آغاز و پایان راه کاروان ایران برای بازی های آسیایی هانگژو دو روی متفاوت در سیاست گذاری دارد که باعث تحولات صفر تا صدی شده است تا در این میان برخی گله مند و برخی خرسند شوند!
ورزش دات آنلاین-مسیر بازی‌های آسیایی هانگژو با سیاست‌های یک مدیر آغاز شد و با مدیری دیگر به میدان رقابت می‌رسد. سیاستی که دو فضای دور و متفاوت از هم دارد. یکی نگاه توسعه آمیز بدون محدودیت در صرف هزینه و دیگری نگاه کیفی با تنگ کردن دایره هزینه‌ها.
رضا صالحی امیری رییس سابق کمیته ملی المپیک مدیری سیاسی و اصلاح طلب در ورزش بود اما محمود خسروی وفا سیاسی و اصول گراست. هرچند صالحی امیری پشت خسروی وفا برای رسیدن به ریاست کمیته ملی المپیک بود اما رویکرد این دو در کمیته المپیک تا همین جا مثل دو روی سکه متفاوت بوده است.
صالحی امیری عقیده داشت کاروانی پرجمعیت از ورزشکار تا رسانه‌ها و همراهان باید عازم هانگژو شوند تا در راستای ماهیت بازی‌های آسیایی نگاه توسعه آمیز برای تمامی بخش‌های درگیر در ورزش وجود داشته باشد. رییس سابق کمیته ملی المپیک که آغاز مسیر هانگژو را برنامه ریزی کرد و حتی به مرز آغاز آن نیز رسید، از ساخت و سازهایش تا افتتاح موزه المپیک و برگزاری مراسم‌های باشکوه روزهای المپیک تا بودجه‌ای که وارد کمیته المپیک کرد و ورود چرخه جدید از مدیران دقیقا نگاه توسعه آمیز را در چهار سال دنبال کند.
او دقیقا آن چیزی را دنبال می‌کند که به خاطرش بازی‌های آسیایی شکل گرفت. پس از المپیک سال ۱۹۴۸ بود که کمیته بین المللی المپیک طی نامه‌ای به شورای المپیک آسیا پیشنهاد داد که در راستای آماده سازی و پیشرفت ورزشکاران آسیایی که از همتایان اروپایی، آمریکایی و حتی آفریقایی عقب افتادند بازی‌های آسیایی را راه اندازی کند و از سال ۱۹۵۲ بازی‌های آسیایی با همین هدف شکل گرفت و آغاز به کار کرد.
میدانی که مدالش در جهان اعتباری ندارد اما به آسیایی‌ها کمک می‌کند که ورزش خود را توسعه بدهند و در معرض رقابت و آماده سازی بیشتر قرار بگیرند. به همین منوال هم شاهد این هستیم که کشورهای میزبان در هر دوره ورزش سنتی و ملی خود را وارد بازی‌ها می‌کنند.
در طرف دیگر محمود خسروی وفا دنیایی متفاوت را وارد سیاست‌های کمیته ملی المپیک کرد. او تنها نگاه کیفی دارد و با محدود کردن کمیت‌ها از تعداد مجسمه‌ها، مراسم‌ها، حتی پرنسل گرفته تا جمع و جور کردن تعداد نفرات اعزامی به بازی‌های آسیایی سعی در صرفه جویی چشم گیر در هزینه‌ها دارد. این در حالی است که او مشکل بودجه ندارد بلکه حتی بیشتر از صالحی امیری ساز و کار مالی وارد چرخه و گردش کمیته ملی المپیک کرده است.
رییس فعلی کمیته ملی المپیک معتقد است که با وجود محدودیت‌هایی که در کشور وجود دارد صرفه جویی ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد تومان در بحث اعزام کاروان به هانگژو می‌تواند تصمیم روشنی برای آینده باشد پس بهتر است جای ۶۰۰ نفر ۳۰۰ نفر به بازی‌های آسیایی بروند که اگر قرار است رتبه‌ای ضعیف‌تر از عملکرد سال‌های پیش بدست بیاید با تعداد نفرات کمتر و کیفی‌تر باشد تا کاروانی عریض و طویل با صرف هزینه‌های گزاف.
در این جا اما سوال پیش می‌آید که چه برنامه‌ای برای این هزینه صرفه جویی شده در نظر گرفته می‌شود و این بودجه کنار گذاشته شده کجا قرار است خرج شود که قابل دفاع‌تر از اعزام کاروان با نگاه توسعه آمیز به هانگژو است؟ این پشتوانه مالی قطعا می‌تواند باز خورد خوبی برای چند بخش خاص در آینده داشته باشد اما شاید تاثیر اعزام به این میدان برای چند رشته با تصمیمات دیگر جبران ناپذیر داشته باشد و رشته‌هایی هستند که ماهیت اصلی و غایی آنها که شانس المپیک نیز ندارند تنها نگاه توسعه‌ای و شرکت در چنین میادینی برای حفظ بقا و جذب بدنه باشد.
آیا در این اعزام جلوی سفر اعضای عالی رتبه کمیته ملی المپیک که در دوره گذشته بی‌دلیل و با دلیل پای ثابت اکثر سفرها بودند، هم گرفته می‌شود؟ همراهان اضافی چطور؟
پس از جلسه ستاد عالی بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی مصوب شد:
حضور تیم ملی فوتبال در بازی‌های آسیایی (پسران) به تصویب رسید و کلیه امور این تیم با هماهنگی کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال انجام خواهد شد.
تیم ملی فوتبال بانوان چنانچه به تشخیص کمیته تخصصی ستاد حداکثر تا رتبه ۶ قرار گیرند اعزام خواهند شد.
رشته‌های اسکواش (پسران و دختران)، بسکتبال دختران (پنج نفره)، دوچرخه‌سواری (کوهستان پسران، پیست و جاده دختران)، بدمنیتون آقایان، سه‌گانه، شمشیربازی فلوره (پسران و دختران)، ژیمناستیک (ترامپولین)، سپک تاکرا (آقایان و بانوان) و دراگون بوت (دختران) قطعا اعزام نخواهند شد.
با اعزام تیم هندبال دختران به بازی‌ها موافقت شد.
وضعیت تیم ملی والیبال دختران مجددا توسط کمیته کارشناسی بررسی و مجددا به ستاد اعلام می‌شود.
وضعیت تیم هندبال پسران مجددا توسط کمیته کارشناسی بررسی و مجددا به ستاد اعلام خواهد شد.
وضعیت تیم بسکتبال ۳ نفره دختران توسط کمیته کارشناسی بررسی و به ستاد اعلام می‌شود.
با اعزام تیم‌های تنیس روی میز (یک دختر و یک پسر)، تنیس خاکی (یک دختر)، شمشیربازی اپه (یک دختر)، جودو (یک دختر) و تیراندازی با کمان و ریکرو (یک دختر و یک پسر)، شنا (۴ پسر) موافقت شد.
فهرستی که موجی از اعتراض‌ها و گله را به راه انداخت و بر اساس همان سیاست‌های جاری در کمیته ملی المپیک با مشورت وزارت ورزش صورت گرفته است. فدراسیون‌های ورزشی در ارایه شانس مدال به رسانه‌ها تا کمیته ملی المپیک تفاوت زیادی در گفته‌های خود دارند که جلسات کارشناسی تصمیم گیرندگان را مجاب کرده که چند تغییر در تصمیمات خود داشته باشند و شاید پر بحث‌ترین آن اعزام قطعی هندبال زنان بود در صورتی که اعزام والیبال زنان با تاریخ سازی نقره بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی به کارشناسی رفته و سپس به بررسی رفتن اعزام هندبال مردان.
در اولی سایرین یعنی همان جا مانده‌ها گله مند شدند و در دومی خود هندبالی‌ها.
گویا برداشت‌ها در این جلسه به سمتی بوده که هزینه چند میلیاردی اعزام تیم پر جمعیت هندبال مردان برای شانس اندک برنز و رتبه پایین‌تر صرفه جویی شود اما زنان جهانی شده این رشته با شانس حضور در چهار تیم برتر در راستای حمایت بیشتر از ورزش زنان به چین بروند.
به هر حال نمی‌توان گفت تمام رشته‌های اعزامی و نفرات‌شان برای هانگژو همین حالا هم کیفی چیده شده‌اند و در بین آنها هنوز هم ورزشکارانی که شانس خاصی ندارند دیده می‌شود اما با سیاست‌های جانبی همچنان در لیست ماندند که شامل خارج شده‌ها از لیست نمی‌شود. در نهایت ورزش ایران آمادگی ذهنی برای رتبه‌ای بین هفتم تا هشتمی در این دوره از بازی‌ها را از حالا پیدا کرده است.