ورزش دات آنلاین- دربی پایتخت در دور رفت لیگ بیست‌وسوم در حالی خاتمه یافت که پرسپولیس و استقلال از این مسابقه هر کدام یک امتیاز به‌دست آوردند و برخلاف ۲ دربی قبلی، این مسابقه برنده نداشت. نگاهی به آمار و ارقام نشان می‌دهد که دوئل سرخابی‌ها با وجود حواشی پرشماری که داشت، از کیفیت فنی بالایی برخوردار نبوده و تیم‌ها نتوانسته‌اند موقعیت‌های باکیفیت گلزنی ایجاد کنند. امید گل ۲ تیم بدون احتساب ضربه پنالتی به‌دست آمده برای استقلال، جمعاً به عدد یک نمی‌رسید که این مسئله به خوبی کیفیت فنی مسابقه دربی را آشکار می‌کند.

پرسپولیس چه قبل و چه بعد از گلش موفق نشد حتی یک سوم آن چیزی را که در توان دارد و بارها به نمایش گذاشته، تکرار کند. به واسطه پرس شدید و دوندگی بالای آبی‌ها در یک سوم تدافعی این تیم، شاگردان گل‌محمدی هرگز موفق به آن چیزی که تبحرش را دارند، نشدند.  

نیمه اول مسابقه سرد و بی‌روح بود و موقعیت‌های پرشماری روی دروازه‌ها ایجاد نشد و در نیمه دوم با هم وجود تعویض‌های تهاجمی یحیی گل‌محمدی و جواد نکونام، بازهم سیاست محافظه‌کارانه در دستور کار ۲ تیم بود. هر چند که امید عالیشاه در نقش ستاره تعویضی سرخ‌ها درخشید اما هواداران ۲ تیم نمایش جذاب و پرموقعیتی را مشاهده نکردند که در این میان، عملکرد دور از انتظار چند ستاره جالب‌توجه بود.

هر دو تیم بیش و پیش از آنکه فکر «بردن» باشند فضیلت را در «نباختن» و شکست نخوردن جست‌وجو می‌کردند و  شعارشان یک چیز بود؛ نمی‌خواهیم ببازیم.

تا قبل از ورود امید عالیشاه و محمد عمری این سناریو مرتب تکرار می‌شد. نه پرسپولیس توانایی خلق موقعیت و ارائه بازی هجومی مختص به خودش را داشت و نه استقلال با وجود مدافعان سرزنی مثل گولسیانی و کنعانی‌زادگان در خط تدافعی رقیب، شانس زیادی برای برتری هوایی.  

در چنین فضایی بود که سرانجام یکی از آنتی پرس‌های، مدافعان پرسپولیس  منجر به بروز همان اشتباهی از سوی مدافعان استقلال شد که منتظرش بودند؛ آرمین سهرابیان پاس رو به عقب پر خطری را برای حسین حسینی درون دروازه فرستاد و طی همین فعل و انفعالات، امید عالیشاه از دورترین نقطه ممکن، توپ را به درون دروازه استقلال جا داد. این «گل» همان اتفاق مهمی بود که منجر به فروریختن افکار محتاطانه یکی از دو سرمربی شد.

سرالکس فرگوسن نسلی از جوانان منچستریونایتد را پرورش داد که بعدها تبدیل به بهترین تیم تاریخ این باشگاه شدند. نسلی که سه گانه معروف سال ۱۹۹۹ را برد و به افتخار ساختن آن تیم لقب شوالیه را برای سرمربی اسکاتلندی به همراه آورد.

آن تیم کامل یک بازیکن ذخیره نروژی داشت که هر وقت به زمین می‌آمد نتیجه را عوض می‌کرد. اوله‌گونار سولشائر که حتی تا وقتی سرمربی شیاطین‌سرخ شد هم در ایران بر اثر تلفظ نامش دعوا بود! او همیشه به پیراهن یونایتد وفادار بود و با وجود داشتن پیشنهادات خوب هرگز اولدترافورد را ترک نکرد. فرقی نداشت که بازی در جام حذفی باشد یا لیگ یا لیگ قهرمانان اروپا، بازی اول باشد یا فینال، اوله هر وقت به میدان می‌آمد گل می‌زد و نتیجه را عوض می‌کرد.

حال امید عالیشاه همین ویژگی را برای پرسپولیس دارد. او کاپیتان اول تیم است اما بدون هیچ حاشیه و دردسری روی نیمکت می‌نشیند. هر وقت به میدان می‌آید اثرگذار است و همین امسال ببینید که چه گل‌های حساسی زده؛ بازی رفت الدحیل در قطر در لیگ قهرمانان یا بهار امسال در دربی فینال جام حذفی در همین ورزشگاه آزادی و حالا هم در دربی!

عالیشاه امسال دو گل به استقلال زد، با اولی قهرمان جام حذفی شدند و با دومی تا پایان ۹۰ دقیقه پیروز دربی و جالب اینکه بعد ازهر دو گل کارشناسان بیشتر روی اشتباه سیدحسین حسینی مانور کردند تا هنر امید!

این گل، سومین گل عالیشاه در دربی‌ها بود. جالب‌تر اینکه ۹ سال قبل روز دوم آذر ۱۳۹۳ در بازی رفت لیگ چهاردهم عالیشاه گل پیروزی پرسپولیس را زده بود. آن بازی را قرمزها ۲-۱ بردند و بعد از ۹ سال دوباره در آذر ماه و دوباره در آزادی عالیشاه به استقلال گل زد!

این فاصله در دو گلزنی یک رکورد بود که بهار امسال بنام خود عالیشاه ثبت شد و حالا خودش آن را بهتر کرده است. آن هم در مسابقه‌ای به عظمت دربی… عالیشاه باز هم بعد از گلزنی مثل هر دو بار قبلی پیراهنش را درآورد اما مهمتر از گل و رفتار بعد از گل، الگویی است که امید عالیشاه می‌تواند برای بازیکنان جوان باشد. اینکه حتی با عنوان کاپیتانی هم بدون حاشیه روی نیمکت باشید و وقتی به میدان آمدید برای تیمتان تاثیرگذار و نتیجه را تغییر دهید.

نعمتی با وجود اصرار بسیار زیاد کادرفنی که در دو تمرین نهایی، بارها به آن گوشزد شده بود همچنان پر خطر و بی‌محابا بازی می‌کرد. بی‌توجه به اینکه کمک داور ویدیویی وجود دارد و کوچک‌ترین شیطنتی مورد بازبینی قرار می‌گیرد، او همانند مدافعان قبل از عصر وار، بازی کرد.

در مرتبه نخست خوش‌شانس بود که موعود بنیادی‌فر گرفتن و ول کردن دست پیمان بابایی از سوی او را مستحق اعلام ضربه پنالتی ندانست اما در مرتبه دوم او بدترین انتخاب ممکن را انجام داد؛ تکل پرخطر دو پا که در محاسباتش فرض را بر این گذاشته بود رضاوند قصد شوت زدن دارد و بس!

داور بازی اگرچه به صحنه برخورد بسیار نزدیک بود و حتی رای به ادامه نبرد داد اما در تصاویر آهسته، آشکار ساخت که این تکل بی‌محابا مجازاتی را در بر دارد. خواسته یا ناخواسته دیگر اهمیتی ندارد، پای نعمتی به آرش رضاوند برخورد کرد و او سرنگون شد. نعمتی از خطای چند دقیقه قبلش درس نگرفت و با وجود بازیکنان پر تعداد قرمزپوش در هجده قدم خودی به گونه‌ای تکل رفت که گویی هیچ چاره‌ای برایش باقی‌نمانده جز آن حرکت پر خطر. گویی اگر هافبک استقلال او را رد می‌کرد با بیرانوند تک به تک می‌شد!

این تصمیم کمک داوران در بازی حقیقتا عدالت را در این بازی پیاده کرد. پرسپولیس با آن سبک بازی به هیچ وجه مستحق برد نبود همانطور که اگر استقلال پیش می‌افتاد لایق ۳ امتیاز بازی لقب نمی‌گرفت و مساوی عادلانه‌ترین نتیجه برای شهرآورد بود.

انتهای پیام/