دکتر بیژن ذوالفقارنسب معتقد است که جنبه علمی و آکادمیک در ورزش ما به یک بخش مهجور بدل شده که شرایط حضور در عرصه‌های بین‌المللی را از ما گرفته است.
ورزش دات آنلاین- فوتبال این روزها در کشور ما دوران خاص و متفاوتی را تجربه می‌کند. از بی‌نظمی در برگزاری مسابقات باشگاهی گرفته تا ناکامی تیم‌های پایه و امید که به چشم رییس فدراسیون فوتبال فقط شکست‌های تیم امید جای عذرخواهی دارد. از منظر کارشناسی اگر دقیق به آنچه که می‌گذرد نگاهی داشته باشیم در جریان یک عقب‌گرد نگران‌کننده به سر می‌بریم نه یک حرکت رو به جلو. با دکتر بیژن ذوالفقارنسب سرمربی اسبق تیم ملی و باشگاهی این ایستایی فوتبال را بررسی کردیم به یک شرط: «من درباره تیم ملی اظهارنظر نمی‌کنم»! گپ‌وگفت کوتاه ولی کلان ما با او را می‌خوانید:
آیا کشورهایی که همیشه برای فوتبال ما درجه دو یا سه بودند، با توجه به شرایطی که این روزها فوتبال تجربه می‌کند، می‌توانیم همچنان این تفکر را داشته باشیم؟ رده ملی و باشگاهی هم فرقی ندارد. این مساله جای نگرانی دارد، یا باید آن را بخشی از حوادث فوتبال قلمداد کنیم؟
ببینید الان فوتبال در دنیا یک وضعیت حایز اهیمیتی پیدا کرده است. کارشناسان بدون استدلال و منطق لازم اظهارنظر نمی‌کنند. و صرفا نتایج یک مسابقه، یک بازی، تعیین‌کننده ماهیت و کیفیت فوتبال یک کشور، یک باشگاه نمی‌تواند باشد. الان ساختار مدیریتی فوتبال هر کشور باید ارتباطات گسترده و خوبی با کنفدراسیون‌های هر قاره و حتی با فیفا داشته باشد. من فکر می‌کنم فوتبال ما در این زمینه، مشکلات ضعف‌هایی دارد. فوتبال الان یک هویت بین‌المللی پیدا کرده که دریاهای علمی و فرهنگی گسترده‌ای دارد، و به لحاظ اقتصادی هم کشورهای پیشرفته اروپایی و آمریکایی سرمایه‌گذاری هنگفتی انجام می‌دهند و مدیران باشگاه‌ها طرح و برنامه‌های اقتصادی بسیاری دارند. همه این موارد مسایلی است که در کشور ما کمرنگ هستند. ورزش و فوتبال ما به لحاظ علمی و حضور در عرصه‌های سطح بالای مسابقات بین‌المللی مثل بازی‌های المیپک، جام جهانی جام بین قاره‌ای همیشه ما نتایج ضعیفی را گرفتیم که دلیل اصلیش هم عدم شناخت و عدم حضور در مجامع مهم ورزشی است. کارشناسانی که تحصیل‌کرده و واجد شرایط باشند تربیت نمی‌کنیم تا آنها بتوانند در کنفرانس‌های بین‌المللی حضور پیدا کنند.
یعنی دوری از محیط آکادمیک به کسب چنین نتایجی منجر شده است؟
ببینید حتی در رشته‌های دیگر به غیر از کشتی که ورزش سنتی ماست در رشته‌های توپی مثل والیبال و بسکتبال و حتی هندبال ما بسیار بسیار ضعیف عمل می‌کنیم طرح و برنامه ویژه‌ای برای آنها نداریم. در مجموع می‌توان گفت که ورزش ما آن جنبه علمی و آکادمیک که باید داشته باشد برای حضور در مجامع بین‌المللی ما ضعیف عمل کردیم و بسیار عقب ماندیم و بسیاری از دانشگاه‌های ما که حتی درگذشته گرایش‌های خوب ورزشی داشتند الان ندارند. ما دانشگاه مخصوص علوم ورزشی نیاز داریم که وجود ندارد تعدادی دانشکده ورزشی هست که آنها هم امکانات ورزشی پیشرفته ورزشی علمی ندارند و ضعیف عمل می‌کنند. در مجموع فوتبال و به کلی ورزش در کشور ما نتوانسته توقعات جامعه تحصیل‌کرده، علمی و جامعه روشنفکری ما را تامین کند. ورزش یک مقوله سرگرمی شده در حالی که الان در تمام دنیا از ورزش، به عنوان یک مقوله بسیار معتبر و کارامد همسو با مسایل اجتماعی و مسایل رفتاری به ورزش نگاه می‌کنند. صرفا یک بخش آن سرگرمی است.
به غیر از تهی شدن منابع انسانی از علم از لحاظ سخت‌افزاری هم به بن‌بست خوردیم. مثلا پرسپولیس و پیکان باید ۳۰۰ کیلومتر از تهران فاصله بگیرند چرا چون سازه هم مثل بدن انسان دچار فرسودگی می‌شود. در این بخش هم ما نتوانستیم علم را به مهندسی سازه ورزش تزرق کنیم.
من دقیقا با این منطق شما موافقم.
فکر می‌کنید، سرمایه‌گذاری عربستان یک تب تند هست که به زودی سرد می‌شود یا هدف کلانی پشت آن قرار دارد که باعث می‌شود ما باز هم عقب‌تر بیفتیم؟
این یک تجربه جدیدی است که در قاره آسیا رخ می‌دهد. تا به حال فقط بازیکنان را می‌آوردند الان دیگر باشگاه‌ها را خریداری می‌کنند. من اعتقاد دارم این هم یک نوع افراطی است که در قاره آسیا در حال رخ دادن است. همین عربستان، یا کشورهای همجوار ما امارات و قطر بهتر عمل کردند. براساس اطلاعاتی که ما داریم. امکانات ورزشی خوبی ایجاد کردند، مربیان خوبی آوردند. برای خیلی از رشته‌های ورزشی ورزشکارانی آوردند که با تغییر تابعیت آنها برای کشورشان مدال کسب می‌کنند. ولی به صورت ریشه‌ای و علمی و آکادمیک عمل نمی‌کنند و حتما یکجایی به مشکل برخواهند خورد. چون این نوع پرورش ورزشکار ریشه‌ای نیست، ماهیت خودش را نشان می‌دهد. ولی به لحاظ بالا بردن روحیه مردم، شاد کردن مردم این کارها را به وسیله فوتبال و از طریق سرمایه‌ها و درآمدهای هنگفتی که از طریق منابع طبیعی دارند و برداشت می‌کنند. کشور ما شرایط خیلی ویژه‌ای دارد که اصلا نمی‌شود با آنها مقایسه کرد. به لحاظ ژنتیکی، به لحاظ سابقه طولانی، جوانان در کشور ما استعدادهای خیلی خوبی دارند که اگر شرایط مناسبی فراهم شود، شرایطی که شاید ۱۰ درصد سرمایه‌گذاری که عربستان هم نباشد می‌توانیم پیشرفت کنیم. ولی همین کار را هم انجام نمی‌دهند و متاسفانه وززش ما در عرصه‌های بین‌المللی نتایج خوبی را به دست نمی‌آورند به این دلیل که اردوها و برنامه‌ها و مربیان حوزه بین‌المللی را به خدمت نمی‌گیرند یا هزینه‌هایی برای برگزاری کلاس‌های دانش‌افزایی برای مربیان سطح بالا برگزار نمی‌شود. به لحاظ علمی و کاربردی در سطح میانی و ضعیفی قرار گرفتیم و این برای هویت ملی و هویت ورزشی کشور ما خوب نیست که در مقابل کشوری مثل امارات و قطر و عربستان نتایج ضعیفی بگیریم.
انتهای پیام/