ورزش دات آنلاین- بازی های آسیایی 2022 هانگژو برای ایران با ناکامی در رشته های مختلف و  ورزشکاران پرامید همراه شد اما در این میان بودند مدال هایی که به غیرمنتظره ترین شکل ممکن کسب شدند و اولین لقب گرفتند. نکته جالب توجه در این اولین ها نقش فدراسیون و دیگر مسئولان است. متاسفانه بسیاری رشته ها چون شطرنج در طول سالیان هیچ گاه مورد توجه نبودند و همواره با بی اعتنایی مسئولان نسبت به مشکلاتش رو به رو شدند اما مصاحبه و عکس های یادگاری سکوی این مدال نصیب مسئولان شد هرچند که نقش پررنگ و تاثیرگذاری در کسب آن نداشتند.

در ادامه به بررسی 5 مدال شطرنج (طلا)، دوچرخه سواری (1 برنز)، تنیس روی میز (2 برنز) و ژیمناستیک (1 نقره) می پردازیم که تقریبا می توان گفت مستقل از فدراسیون ها به دست آمد.

طلای تیمی بدون دخالت وزیر و وکیل!

ملی پوشان شطرنج با وجود این که بارها در رده های سنی استعداد بی نظیرشان را به رخ جهانیان کشیدند، با بی مهری فراوانی روبرو بوده و هستند. مشکلات شطرج بازان ایران به اندازه ای زیاد و گسترده است که نمی توان در چند خط آن را به تصویر کشید. در شطرنج بازیکن برای پیشرفت نیاز به افزایش ریتینگ دارد و افزایش ریتینگ صرفا از طریق حضور در مسابقات میسر می شود. اما فدراسیون هیچ گونه اعزامی برای مسابقات آزاد ندارد و کلیه شطرنج بازان و حتی نفرات اصلی تیم ملی باید با هزینه شخصی عازم مسابقات شوند.

علاوه بر ریتینگ، مساله کسب نورم استادی نیز برای بازیکنانی که در ابتدای مسیر هستند اهمیت زیادی دارد. در مسابقات داخلی بنا به قوانین فیده حتی با وجود نتایج عالی نورم تعلق نمی گیرد و حتما باید در جدول اساتید خارجی حضور داشته باشند. فدراسیون نه توانی برای اعزام شطرنجبازان دارد و نه توانی برای میزبانی یک رویداد معتبر و دعوت از چهره های مطرح خارجی.

مشکل مربی نیز بازیکنان را اذیت می کند. در دو سال اخیر تیم ملی سرمربی نداشته و این مساله در ورزش ایران بی سابقه است که تیم ملی به مدت دو سال بدون سرمربی باشد.

پیش از بازی های آسیایی مربی موقت در حد دو هفته با ملی پوشان کار کرد که این مربی هم سطح پایین بود و رضایت ملی پوشان علی الخصوص دو سوپراستاد بزرگ ایران را به دنبال نداشت.

نداشتن امکانات برای تدارک پیش از مسابقات، در اختیار نداشتن ابر رایانه محاسباتی، مشکل سربازی برای خروج از کشور و شرکت در مسابقات، نداشتن کمپ تمرینی از دیگر مشکلات شطرنج بازان است که البته 5 ملی پوش ایران در هانگژو به لطف قهرمانی توانستند به دست خودشان و نه مسئولان مشکل سربازی را حل کنند.

پرهام مقصودلو، پویا ایدنی، بردیا دانشور، محمدامین طباطبایی و علیرضا آقابالاپور طلایی های ایران در شطرنج تیمی بودند.

پرش نقره ای در میان مشکلات مدیریتی

روز ششم بازی های آسیایی برای ایران با تاریخ سازی همراه شد و الفتی توانست اولین مدال ایران در بازی ها را کسب کند. مهدی الفتی در فینال پرش خرک بازی های آسیایی در رده دوم قرار گرفت و با 14.783 امتیاز به مدال نقره رسید.

این مدال به واسطه اینکه در یک رشته پایه و مهم به دست آمد مورد توجه قرار گرفت اما ژیمناستیک که در جهان ورزش و بازی های المپیک مهم است، متاسفانه در ایران با توجه زیاد مسئولان مواجه نیست و ورزشکارانش همواره از امکانات اولیه محروم بودند. این رشته با وجود اینکه مدال های زیادی در بازی های آسیایی و المپیک دارد اما به دلیل دیربازده بودن در ایران مورد پسند مسئولان نیست!

به این شرایط مشکلات فدراسیون ژیمناستیک ایران را هم باید اضافه کرد. ژیمناست ها ماه هاست که به واسطه اخطار فدراسیون جهانی و پایان مجوزهایشان به خاطر مشکلات مجمع انتخاباتی دچار مشکل شدند. نه کمیته ملی المپیک و نه وزارت ورزش در ماه های اخیر گام موثر برای حل شدن این مشکل را برنداشتند و ملی پوشان هم چاره ای جز سکوت ندارند.

با این حال بعد از کسب این نقره  تاریخی همه مسئولان از این اتفاق سرمست بودند غافل از اینکه نقشی در آن نداشتند. مهدی الفتی به مانند دیگر ژیمناست ها هیچ گاه در حد برنز بازی ها نیز مورد حمایت قرار نگرفت و به نظر می رسد بهتر است حالا هم مسئولان خودشان را شریک ندانند!

با تاکید بر ارزشمند بودن مدال نقره و تاریخی مهدی الفتی ذکر این نکته واجب است که اگر رقابت های جهانی ژیمناستیک در آنتورپ برگزار نمی شد حتما ستارگان آسیایی در بازی ها شرکت می کردند و کار برای مدال آوری سخت تر می شد.

برنز و تاریخ سازی دخترانه در دوچرخه سواری

فرانک پرتوآذر خودش را روی سکوی نخست بازی ها می دید اما مسئولان نه. قطعا بعد از مدال آوری همه از لزوم توجه به زنان و توانایی آن ها در کسب نتایج مطلوب و مدال های مهم صحبت می کنند اما آن چه که درباره پرتوآذر رکابزن ایران رخ داد به هیچ وجه نشانی از اعتماد مسئولان به او نداشت. شاید امکانات اولیه در اختیار او قرار گرفته باشد اما او با حمایت باشگاه سوئیسی اش توانست با امکانات مناسب پا به هانگژو بگذارد. او در گفت وگو با ورزش دات آنلاین نیز این موضوع را تایید کرد که فدراسیون به او قول دادند هزینه برخی تجهیزات را که خودش تهیه کرده بود را بدهد. پرتوآذر همچنین از قرض گرفتن یک سری تجهیزات از تیم سوئیسی خبر داد. اینجا بخوانید

همین موضوع نشان می دهد مسئولان ابتدا اولین مدال تاریخ زنان رکابزن در بازی ها را دیدند و بعد دلشان آمد که برای او هزینه کنند؛ البته فعلا وعده آن داده شده است!

دبل برنزی تنیس روی میز
تیم ملی تنیس روی میز با ترکیب امیرحسین هدایی، نیما عالمیان، نوشاد عالمیان و هم چنین تیم دوبل با حضور برادران عالمیان دو مدال برنز را در بازی ها کسب کرد. مدال تیمی ایران بعد از 65 سال به دست آمد و در ادامه نیز تیم دوبل به برنز دیگری رسید.

در سال 2018 نیز نوشاد عالمیان مدال برنز تاریخی را در بخش انفرادی گرفت. در آن زمان مدال او از سوی بسیاری اتفاقی و شانسی قلمداد شد اما حالا دو مدال دیگر به همان ارزش نصیب این رشته شده است.

بدون شک همان طور که 5 سال پیش آن مدال خیلی زود فراموش شد حالا همین اتفاق هم برای مدال تیمی و دوبل رخ می دهد. رقابت های تنیس روی میز آسیا با حضور چین و ژاپن در حد رقابت های جهانی است. هر چند که ایران در شکست قدرت های بزرگ جهان در بازی ها ناکام ماند اما کسب این دو مدال اهمیت زیادی داشت.

متاسفانه تنیس روی میز هم مورد توجه مسئولان نبوده و نیست و ورزشکاران برای شرکت در تورهای جهانی دچار مشکل هستند. هزینه اعزام به مسابقات زیاد است و بازیکنان در بسیاری از جایزه بزرگ ها مجبور هستند با هزینه شخصی شرکت کنند. این بی توجهی حتی در حین برگزاری مسابقات هم به چشم آمد؛ جایی که امیرحسین هدایی مجبور شد بدون مربی مسابقه دهد چرا که مربی تیم ملی مشغول هدایت دیگر ملی پوش بود!

حالا با این شرایط می توان مسئولان را در این مدال ها سهیم دانست؟!

انتهای پیام/