در میانه بازی های آسیایی هانگژو اتفاق عجیبی در بسکتبال رخ داد.
ورزش دات آنلاین_تیم ملی بسکتبال ایران بعد از ناکامی در جام جهانی ۲۰۲۳ جاکارتا با شوک خداحافظی حامد حدادی هم روبرو شد. خداحافظی که قرار نبود در اندونزی رخ بدهد و تیم ملی دل خوش به حضور اسطوره می‌خواست در نوزدهمین دوره بازی‌ها معادلات را به هم بزند تا به سکو برسد. اما به هر حال تصمیم شخصی حدادی این بود که در آن مقطع به قول معروف چهار گوشه زمین را ببوسد و برود.
در ادامه تیم ملی ایران با ترکیبی از کم تجربه ترها و جوان‌ها در حالی که کمیته ملی المپیک فشار مدال آوری را برداشته بود به هانگژو رسید و سودای رقم زدن اتفاقات غیر قابل پیش بینی داشت. در این بین انتقادهای ریز و درشت همچنان به فدراسیون جواد داوری که در کوران مسابقات حساس روزها را سپری می‌کند، وجود داشت اما یک لایو اینستاگرامی و یک استعفا فراتر از انتقادات و به تعبیری عین بی‌معرفتی در حق بسکتبال ایران و جواد داوری تلقی شد.
صمد نیکخواه بهرامی کاپیتان نسل طلایی بسکتبال ایران در لایو ایستاگرامی صحبت‌هایی را مطرح کرد که به فرض صحیح بودن تمام آنها، قطعا زمان مناسبی مطرح نشد. او در حالی که تیم ملی به هانگژو رسیده بود و در تدارک مصاف با رقبا بود به انتصاب‌ها و شرایط تیم ملی بی‌محابا و با ادبیاتی بی‌تعارف حتی عامیانه تاخت. پشت سر صمد، مهدی کامرانی هم از سمت استعفا داد تا بعد از خداحافظی حدادی بی‌معرفتی در حق داوری به نوعی هت تریک شود. البته خداحافظی حدادی را با توجه به آسیب دیدگی و شرایطی که در آن قرار داشت نباید به راحتی قضاوت کرد و شاید برخی حتی از مدافع این اتفاق هستند.
اما نمی‌توان گفت جواد داوری هم بی‌عیب و ایراد بوده و فدراسیونش عاری از نقد است اما می‌توان نقدها را در زمان و فضایی مناسب‌تری مطرح کرد تا بیشتر شنیده شود و تسویه حساب شخصی تلقی نشود! همان زمان هم برخی بسکتبالی‌ها انتقادات صمد و کامرانی را به دلخوری‌های شخصی‌شان گره زدند تا دلسوزی برای رشته‌ای که با نام و زحمت این دو در کنار بازیکنان دیگر در آسیا آبرو دار شد! اتفاقی که در دایره مجازی رخ داد و بین اخبار هانگژو در رسانه‌های رسمی نیامد اما در دایره بسکتبالی‌ها بازتاب زیادی داشت.
چند سوال در پی این اتفاق مطرح است. پایان بازی‌های آسیایی چرا زمان مناسبی برای مطرح کردن این انتقادات نبود؟ چرا باید وسط مسابقات نسل طلایی پشت هم تیمی سابق‌شان در قواره رییس فدراسیون را خالی می‌کردند؟ داوری اشتباهاتی داشته که کتمان پذیر است اما رفتار ستاره‌های سابق بسکتبال در قبال او و تیم ملی ایران هم جای تعجب و سوال دارد!
صحبت کلیشه‌ای همدلی و همراهی اینجا مترادفی ندارد. خود صمد نیکخواه بهرامی یا مهدی کامرانی پس از پایان دوره درخشان بازیکنی با کدام رییس فدراسیون مراسم خداحافظی آبرومند داشتند؟ از کدام رییس فدراسیون روزگار خوش‌تر از حالا دیدند؟ خودشان همین حالا چه دینی بعد از دوران ملی پوشی در حق بسکتبال ایران ادا کردند که از دور تیغ تیز انتقادات را به فدراسیون نشانه گرفتند؟ آیا آنها در اوضاع بلبشو تیم ملی و فدراسیون یک گوشه از کار را برای کمک به بهبود اوضاع گرفتند؟
شاید بهتر بود به جای از دور نشستن و برجسته کردن عیب و ایرادها پای کار آمد و از نزدیک شریک خوب و بد اوضاع شد. جواد داوری در اداره فدراسیون بسکتبال با هزاران مشکل در حالی تنها مانده که مهره‌های مهم بسکتبال جای پای کار آمدن ذره بین به دست گرفتند تا معضلات را با ایجاد بحث و انتقاد کلامی پر رنگ‌تر کنند و در بدترین زمان ممکن به اتفاقی کهنه می‌تازند و استعفا می‌دهند.
بسکتبال ایران که از نسل طلایی عبور کرده و پشتوانه قابل دفاعی برای امروز نداشته در راه نسل سازی بعدی به کنار گود نشینان منتقد نیاز ندارد بلکه در انتظار کمک رسانی بی‌قید و شرط دلسوزان واقعی است.