ورزش دات آنلاین- شطرنج ایران در بد حال‌ترین روزگار خود با طلایی که غیرقابل پیش بینی‌ترین نشان کاروان ایران در هانگژو بود، دوباره خندید. پویا ایدنی و رفقایش در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی از آبروی شطرنج ایران با وجود مهاجرت متعدد مغزهای متفکرش حمایت کردند. اما این آبرو داران در حین تعجب شبیه رها شدگانی هستند که هیج بعید نیست دچار سرنوشت دوستان قدیمی‌شان شوند و عطای تیم ملی ایران را با ادامه این روند به لقایش ببخشند!

گفتگوی «ورزش دات آنلاین» با پویا ایدنی را بخوانید. او پرده از اتفاقات عجیبی برداشته که نگران کننده است.

با کمترین امکانات، تاریخ سازی کردیم!  

درمورد طلای شطرنج باید بگویم بسیار خوشحالم که همراه با بچه‌ها توانستیم در هانگژو تاریخ سازی کنیم و مدال طلا را کسب کنیم. این مدال طلا زحمت تک تک بچه‌ها بود و برای آن زحمت کشیدیم. ۹ روز بازی‌های تیمی بود و چند روز بازی‌های انفرای بود که پرهام مقصودلو و محمد امین بازی کردند.

با کمترین امکانات، کمترین امکاناتی که تنها شامل خودمان می‌شود، مدال طلا را مقابل هند که شماره ۲ جهان است و فدراسیون این کشور قبل از مسابقات یکی از بهترین مربی‌ها را برای آن‌ها گرفته بود و با ورزشکارانشان کار می‌کرد، کسب کردیم. تیم ازبکستان که سال کذشته قهرمان جهان شد هم یکی از بهترین مربی‌ها را در اختیار داشتند. چین هم که صاحب سبک است و جزو قوی ترین‌ها هستند. ما از سد تمام این تیم‌ها گذشتیم و طلا را برای خود کردیم.

سرمربی تیم ملی شطرنج سطح پایین‌تری از بازیکنان دارد!  

ما خیلی درمورد مربی با فدراسیون صحبت کردیم. بارها گفتیم به مربی خوب خارجی نیاز داریم اما متاسفانه گفتند بودجه نداریم و من نمی‌دانم این بودجه باید از کجا بیاید؟ فدراسیون شطرنج همیشه مشکل بودجه داشته است و فکر می‌کنم این بودجه باید از وزارت ورزش تهیه شود. قبل از مسابقات بسیار صحبت کردیم اما مربی که برای سطح بچه‌ها خوب باشد مهیا نکردند و برای مسابقات هم مربی داخلی انتخاب شد. امیدوارم بالاخره بودجه‌ای به شطرنج اختصاص پیدا کند.

هیچ مربی داخلی نمی‌تواند به تیم ملی ایران کمک کند زیرا سطح بچه‌ها بسیار بالاست و ما بسیار از انتخاب مربی داخلی برای تیم ملی ناراضی بودیم و در مسابقات در مصاحبه‌ای گفتم سرمربی ما بیشتر حکم سرپرست داشت تا سرمربی.

به هر صورت دم بچه‌ها گرم که همت کردیم و توانستیم مدال طلا را کسب کنیم. نمی‌دانم از این طلا و اتفاق حمایت می‌شود یا نه اما امیدوارم از ما حمایت شود زیرا بدون حامی، همه چیز سخت می‌شود.

پول مربی‌ها را هم خودمان می‌دهیم!  

درباره طلای هانگژو و حاشیه‌های آن باید بگویم، قبل از مسابقات هانگژو از طرف کمیته ملی المپیک درمورد پاداش مدال‌ها مبالغی گفته شده بود و سرپرست فدراسیون در مصاحبه‌ای هم گفته بود که به مدال آوران شطرنج پاداش داده می‌شود و این مصاحبه موجود است اما فعلا هیچ خبری نیست!

درباره پاداشی که درباره مدال‌ها گفته بودند باید بگویم پس از شنیدن خبر و مبلغ، خیلی خوشحال شدیم زیرا تک تک بازیکنان حقوق ثابت ندارند. من ۱۱ سال است عضو تیم ملی شطرنج هستم و حتی یک بیمه ساده هم نشده‌ام. هزینه تمام مسابقات آزادی که شرکت می‌کنم را خودم پرداخت می‌کنم و فدراسیون تنها مبالغ مسابقات تیمی بزرگسالان را پرداخت می‌کند که خب آن هم برای تیم ملی است و اگر آن را هم ندهند نمی‌شود! به جز اعزام‌ها، ۹۵ درصد هزینه‌ها را خودم و خانواده‌ام داده‌ایم! به همین دلیل پاداشی که به ما وعده داده شد ارزشمند بود.

ملی پوشان شطرنج ساپورت نمی‌شوند و پول مربیان را هم خودشان می‌دهند. نسبت به قدرت‌های جهان خیلی عقب هستیم. نسبت به رشته‌های پرهزینه دیگر کشور هم بسیار کمتر به ما توجه می‌شود و این غم انگیز است زیرا ثابت کرده‌ایم می‌توانیم افتخارآفرینی کنیم.

فقط نصف مبلغ گفته شده را واریز کردند!  

وعده پاداش مدال، یکی از اصلی‌ترین انگیزه‌های ما برای کسب افتخار بود و با خود گفتیم این خیلی کمک کننده است. ما نمی‌دانستیم این مبلغ واقعی است یا خیر. در میانه مسابقات و پیش از یک مسابقه حساس چند نفر از مسوولین که اسم نمی‌برم داخل اتاق شدند و خبر پاداش را دوباره اعلام کردند و خوشحال شدیم. حتی مطمئن بودیم این مبلغ بین ما تقسیم نمی‌شود و برای همه رشته‌ها این مبلغ بود و اگر می‌خواستند تقسیم کنند، به بازیکنان فوتبال مبلغ ناچیزی می‌رسید. حتی به ما گفتند سر سکو این مبلغ به ما اهدا می‌شود!

متاسفانه سر سکو خبری نشد و زمانی که برگشتیم، در پاسخ سوال من گفتند نصف آن مبلغ را به ما می‌دهند! خیلی ناراحت شدیم. در پاسخ به «چرا؟ » ی ما گفتند مصوبه مسابقات تیمی ۵۰ درصد است و در نهایت هم نصف مبلغی که وعده داده بودند را پس از ۳ روز واریز کردند.

۸ سال است ۵۰ سکه بهار آزادی استاد بزرگی من را نمی‌دهند!  

به عنوان یک شطرنج باز با سابقه ۱۱ سال حضور در تیم ملی، طلای جهانی انفرادی زیر ۱۸ سال، طلای انفرادی غرب آسیا، بازی در دو دوره جام جهانی، قهرمانی تیمی جام ملت‌های آسیا که پاداش این مسابقات هم لحاظ نکردند، خیلی مظلوم واقع شده‌ام. من سال ۱۳۹۳ استاد بزرگ شدم و به همه استاد بزرگ‌ها ۵۰ سکه بهار آزادی تعلق می‌گرفت و من هم حواله آن را از رییس جمهور وقت گرفتم اما هنوز ۵۰ سکه را دریافت نکردم. خودتان تصور کنید! ۸ سال است می‌روم و می‌آیم فقط برای اینکه زمان توزیع نبودم و هیچکس گردن نمی‌گیرد. وزارت ورزش این مبلغ رو به صندوق حمایت از پیشکسوتان و ورزشکاران داده است و آن‌ها هم چون من دفعه اول نرفتم، سکه‌ها را به من ندادند و کسی هم دنبال این نیست حق من را به من بدهند. حتی کسی نمی‌پرسد این ۵۰ سکه کجا رفت؟

زمانی که این اتفاقات را دیدم ناراحت و سرخورده شدم. امیدوارم حداقل از این طلا حمایت شود و شطرنج مورد حمایت قرار بگیرد. ما مربی خارجی می‌خواهیم. خود من پیش از مسابقات با مربی خودم کار کردم و خود من هزینه آن را دادم. اگر حمایت نشویم، نمی‌توانیم طلا را تکرار کنیم.

پیشنهاداتی برای مهاجرت وجود دارد!  

پیشنهادات وجود دارد. زمانی که قهرمان زیر ۱۸ ساله‌های جهان شدم و یک بار دیگر در ۲۵ سالگی، از طرف یک دانشگاه در آمریکا به من پیشنهاداتی ارائه شد و اصرارداشتند به آمریکا بروم. هزینه‌های سالانه من را هم پرداخت می‌کردند. اگر قبول می‌کردم، مهاجرت محسوب می‌شد و کم کم اتفاقات دیگری هم می‌افتاد اما من دوست نداشتم همچین اتفاقی بیفتد و می‌خواستم برای ایران بازی کنم اما مشکلی که داریم این است که اصلا حمایت نمی‌شویم و نسبت به کشورهای دیگر حمایت کمتری می‌شویم.

من به علت قبولی همسرم در دانشگاه، در فرانسه زندگی می‌کنم. برنامه‌ای برای مهاجرت ندارم اما خیلی بد است که بچه‌ها حمایت نمی‌شوند. مشخص نیست در سال‌های آینده برای بچه‌های تیم ملی چه اتفاقی میافتد. من قبلا هم در سن خوب پیشنهاد داشتم و دوست دارم برای ایران بازی کنم اما مظلوم واقع شده‌ایم و حمایتی نمی‌شود.

هیچگاه با امکانات برابر با دیگر کشورها رقابت نکردیم. اگر بچه‌ها رنک بالایی دارند، همت و اراده خودشان است. فدراسیون اگر خیلی موثر باشد، تنها ۵ درصد است! می‌دانم قطعا صحبت‌های من تکذیب خواهد شد و به مذاق خیلی‌ها خوش نمی‌آید اما حقیقت است و باید بپذیریم.

فیروزجا را خیلی راحت از دست دادیم و اگر فکری نشود، آینده بازیکنان تیم ملی معلوم نیست!  

علیرضا فیروزجا درحال حاضر شماره ۴ دنیاست و به راحتی او را از دست دادیم. کل حرفی که علیرضا می‌زد این بود که ما یک مربی ثابت می‌خواهیم و خب به این صحبت وقعی نهاده نشد و علیرضا را از دست دادیم؛ کسی که شانس قهرمانی جهان است.

اگر اوضاع به همینگونه پیش رود، آینده مشخص نیست. معلوم نیست چندسال از عمر شطرنجی من باقی مانده است و اگر حمایت نشوم ممکن است به بازی‌های آسیایی نرسم. نه تنها من، بلکه همه بازیکنان تیم ملی.

نگذارید شطرنج بازان سرخورده شوند!  

مربی خارجی ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین چیزی است که ما نیاز داریم. مبلغی که برای مربی خارجی نیاز داریم شاید یک دهم مبلغی است که در رشته‌های دیگر خرج می‌شود. جای تاسف دارد که می‌توان با هزینه کم، شطرنج ایران را ارتقا داد اما اقدامی صورت نمی‌گیرد. کاش نگذاریم بچه‌ها سرخورده شوند زیرا خودم به شخصه دوست ندارم اتفاقی مانند علیرضا فیروزجا دوباره رخ بدهد.

دسترسی در ایران سخت است!  

دسترسی به سایت‌های شطرنج در ایران بسیار سخت شده بود و ارتباط با مربی و دستیارانم هم سخت بود. در فرانسه مسابقات و لیگ‌های اروپایی بیشتری وجود دارد و من در این مسابقات شرکت می‌کنم. ما مسابقات آنلاین هم داریم که فدراسیون می‌تواند با رفع موانع‌ها و تهیه اینترنت پر سرعت، حداقل‌ها را برای بازیکنان فراهم کند.

انتهای پیام/