ورزش دات آنلاین- پل دیکوو سرمربی سابق تیم دانکاستر روورز در لیگ دسته دوم انگلستان بود. او پیش از روی آوردن به مربیگری به مدت دو دهه فوتبالیست حرفه‌ای بود؛ یک مهاجم سخت‌کوش متولد لیوینگستون که در باشگاههای برتر انگلستان بازی کرده و ۱۰ بار نیز پیراهن تیم ملی کشورش اسکاتلند را به تن کرده است. اما پل پیش از حضور در تمام این مسابقات، در یک جام جهانی حضور پیدا کرد و به همراه تیم ملی کشورش تا یک قدمی فتح جام نیز پیش رفت.   در تابستان سال ۱۹۸۹ اسکاتلند میزبانی جام جهانی زیر ۱۶ سال را عهده‌دار شد. اسکاتلندی‌ها در این رقابت‌ها با غنا، بحرین و کوبا همگروه شدند. با وجود آن که تورنمنت زیر ۱۶ سال به تازگی شکل گرفته بود، اما بزرگانی چون پله، به تماشای آن آمده بودند تا جهانیان را متوجه اهمیت جام جهانی نوجوانان سازند. دیکوو درباره هدف تیم ۸۹ می‌گوید:

«هدف اصلی ما، صعود از گروهمان بود. زیرا می‌دانستیم در گروه سختی قرار گرفته‌ایم. کوبا تیم بسیار خوبی بود و غنا هم بازیکنان جوان و آینده‌داری داشت به همین خاطر هدف اصلی ما صعود از گروه و رسیدن به دور یک چهارم نهایی بود. »

اسکاتلندی‌ها با غنا و بحرین به تساوی رسیدند و کوبا را به راحتی شکست دادند. به این ترتیب به مرحله یک چهارم نهایی صعود کردند. ناگهان در این جا مردم اسکاتلند متوجه برگزاری یک تورنمنت بزرگ در کشورشان شدند! به این ترتیب حمایت مردم از تیم ملی اسکاتلند آغاز شد.

«خیلی عجیب بود! زیرا ما یک مشت جوان ۱۶–۱۵ ساله بودیم و با این که می‌دانستیم جام جهانی نوجوانان در کشورمان برگزار می‌شود و ما هم نمایندگان اسکاتلند هستیم، اما نمی‌دانستیم که این مسابقات چه تأثیری روی کشورمان خواهد گذاشت و هواداران فوتبال اسکاتلند با چه شور و شوقی از ما، حمایت خواهند کرد. پس از صعود از دور گروهی، اعتماد به نفسمان بالاتر رفت و حمایت هواداران هم بیشتر شد. آنها چنان حمایتی از ما می‌کردند که بازیکنان تیمهای دیگر را می‌ترساند! به همین دلیل با اعتماد به نفس بسیار بالایی بازی می‌کردیم»

 با راهیابی اسکاتلند به مرحله نیمه نهایی، این خبر مثل بمب در تمام کشور منفجر شد. ورزشگاه ۳۰ هزار نفری تایم کسل ادینبورو مملو از تماشاگر شد و مسئولان استادیوم مجبور شدند تا درب‌ها را ببندند؛ راهی برای جلوگیری از ورود تماشاگرانی که جایی برای نشستن آنها وجود نداشت. در این مسابقه اسکاتلند در برابر پرتغال پیروز شد؛ حریفی که بازیکنانی چون لوییز فیگو را در ترکیب خود می‌دید.  

به این ترتیب اسکاتلند به فینال رسید و رو در روی عربستان سعودی ایستاد. اسکاتلند در همان نیمه نخست (۲–۰) پیش افتاد. اما عربستان هم تیم فوق‌العاده‌ای داشت و به بازی بازگشت. دیکوو می‌گوید:

«وقتی در نیمه اول (۲–۰) پیش افتادیم، احساس راحتی کردیم. می‌دانستیم که عربستان تیم قوی و پرقدرتی دارد. اما در نیمه دوم مسابقه کاملاً فیزیکی شد. می‌توان گفت فشار فیزیکی و روانی که قبل از مسابقه بر ما وارد شده بود، همچنین توجه فوق‌العاده مطبوعات، سبب شده تا در فینال نتوانیم آن طور که باید و شاید، بازی کنیم. زیرا به شدت هیجان‌زده شده بودم. در نیمه اول چنان به خودمان فشار آوردیم که در نیمه دوم خسته شدیم و کم آوردیم. زمانی که (۲–۱) پیش بودیم،  ریان اونیل – که فکر نمی‌کنم از یادآوری این مطلب خوشحال شود – یک پنالتی را از دست داد. ضربه‌ای که می‌توانست پیروزی ما را قطعی کند. »

بازی سرانجام (۲–۲) شد و در ضربات پنالتی نیز با برتری سعودی‌ها خاتمه یافت تا جام توسط اعراب بالای سر برده شود. اسکاتلندی‌های جوان نیز سعی می‌کنند همه چیز را به فراموشی بسپارند و برای آینده، تلاش بیشتری کنند. دیکوو از تأثیر آن بازی‌ها چنین یاد می‌کند.

 «فوق‌العاده بود! همه بازی‌های ما به صورت زنده از تلویزیون پخش می‌شد. هزاران نفر به استادیوم می‌آمدند و صدها هزار نفر نیز همان مسابقه را از تلویزیون تماشا می‌کردند. همه این مسائل سبب شد که آن رقابت‌ها، تأثیر فوق‌العاده‌ای روی فوتبال جوانان اسکاتلند بگذارد. به همین دلیل همیشه مسابقات جهانی زیر ۱۷ سال و یا زیر ۱۹ سال را به دقت تماشا می‌کنم زیرا این تورنمنت‌ها است که جوانان مستعد را به فوتبال دنیا معرفی می‌کند و نشان می‌دهد که ستارگان آینده فوتبال، چه کسانی هستند؟ »

دیکوو پس مسابقات، فوتبال حرفه‌ای را آغاز کرد و بعدها در باشگاههایی چون آرسنال و منچسترسیتی توپ زد. او بیش از ۴۰۰ بار در لیگ برتر به میدان رفت و بیش از ۱۰۰ گل به ثمر رساند.

هرچند که پل بعدها سرمربی دانکاستر شد، اما داستان فوتبال او از جامی شروع شد که به میزبانی اسکاتلند برگزار شد.

«به عنوان فوتبالیست می‌خواستم در بالاترین سطح فوتبال دنیا بازی کنم؛ هر روز در اوج باشم و هر چقدر که می‌توانم یاد بگیرم. اکنون که مربی هستم نیز، ذهنیتم تغییر نکرده است. فکر می‌کنم خوش شانس بوده‌ام که بلافاصله پس از کنار گذاشتن بازی در تیم اولدهام مربی شدم. در این سه ماه یک پله ترقی کرده‌ام و در تیمی مربی هستم که در سیستم لیگ‌های حرفه‌ای انگلیس حضور دارد، خوشحالم. دوست دارم در بالاترین سطح فوتبال دنیا مربیگری کنم. اما قبل از آن لازم است ثابت کنم که مربی ثابت قدمی هستم، می‌خواهم باز هم یاد بگیرم، توان این کار را دارم و همچنین میل به این که بهترین باشم.

انتهای پیام/