ملی‌پوش پاراوزنه‌برداری گفت: من نمی‌خواهم مسئولان فراتر از چیزی که حقمان است به ما رسیدگی کنند اما چطور می‌شود که یک رشته بعد از باخت تاریخی که متحمل شده پاداش دریافت می‌کند؟!
ورزش دات آنلاین- امیر جعفری ملی پوش پاراوزنه برداری ایران که در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو به مدال نقره در گفت وگو با «ورزش دات آنلاین» درباره ناراحت شدید خود بعد از نایب قهرمانی گفت: چون در دو دوره قبل طلا گرفته بودم و در این ۵ سال برای طلای سوم تلاش می‌کردم تصور این بود که می‌توانم به طلا برسم. قبل از تعویق بازی‌ها از حریف چینی جلو بودم اما با تاخیر در برگزاری بازی نتوانستم روندم را ادامه بدهم و حریف چینی جهش داشت. او از رنکینگ ۶-۷ خودش را به قهرمانی رساند و مقداری از این بابت ناراحت بودم. ۲ ماه قبل از بازی‌ها نیز در جهانی شرکت کردم و در فاصله برگزاری این دو مسابقه شرایط خوبی نداشتم و حرکت سومم در هانگژو دور از انتظار بود و بابت این ناراحت بود.
جعفری در پاسخ به این سوال که آیا گرفتن مدال هانگژو یا دیگر رقابت‌ها تضمینی برای موفقیت در پارالمپیک است گفت: گرفتن مدال بازی‌های آسیایی تضمینی برای کسب مدال در پارالمپیک نیست و اگر حمایت‌های فنی و زیر ساختی، اردوهای مناسب نباشد نمی‌توانیم کاری انجام دهیم. زمان کمی تا پاریس داریم و اگر حمایت خوبی شود و تدارکات مناسبی داشته باشیم می‌توانم رقابت نزدیکی با رقیب چینی داشته باشم. دور از دسترس نیست وقتی یک انسان به یک رکوردی رسیدی یا کاری را انجا داده بقیه هم می‌توانند.
او درباره مشکلاتش به مانند دیگر ورزشکاران از شغل صحبت کرد و گفت: مسئله من و بسیاری از ورزشکاران شغل است. ما نمی‌توانیم خودمان کسب و کار راه بیندازیم چرا که در اردو هستیم و اصلا نمی‌توان کاری انجام داد. یک سری کارها و پیگیری‌ها صورت گرفته و برخی بچه‌ها موفق شدند شغلی پیدا کنند. من هم پیگیری کردم اما هنوز اتفاقی نیفتاده است. همه مردم درگیر مشکلات اقتصادی هستند و ما هم با توجه به شرایط واقعا دچار مشکل شده‌ایم.
بیشتر بخوانید: شرم نقره‌ای!
جعفری ادامه داد: به جز چند رشته خاص بقیه ورزشکاران واقعا مشکلات مالی دارند به خصوص یکی دو ماه قبل از اعزام به مسابقات. امیدوارم مسئولان فکری کنند چرا که این حقوق‌ها پاسخگوی زندگی ما نیست.
نایب قهرمان بازی‌های آسیایی هانگژو با بیان اینکه نمی‌خواهد خودش را جدا از مردم بداند گفت: ما نمی‌توانیم خودمان را از مردم جدا کنیم و بگوییم از ما حمایت تا مشکلات مالی کاملا برطرف شود اما ورزشکاری که در حال تمرین برای تورنمنت مهمی است نباید به فکر شغل باشد. نباید به فکر شهریه مدرسه فرزندش، اجاره خانه و… باشد. به همه این‌ها دوری از خانواده در اردوها را هم اضافه کنید که چقدر به ما فشار می‌آورد.
او در پایان با گلایه از توجه بیش از اندازه به یک رشته خاص گفت: به عنوان ورزشکاری که از سال ۲۰۰۷ در اردوهای تیم ملی بوده می‌گویم ورزش اول کشور پارالمپیکی است. با احترام به همه ورزشکاران تاکید می‌کنم که از نظر نتایج و مدال آوری بچه‌های پارا عملکرد خوبی دارند. من نمی‌گویم فراتر از کاری که برای بقیه می‌کنند برای ما هم انجام بدهند اما باید نگاه برابر باشد و برای ورزشکاران باید براساس نتایج هزینه کنند. چطور وقتی نتیجه درخور ایران کسب نمی‌شود این همه پرداختی به ورزشکاران انجام می‌شود؟! اینکه با باشگاه‌ها قراردادهای سنگین امضا می‌شود را کاری ندارم اما وقتی تیمی باخت تاریخی می‌دهد چرا باید برای آن پاداش هم پرداخت شود؟!
انتهای پیام/