ورزش دات آنلاین- بیست سال از زلزله مرگبار بم گذشت. یک خرابی و ویرانی و آوارگی برای مردمی سخت کوش که با سالهاست با کمبودها می‌سازند و سر خم نمی‌کنند. همزمانی مرگ جانسوز و باورنکردنی ملیکا محمدی با سالروز زلزله بم، همه نگاه‌ها را به سمت مرضیه جعفری جلب کرد. قبل از اعزام تیم ملی به انتخابی رقابتهای پاریس زمانی که با او گفتگو می‌کردم خندید و گفت من فقط ۱۴، ۱۵ بازیکن دارم. حالا یکی دیگر از این بازیکنان کم شده است. او ۲۰ سال قبل هم چنین تجربه دردناکی را پشت سر گذاشت. ولی او صبور است و مقاوم. از جنس الماس است. هر چه ضربه می‌خورد سخت‌تر می‌شود و با صلابت‌تر. او پرافتخارترین مربی فوتبال زنان است. قهرمانی‌های متوالی خاتون بم در لیگ برتر فوتبال زنان نشان می‌دهد که سختی‌ها نتوانسته‌اند پشت او را به خاک بمالند. مرضیه جعفری چند سال قبل هم پسر و برادرش را از دست داد. ولی برای اینکه فاصله کهکشانی بین فوتبال زنان و مردان را حتی به اندازه یک قدم کمتر کند، متوقف نشد. چهره گریان و زجرکشیده او در عکس‌های مراسم وداع با ملیکا زارعی بیشتر از آنکه حس مربیگری را القا کند، چهره یک مادر بود که بار دیگر فرزندی را از دست داده بود. انگار مصیب ها برای او در یک مسیر تکراری هستند. با رفتن ملیکا، خاتون بم باز هم سر پا می‌ماند. چون مرضیه جعفری اجازه نداد که هیچ مصیبتی مانع پیشرفت فوتبال زنان شود. به افتخار این «شجاع زن» باید کلاه از سر برداشت. اگر فوتبال مردان مجالی برای نفس کشیدن به فوتبال زنان بدهد.  

انتهای پیام/