ورزش دات آنلاین- فرانک پرتوآذر ملی پوش دوچرخه سواری زنان در بازی‌های آسیایی موفق شد برای اولین بار ایران را در بخش زنان به مدال برساند. پرتوآذر در جایگاه سوم مسابقات جای گرفت و مدال برنز را برگردن آویخت. فرانک پرتوآذر در گفت وگو با «ورزش دات آنلاین» درباره سختی‌های رسیدن به این مدال تاریخی صحبت کرد و از مسئولان خواست حمایتشان را از زنان این رشته بیشتر کنند تا روند مدال آوری متوقف نشد.

شرح گفت وگو با دختر برنزی ایران در بازی‌های آسیایی به شرح زیر است: 

ورزش دات آنلاین: فرانک قبل از اعزام به هانگژو و شروع مسابقه به فکر برنز و مدال بود؟ 

من از قبل بازی‌ها به فکر طلا بودم و دنبال این بودم که بتوانم رقبای اصلی‌ام که از چین هم بودند را پشت سربگذارم و مسابقه را زودتر تمام کنم. پیش از این هم گفته بودم که بازی‌های آسیایی یا قهرمانی قاره یک رقابت تیمی است؛ درست است که من انفرادی کار می‌کنم اما این رقابت در اصل بین کشورهاست. خیلی مهم است که یک ورزشکار و تیم همراه و پشتیبانش چطور به این مسابقات می‌رسند و به نظرم همین مسئله رنگ مدال را مشخص می‌کند.  

ورزش دات آنلاین: یک بار اشک‌های فرانک پرتوآذر را برای نرسیدن به مدال دیدیم؛ این مدال نشان داد که آن اشک‌ها دلیل داشت و واقعا خودت باور داشتی که می‌توانی مدال آور باشی. 

در سال‌های گذشته یک سری موانع وجود داشت که باعث سخت شدن کار من شد و نتوانستم بدون دغدغه آماده شوم. البته در ماه‌های اخیر همراهی تیم سوئیسی به روند آمادگی‌ام خیلی کمک کرد. دو هفته مانده به مسابقه هم بحث آسیب دیدگی‌ام وجود داشت و یک هفته مانده به رقابت‌ها نیز مریض شدم. فشار روانی زیادی روی من بود که باعث تغییر رنگ مدالم شد اما به هیچ وجه نمی‌خواستم اجازه بدهم موضوعی باعث شود دست خالی برگردم.

خوشحالم که توانستم ثابت کنم قرار نیست یک اتفاق و بدشانسی دوبار برای من پیش بیاید. نشان دادم که با سختکوشی و تلاش می‌توان اتفاقی که خوب تمام نشده را به زیبایی تمام کرد حتی اگر بقیه باورت نداشته باشند. خوشحالم که این را نشان دادم و ثابت کردم. این موضوع برای من اهمیت زیادی داشت.

ورزش دات آنلاین: جزو معدود ورزشکارانی هستی که مصدومیت را بهانه‌ای برای عدم موفقیت نکردی. 

مشکل من فقط مصدومیت نبود و سرماخوردگی شدید هم داشتم. من با مربی شخصی‌ام از اروپا آمده بودیم و اعضای فدراسیون را در دهکده بازی‌ها دیدم اما به جز مربی به شخص دیگری نگفتم مریض هستم و چقدر آسیب دیدگی مهم و سختی دارم. نمی‌خواستم بقیه استرس بگیرند و این حس منفی را به من منتقل کنند که شرایطم ایده آل نیست. چون هیچ چیز نباید مانع موفقیت من می‌شد. روز قبل مسابقه حتی در تمرین زمین خوردم و از ناحیه زانو هم آسیب دیدم اما تنها چیزی که برایم اهمیت داشت مدال گرفتن بود.

ورزش دات آنلاین: برای حضور در بازی‌ها از نظر امکانات و دوچرخه مشکلی نداشتی؟ 

در دو سال گذشته حمایت تیمم را داشتم که برخی هزینه‌ها را تقبل کرد و حتی یک دوچرخه امانی از تیم داشتم. قبل از بازی‌ها نیز با باشگاهی که کار می‌کنم صحبت کردم و طبق توافق قرار شد دوچرخه را در بازی‌ها نیز در اختیار من قرار بدهند؛ هرچند که طبق قرارداد اصلا باشگاه مجبور نبود این کار را انجام دهد. طبق پیش بینی که از مسیر مسابقه داشتم نیازمند یک چرخ بودم اما متاسفانه یک چرخ بیشتر به ما داده نمی‌شد. با مکاتبه‌ای که با فدراسیون انجام شد، هزینه خرید یک تنه را به من دادند و بخشی از لوازم را هم به صورت امانی از تیم قرض گرفتم. البته بعد از مدال آوری‌ام فدراسیون قبول کرد تنه را به من اهدا کنند و همچنین هزینه تجهیزات را نیز پرداخت کنند تا من یک دوچرخه کامل داشته باشم. می‌توانم بگویم در بازی‌ها از نظر تجهیزات و دوچرخه در بهترین شرایط بودم و حدود ۲۰ هزار یورو تجهیزات  همراهم در هانگژو بود.

ورزش دات آنلاین: از لحاظ در آمد رکابزنان شرایط چطور است؟ 

متاسفانه برای رقابت باشگاهی ایران تقریبا چیزی به اسم تیم زنان وجود ندارد و فکر نمی‌کنم قراردادهای خاصی هم بسته شود. شاید سالیانه ۵ تا ۱۰ میلیون باشد یا بهترین حالت ۳۰ یا ۴۰ میلیون تومان پرداخت شود. اینکه در رشته‌ای با تجهیزات گران این شرایط وجود دارد ناراحت کننده است. این موضوع هم روی پرطرفدار نبودن دوچرخه سواری تاثیرگذاشته و کم هستند افرادی که می‌توانند از پس هزینه‌ها بربیایند. یکی از رسالت‌های من با مدال آوری این بود که نشان بدهم زنان می‌توانند موفق باشند و نظر اسپانسرها را جلب کنم که شرایط دوچرخه سواری زنان پویاتر شود و از رکود دربیاید.

ورزش دات آنلاین: برای فصل بعد تصمیم خودت را گرفتی؟ 

مسابقات ایران به جز قهرمانی کشور در رنکینگ جهانی امتیاز ندارند و همچنین سطح مورد انتظارم وجود ندارد. از سال ۲۰۱۸ هر سال در اردو و مسابقات خارج از ایران حاضر می‌شوم تا بتوانم آمادگی‌ام را حفظ کنم. از سال ۲۰۲۲ نیز با تیم سوئیسی هستم و این باشگاه هزینه حضور من در مسابقات را پرداخت می‌کند.

ورزش دات آنلاین: درباره سختی‌هایی که برای رسیدن به موفقیت متحمل شدی صحبت کن. 

اگر بخواهم درباره سختی‌هایی که کشیدم صحبت کنم واقعا نمی‌دانم از کجا شروع کنم. من ۲۰۱۸ همه تلاش و انرژی و زندگی‌ام را به معنای واقعی گذاشته بودم تا بتوانم برای بازی‌ها آماده شوم اما حمایت مناسبی از من صورت نمی‌گرفت و هیچ برنامه اردویی خاصی هم برای ما وجود نداشت و خیلی هزینه بر بود. سال ۲۰۲۱ اینقدر شرایط غیرایده آل پیش رفت و همزمان یک آسیب زانو هم دیدم که برای دو ماه نمی‌توانستم تمرین کنم. آخر آن سال اصلا نمی‌دانستم که سال بعد می‌توانم دوچرخه سواری را در سطح بالا ادامه دهم یا نه  چون هزینه‌ها اینقدر زیاد بود که نمی‌توانستم پرداخت کنم. شرایط به شکلی بود که در بن بست بودم و هیچ راهی نداشتم. نه از طرف مسئولان حمایت می‌شدم و نه درآمدی داشتم و خیلی خیلی بد بود. تنها کاری که می‌کردم این بود که ناامید نشوم و سعی کنم برای روز دیگری تلاش کنم.

ورزش دات آنلاین: بعد از بازی تیم فوتبال امید در مرحله گروهی هانگژو به بازیکنان پاداش دادند و این باعث ناراحتی بچه‌های غیرفوتبال شده بود که چرا این تبعیض رو قائل می‌شوند. 

سال‌ها همین شرایط بوده و وقتی ناراحتی من بابت این موضوع تاثیری در انجام شدن یا نشدنش ندارد پس صحبتی نکنم بهتر است. تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که‌ای کاش تفاوتی میان زحمت و تلاش من با آن‌ها قائل نمی‌شدند.

ورزش دات آنلاین: حرف پایانی. 

حمایت صرفا مالی نیست؛ درست است که اهمیت دارد اما بحث معنوی و روحی و همراهی یک تیم خیلی مهم است. امیدوارم دو سه هفته که از مدال می‌گذرد فرانک پرتوآذر فراموش نشود؛ من به عنوان نماینده زنان فراموش نشوم و برنامه داشته باشیم که بازی‌های آسیایی دوره بعد سه فرانک پرتوآذر داشته باشیم و بتوانیم رنگ مدال را  تغییر بدهیم و این راهی را که شروع کردم خیلی زود تمام نشود و دوره بعدی تعداد مدال آوران زن ما بیشتر شود.

انتهای پیام/