ورزش دات آنلاین- چند روز قبل شبکه ورزش سیما در تماسی تصویری با یکی از روسای فدراسیون مشغول گفتگو بود. در شرایطی که مسوول مربوطه در حال صحبت از پیشرفتها و افتخارات آن رشته بود، صدای بلند موسیقی در سالن برگزاری مسابقات بلند شد. صدا به قدری بلند بود که حتی بینندگان شبکه ورزش سیما هم می توانستند با کمی دقت متوجه شوند که این موسیقی، سرود ملی کشور ژاپن است و به نشانه قهرمانی تیم ژاپن در سالن مسابقه پخش شده است.

حتی با دقت به پشت رئیس فدراسیون می شد تصاویر تماشاگرانی را دید که به احترام سرود ملی کشور قهرمان، ایستاده اند و سکوت کرده اند. اما این در خالی بود که احتمالا فقط یک نفر در سالن، توجهی به سرود ملی پخش شده نداشت و با خیال راحت مشغول صحبتهای تصویری خود بود! آن هم درست چند دقیقه قبل از مراسم توزیع مدال مسابقه ای دیگر که با قهرمانی نمایندگان ایران به پایان رسیده بود و حالا باید آقای رئیس فدراسیون خودش مدالها را توزیع می کرد و به احترام سرود ملی کشورمان خبردار می ایستاد. احتمالا آقای رئیس اگر متوجه می شد که تماشاگر یا مسوولی در گوشه سالن به سرود کشورمان احترام نمی گذارد و مشغول صحبت کردن است، حسابی به او برمی خورد. این طور نیست؟

**** 

در هنگام برگزاری بازیهای آسیایی جاکارتا-2018 تیم ایران یک طلای غیرمنتظره در دوومیدانی به دست آورد. طلای حسین کیهانی برای همه غیرمنتظره بود؛ مخصوصا برای رئیس وقت فدراسیون که پیش از آن هم قول سه مدال- از جمله یک طلا – از بازیهای آسیایی را داده بود. به این ترتیب با این مدال طلا تمام پیش بینی ها غلط از آب در می آمد و عملا ایران به چیزی بیش از انتظارات خود دست پیدا می کرد. جشن طلا و قهرمانی ادامه پیدا کرد و ..ادامه پیدا کرد.... و باز هم ادامه پیدا کرد!

مسوولان برگزاری مسابقات دوومیدانی می خواستند مراسم توزیع مدال یکی از مسابقات قبلی را برگزار کنند و قرار بود سرود ملی کشور چین- که در آن رقابت قهرمان شده بود- از بلندگوهای استادیوم سینایان جاکارتا پخش شود. در این شرایط حتی بچه هایی که از مدارس اندونزی به ورزشگاه آورده شده بودند، می دانستند که در هنگام پخش سرود باید سکوت کنند. تنها کسی که توجهی به این مساله نداشت رئیس فدراسیون دوومیدانی بود که اندکی جلوتر از سکوی قهرمانی، حسین کیهانی را در آغوش گرفته بود و این قدر این جشن و شادی را ادامه داد تا مسوولان مراسم به او تذکر دادند تا ادامه جشن خود را در جایی دیگر برگزار کند. 

البته این گونه خبرها عموما در ایران بازتابی ندارند، زیرا اولا کسی علاقه ای به انتقاد ندارد و ثانیا این گونه رفتارها چنان در ایران عادی است که کمتر کسی- چه مسوول و چه خبرنگار- متوجه ایرادات آن خواهد شد!

**** 

سال 2010 و به هنگام برگزاری بازیهای اسیایی گوانگژو، یک مسابقه آشکار بین دو مسوول وقت تربیت بدنی شکل گرفته بود. علی آبادی و سعیدلو هیچ کدام نمی خواستند در این رقابت کم بیاورند و رقابت رئیس سازمان تربیت بدنی و رئیس کمیته ملی المپیک چنان حساس شده بود که آنها حتی در توزیع مدالها هم می خواستند بیشتر از رقیب خود، دیده شوند!

وقتی احسان حدادی برنده مدال طلای پرتاب دیسک شد، توزیع مدالها به محمد علی آبادی سپرده شد و مشخص نبود او به خاطر اهدای مدالها خوشحال بود یا طلای ایران در پرتاب دیسک که مدال طلا از سینی مخصوص برداشت، بسان قهرمانان افسانه ای!! در برابر دوربین ها به آن بوسه زد و سپس آن را به گردن قهرمان ایرانی مسابقه انداخت!

شاید چنین حرکاتی اگر از یک هوادار نوجوان در بیرون استادیوم سر بزند، کسی به آن خرده نگیرد، اما نه برای کسی که شخصیتی حقوقی دارد و به عنوان نماینده کشورمان در مسابقات حضور پیدا کرده است.

**** 

چند سال قبل و در هنگام برگزاری مسابقات کشتی قهرمانی جهان در فرانسه، زمان پخش سرود ملی کشور قهرمان و توزیع مدالها شده بود و یکی از خبرنگاران ایرانی بدون توجه به پخش سرود در سالن، مشغول صحبت و ارائه اخبار به کشورمان بود. ظاهرا اروپایی ها به اندازه آسیایی ها صبور نبودند و به شدت با خبرنگار مربوطه برخورد کردند!

**** 

سال گذشته در هنگام برگزاری رقابتهای لیگ دوومیدانی کشور، در شرایطی که رقابت دوی 10 هزار متر در جریان بود، وزیر ورزش وارد استادیوم آفتاب انقلاب شد و برای این که ارادت خود را به رشته دوومیدانی نشان دهد، هوس کرد که به کنار زمین برود. طبیعتا از آنجایی که همه در ایران علاقمند هستند که با روسا سلام و علیک و احوالپرسی کنند، ناگهان همه به سمت وزیر ورزش هجوم بردند و حتی داوران نیز مسابقه را رها کردند و دور وزیر حلقه زدند. در حالی که نه وزیر حق داشت در هنگام برگزاری مسابقه وارد پیست شود و نه داوران حق داشتند مسابقه را رها کنند!

****

یکی دیگر از نکات جالب توجهی که بلا استثناء در بین تمامی روسا و مسوولان ورزش ایران مشترک است، علاقه آنها به حضور در تصاویر است. به طوری که وقتی سکوهای قهرمانی رشته های مختلف را در کشورمان نگاه می کنیم، ورزشکاران بر روی سکوها کمتر به چشم می آیند و آنچه بیشتر دیده می شود، مسوولانی هستند که بعد از توزیع مدالها حاضر نیستند از برابر دوربین ها تکان بخورند تا مبادا در یکی دو عکس حضور نداشته باشند! جالب این که اکثر این مسوولان در مسابقات خارجی چگونگی توزیع مدالها را دیده اند، اما هنوز هیچ کدام از آنها متوجه نشده اند که عکسهای جایگاه قهرمانی متعلق به ورزشکاران است و مسوولان بعد از اهدای مدال در تمام مسابقات از برابر دوربین ها کنار می روند. شاید هم متوجه می شوند ولی به روی خود نمی آورند!

حتی سایتهای فدراسیون های ورزشی نیز تقریبا همگی تبدیل شده اند به گزارش تصویری از عملکرد روسای فدراسیون های مربوطه. در حالی که سایت های فدراسیون ها و روابط عمومی ها وظایف به مراتب بیشتری دارند تا این که بخواهند فقط از روسای فدراسیون ها عکس و خبر تهیه کنند!

**** 

نمونه های فراوانی می توان ذکر کرد از برخوردهای مسوولان ورزشی کشورمان که در آنها اثری از رفتارهای دیپلماتیک مشاهده نمی شود. شاید لازم باشد برای روسا و تمامی مسوولان ورزشی کشورمان کلاسهایی برپا شود و اصول رفتار دیپلماتیک را به آنها آموزش داد. مسائلی از قبیل احترام به ورزشکاران، مسوولان و سرود دیگر کشورها، حفظ پرستیژ کشورمان با رعایت ژست بی طرفی در جایگاه، سالن، استادیوم یا هرجای دیگر به عنوان یک مقام مسوول و البته کمی فاصله گرفتن از دوربین ها!

انتهای پیام/