گاهی برخی تقلید ها نه تنها جواب نمی دهد بلکه شرایط را بدتر خواهد کرد.
ورزش دات آنلاین-اولین بار که اشک‌های چهره ورزشی حسابی سر و صدا کرد، ماجرا مربوط به گریه شدید محمد بنا پس از باخت حمید سوریان در المپیک ریو ۲۰۱۶ بود. جایی که بنا هر چی زد به در بسته خورد و بی‌طلا آوردگاه مهم آن سال را ترک کرد. عکاسی که عکس گریه‌های بنا را منتشر کرد در سالگرد این اتفاق یک بار نوشت: « نمی‌خواستم این عکس را منتشر کنم اما دیدم بهترین تصویر برای معنای غیرت است. » سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی آن زمان المپیک را با دو برنز ترک کرد اما بعد از این اتفاق به تیم ملی برنگشت و استعفا داد. پس از کسب مدال برنز سعید عبدولی در روز نخست و حذف حمید سوریان، امید نوروز، حبیب اله اخلاقی و بشیر باباجانزاده فقط مدال برنزی دیگر توسط قاسم رضایی کسب شد و این در حالی بود که در المپیک لندن کشتی فرنگی سه طلا توسط سوریان، نوروزی و قاسم رضایی گرفته بود.
بنا سال‌ها بعد مصاحبه کرد و درباره این خاطره تلخ گفت: «در المپیک ریو من گریه می‌کردم و امروز (بعد از المپیک توکیو) شاگردانم اشک می‌ریزند. آن موقع به علت اینکه حمید سوریان با ۷ طلای جهان، امید نوروزی و قاسم رضایی نتیجه نگرفتند گریه کردم، اما الان چند جوان دلاور دارم و اگر من هم نباشم آن‌ها می‌توانند چهار، پنج سال برای تیم ملی کشتی بگیرند. »
حالا سال‌های زیادی از این اتفاق می‌گذرد و غلام رضا شعبانی بهار رییس فدراسیون تیراندازی با کمان در ناکامی مطلق ورزشکارانش در بازی‌های آسیایی اشک ریخت. اشک‌هایی که قطعا بازتاب دلخواه را برای مجموعه تیراندازی با کمان نداشت و برخی مدعی هستند تصویرش جهت دار پخش شد چرا که گریه رییس فدراسیون تیراندازی با کمان در چنین وضعیتی کجا و اشک‌های فردی مثل محمد بنا در المپیک کجا؟ همچنین رییس این فدراسیون از کنایه و طعنه هم در امان نماند و به او گفتند جای گریه برنامه ریزی کن!
تیم ملی تیراندازی با کمان ایران در بخش انفرادی و میکس کامپوند و ریکرو بازی‌های آسیایی هانگژو حذف شد و در واقع ده کمان دار ایران با سرمربی خارجی و اردوی برون مرزی در بازی‌های آسیایی هیچ دستاوردی نداشتند. بعد از این اتفاق در حالی که خبری از بررسی و تصمیم گیری درباره ناکامان بزرگ بازی‌های آسیایی نیست، شعبانی بهار در نشست خبری اخیر از تمدید حضور سرمربی کره‌ای با حقوق ماهیانه شش هزار یورو خبر داد و گفت: «تصمیمات ما بر اساس ارزیابی‌های میدانی و مصوبات هیات‌رئیسه است. بعد از نتایج بلافاصله یکی از اعضای هیات‌رئیسه را مکلف کردم که با ۸ تیرانداز ریکرو برای ارزیابی سرمربی صحبت کن. بالای ۹۰ درصد از عملکرد آقای هونگ راضی بوده‌اند و بعضی‌ها تهدیدآمیز گفتند اگر او برود، شاید ما خیلی تمایلی به کار در تیم ملی نداشته باشیم. برخی گفتند به جای اینکه گریه کنید به برنامه ریزی فکر کنید. البته این اشک‌های من به خاطر ضعف نبود بلکه به خاطر همدردی بود. ما باید با ورزشکاران هم پا باشیم و نمی‌توانیم بی‌تفاوت باشیم. »
نکته جالب این است که در ورزش ما یک نفر مثل محمد بنا که فقط سرمربی است نه بیشتر با وجود دو برنز اشک می‌ریزد و می‌رود اما رییسی هم هست که بدون حتی یک مدال در نبرد آسیایی نه تنها استعفا نمی‌دهد بلکه تیم ناکام را ابقا می‌کند و در نشست خبری توجیه پشت هم می‌چیند. شعبانی بهار در کل صحبت‌هایش هیچ برنامه قابل دفاعی برای توجیه شکست بزرگ کمان داران نداشت و در قبال مصاحبه تند زهرا نعمتی هم ابراز داشت که مصاحبه حق ورزشکار است. البته شعبانی بهار جزو معدود روسایی بود که حداقل با وجود گذشت دو ماه از مردم عذرخواهی کرد. او گفت: «ما همیشه آماده پاسخگویی در مورد وضعیت فدراسیون و تیم‌های ملی هستیم و اگر نتایج ما باعث رنجش مردم شد، عذرخواهی می‌کنیم و تلاش می‌کنیم بهتر شویم. »
اینکه تیراندازی با کمان با چه زمانی باید معطل تلاش برای بهتر شدن مدیر ناکام بماند، مشخص نیست!