نتایج فاجعه بار تیم ملی امید سوال های زیادی را در ذهن ایجاد می کند.
ورزش دات آنلاین- پرونده تیم ملی فوتبال امید کشورمان فاجعه‌تر از تصورمان بسته شد و شاگردان رضا عنایتی پس از شکست مفتضحانه برابر ازبکستان در انتخابی المپیک و جام ملت‌های آسیا در دومین بازی شگفتی سازشان تحت هدایت رضا عنایتی ۱ - ۰ به هنگ کنگ باختند تا وداع بدی با بازی‌های آسیایی داشته باشند، آن هم در حالی که نماینده شرق آسیا به دلیل غیبت دو تیم در گروهش و با ۲ شکست با صفر امتیاز به مرحله یک چهارم نهایی صعود کرده بود. همه اینها در حالی رقم خورد که هیچ کس، حتی بدبین‌ترین آدم هم تصور نمی‌کرد تیم ملی کشورمان در این بازی بازنده باشد چرا که اختلاف فنی و کیفی ۲ تیم فراتر از یک فاجعه بود.
این نتیجه جدا از هر چیزی نشان دهنده چاله‌ای بزرگ در فوتبال ایران بود، جدا از کارهای زیرساختی و آماده سازی که سال‌ها همه دایه آن را دارند و انجام نشده است چند عامل مهم دیگر هم در این شکست تاریخی مفتضحانه نیز موثر بود. در ابتدا بابت این فاجعه بدون شک فدراسیون فوتبال، سرمربی تیم ملی و رضا عنایتی باید پاسخگو باشند اما در ردیف دوم باید به سرغ بازیکنانی رفت که پیراهن ملی ایران را به تن کرده‌اند.
برای آن که بهتر منظور را بیان کنیم بد نیست به ترکیب تیم ملی نگاهی بیاندازیم فردین یوسفی، محمد حسین اسلامی (ذوب آهن) - یاسین سلمانی، محمد عمری (پرسپولیس) - ارسلان مطهری، سید حسین حسینی، سامان تورانیان، امید حامدی فر (استقلال) - غلامرضا ثابت ایمانی (پیکان) - سینا شاه عباسی، محمدرضا غبیشاوی (فولاد خوزستان) - حسین گودرزی، سینا سعیدی فر (شمس آذر قزوین) - سامان فلاح، امیر جعفری، علیرضا کوشکی، محمد مهدیی ممی زاده (گل گهر سیرجان) - محمد خدابنده لو، سید مجید نصیری (مس رفسنجان) - محمدرضا بردبار (ملوان) - آریا برزگر، علیرضا رضایی (نساجی مازندران)
بازیکنانی که همه در تیم‌های لیگ برتری توپ می‌زنند، آن هم در باشگاه‌هایی که هم پرداختی مناسبی دارند و هم نسبت به دیگر باشگاه‌ها مشکلات چندانی ندارند. پ
حالا اگر کمی به عقب‌تر برویم می‌بینیم که بسیاری از همین بازیکنان زمانی که صحبت از مبالغ بالای قراردادهای فوتبال می‌شود، باد در گلو می‌اندازند و می‌گویند فوتبال حرفه‌ای است، مگر چند سال عمر پول در آوردن در فوتبال است و… حالا طرف ما همین بازیکنان هستند، شماهایی که از فوتبال حرفه‌ای حرف می‌زنید و پول‌های حرفه‌ای میگیرید، آیا نمایش حرفه‌ای باید این باشد؟
بررسی اجمالی برخی قراردادها به ما می‌گوید که حداکثر دریافتی در ترکیب تیم ملی امید با اصل قرارداد و بند پاداش بالا ۱۵ میلیارد تومان است و حداقل آن هم از مبلغ چند میلیاردی پائین‌تر نیست، آیا نباید انتظار داشت چنین بازیکنان میلیاردی حتی بدون سرمربی و کادر همراه برای تیمی مثل هنگ کنگ حداقل موقعیت گل خلق کنند؟ یا از چند قدمی دروازه ۷ متری توپ را به بیرون نزنند؟
متاسفانه جدا از شرایط فنی که قطعا باید مسئولانش پاسخگوی آن باشند بازیکنانمان هم آنطور که باید و شاید عمل نکردند. جدا از همه اینها وقتی چنین نتایجی رقم می‌خورد یعنی مشکلاتی هم وجود دارند که در آزمون‌ها خودشان را نشان می‌دهند.
لیگ ایران در رتبه و تراز هم سطح لیگ کشوری چون بلژیک است که جمع هزینه‌های آن و قرارداد به نزدیک ۱۰۰ میلیون دلار می‌رسد، اما لیگ مثل بلژیک در سال ۲۰۲۱ ۱۱۰ میلیون دلار سود می‌کند اما لیگ ما تنها ضررده است چه در هزینه و چه در نتایج