با جریان سیاسی خاصی نبود، اگر شما جوان بودید و احساس آزادی و سرزندگی می‌کردید، آن‌گاه راهی یونیون می‌شدید. آن‌ها تا وقتی که هر کار دلشان می‌خواست را انجام می‌دادند، احساس زندگی می‌کردند و یونیون خانه این کار بود. «

تماشاگران یونیون برلین نزدیک به ۵۰۰ پوستر از تصویر هوادران درگذشته باشگاه را در نخستین بازی‌شان در بوندس لیگا به ورزشگاه آوردند. در اولین حضور یونیون در بوندس لیگا که با شکست خانگی ۰-۴ مقابل لایپزیگ همراه بود، هواداران نزدیک به ۵۰۰ پوستر طرفدران درگذشته باشگاه را به ورزشگاه آوردند.

سویتمن می‌گوید:» وضعیت بسیار احساسی بود. ما دوستان و خویشان مرده خود را به ورزشگاه آوردیم و آن‌ها را نشان دادیم. این خیلی احترام برانگیز بود. «

روزی که تیم به دسته اول فوتبال آلمان آمد هم طبیعتا سرشار از احساس بود. روزی که آربیت می‌گوید نمی‌دانست چه زمانی احساسات مردم فروکش می‌کند:» هر وقت عکس‌های آن روزها را می‌بینم، اشکم بلافاصله سرازیر می‌شود. خیلی خوب است که فوتبال هنوز این قدرت را دارد، زمانی که یک تماشاگر شگفت‌انگیزترین موفقیت‌ها را تجربه می‌کند. هواداران می‌دانند که ما سال خیلی سختی در بوندس لیگا خواهیم داشت. ما تا آخرین مسابقه لیگ برای بقا می‌جنگیم. «

ورزشگاه آن‌ها برنامه‌ای برای سرگرم کردن هواداران بین دو نیمه وجود ندارد، نه آگهی بازرگانی و نه پخش آهنگ. آربیت می‌گوید که باشگاه احتیاجی ندارد که» به هواداران برای جشن گرفتن، کمک کند. «

او گفت:» اگر تیم ما گل بزند، وزشگاه از سر و صدا و احساسات منفجر می‌شود. رئیس باشگاه از همان پارکینگی استفاده می‌کند که یک تماشاگر عادی تیم. ما خیلی به هم نزدیک هستیم. مردم می‌دانند از هر اندیشه‌ای که به باشگاه بیاورند، استقبال می‌شود. «

اینگو پتز، یکی از هوادارن باشگاه هم گفت:» من به یونیون می‌روم چون یک باشگاه کارگری است. افراد اینجا عاشق نوشیدن آبجو هستند و ارتباطی قوی میان افرادی که یکدیگر را می‌شناسند، وجود دارد. این احساسات قوی تمام داستان یونیون است. «

» فوتبال آخرین جایی است که شما با این احساسات می‌توانید در آن زندگی کنید و یونیوین چنین جایی است. یک جزیره کمیاب، جایی که به هواداران به شیوه‌ای خلاقانه و با صدایی رسا خوش‌آمد گفته می‌شود. مردم جامعه دنبال جایی هستند که به آن‌ها احترام گذاشته شود، نه به عنوان مشتری که به عنوان یک انسان. «

یونیون برلین در ورزشگاه ۲۲ هزار نفری» آن در آلتن فوراستری «بازی می‌کند. سال ۲۰۰۸ باشگاه تصمیم به مدرن‌سازی ورزشگاه گرفت اما شرایط مالی سخت بود. به همین دلیل ۲۵۰۰ طرفدار تصمیم گرفتند با کار داوطلبانه به باشگاه کمک کنند و پس از ۱۴۰ هزار ساعت کار بود که بزرگ‌ترین ورزشگاه تک‌منظوره برلین شکل گرفت.

سویتمن می‌گوید:» آن‌ها از جیب‌شان خرج کردند و ورزشگاه خودشان را بازسازی کردند. وقتی آن‌جا می‌روید این را حس می‌کنید. این ورزشگاه متعلق به آن‌ها است و نه هیچ کس دیگری. «

او این حرف را در بازی دوستانه مقابل هرتا برلین زد. تماشاگرانی که در بازسازی شرکت داشتند با کلاه‌های قرمز کارگران ساختمانی به ورزشگاه آمده بودند و» حتی یک جفت چشم هم آن‌جا نبود که خیس اشک نباشد. «

سویتمن، همچنین گفت:» دوره‌هایی در تاریخ بود که باشگاه در آُستانه ورشکستگی بود. «

کریستین آربیت، مدیر روابط عمومی باشگاه می‌گوید که کمپین» خون برای یونیون «توسط هوداران راه افتاد:» این یک نماد برجسته در مورد کاری است که آن‌ها حاضرند برای باشگاه انجام دهند. ".

انتهای پیام/