ورزش دات آنلاین- در این سالها فراوان بوده‌اند ستارگانی که هرگز نتوانسته‌اند قهرمانی در بالاترین سطح باشگاهی فوتبال جهان را تجربه کنند. در ادامه به مرور نام‌های بزرگی می‌پردازیم که هیچ وقت نتوانستند قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کنند.

رونالدو

پدیده بزرگترین مهاجم نسل خودش بود. به نظر خیلی‌ها بهترین مهاجم از هر نسلی. در ۳ جام جهانی حاضر شد و دو قهرمانی و یک نایب قهرمانی به دست آورد. هر چند جام ۱۹۹۴ را زیاد نمی‌شود به پایش نوشت اما در قهرمانی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۲ بیشترین نقش را داشت. او رکورددار بیشترین گل زده در جام جهانی هم هست. در ۳ کشور مختلف هم قهرمان لیگ شده اما از جهاتی نرسیدن دست رونالدو دلیما به جام گوش دراز به خاطر بدشانسی بوده. او برای ۴ باشگاه بزرگ که همه همزمان با دوران بازیگری‌اش قهرمان لیگ قهرمانان شدند بازی کرده؛ بارسلونا، اینتر، رئال مادرید و میلان اما هر وقت آنها قهرمان شدند اودر تیم دیگری بوده. پس نمی‌شود قهرمان نشدن‌هایش را به پای مصدومیت‌های تلخش گذاشت. به هر حال او هر وقت به این موضوع فکر می‌کند می‌تواند به خودش بگوید: هی! من رونالدو هستم و همین از همه چیز مهمتر است.

فیلیپ کوکو

سرمربی کنونی تیم پی اس وی آیندهوون ۷۹ بازی در این رقابت‌ها انجام داد، که در ابتدا با تیم هلندی آغاز شد و سپس ۶ فصل در بارسلونا به میدان رفت. کوکو درست قبل از سلطه اخیر بارسلونا در فوتبال اروپا از این تیم جدا شد؛ هرچند کاتالان‌ها اولین جام قهرمانی خود در قرن ۲۱ را دو سال بعد از جدایی کوکو در سال ۲۰۰۴ به دست آوردند.

دیگو مارادونا

به عنوان کسی که بزرگترین بازیکنی است که تاکنون در دنیای فوتبال دیده شده وسال‌های زیاد و درخشانی هم در اروپا داشته، خیلی عجیب است که با بزرگترین قهرمانی دنیا در رده باشگاهی اینقدر فاصله داشته باشد. درخشش او در بارسلونا و بعد از آن حکمرانی او در ایتالیا با پیراهن ناپولی چیزی نیست که بشود فراموش کرد. ۲ قهرمانی با ناپولی در سری A و یک تنه رساندن این تیم به قهرمانی جام یوفا باعث شده دن دیگو به افسانه‌ای ابدی در ناپل تبدیل شود. او اما هرگز نتوانسته جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا که در زمان او جام باشگاه‌های اروپا نام داشت را بگیرد. حذف مقابل رئال مادرید در فصل ۱۹۸۸-۱۹۸۷ و شکست مقابل اسپارتاک مسکو در فصل ۱۹۹۱-۱۹۹۰ باعث شده جای قهرمانی در این تورنمنت باشکوه اروپایی در ویترین افتخارات او خالی باشد.

پاول ندود

ندود هم مثل کرسپو بخشی از تیمی بود که به فینال لیگ قهرمانان راه یافت، اما یوونتوس نتوانست در سال ۲۰۰۳ از سد میلان عبور کند. هرچند هافبک اهل جمهوری چک در نبرد اولدترافورد به دلیل محرومیت حضور نداشت. این نزدیک‌ترین شانس ندود برای قهرمانی در رقابت‌ها بوده است.

دنیس برگ کمپ

او با هم نسل قهرمان‌های جاودانه آژاکس بود؛ کلارنس سیدورف، پاتریک کلایورت و ادگار داویدز. اما ۲ سال قبل از این که آژاکس برنده لیگ قهرمانان اروپا شود این تیم را به مقصد اینتر ترک کردکه اگر مانده بود، می‌توانست با این تیم جشن قهرمانی بگیرد. بعد از آن هم با آرسنال تا فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۰۶ پیش رفت اما آن موقع ذخیره بلااستفاده توپچی‌ها بود و ونگر با داشتن تیری آنری وسسک فابرگاس جوان، به استفاده از او فکر نمی‌کرد. شاید هم نه البته! او گفته بود که بعد از فینال لیگ قهرمانان بعد از ۱۱ سال باشکوه و رسیدن به قهرمانی لیگ برتر در ۳ دوره خداحافظی خواهد کرد. اگر ینس لمان اخراج نشده بود این احتمال وجود داشت که هم آرسنال قهرمان اروپا شود و هم به برگکمپ فرصت بازی و وداعی باشکوه داده شود.

لوتار ماتئوس

آدم نمی‌داند لوتار ماتئوس نفر این لیست باشد یا نه. از نظر بزرگی، شاید ۲ نفر باشند که از او بزرگترند و دستشان به جام نرسیده. از نظر فاصله تا قهرمانی اما هیچ کس به اندازه او به بلند کردن جام لیگ قهرمانان نزدیک نبوده. حتما متوجه شده‌اید که منظور، فینال فراموش نشدنی لیگ قهرمانان اروپای سال ۱۹۹۹ است. بازی نحس نیوکمپ ۹ سال بعد از قهرمانی لیبروی افسانه‌ای آلمان در جام جهانی برگزار می‌شد و بایرن یک – صفر از منچستریونایتد پیش بود که ماتئوس در دقیقه ۸۶ از بازی خارج شد. تدی شرینگام… لعنتی و از او بدتر، اولگنار سولشر. ۲ گل در فاصله کمتر از یک دقیقه مانده به دقیقه ۹۲ که داور بازی قرار بود سوت پایان را بکشد زدند و ماتئوس را چند ثانیه مانده به قهرمانی در اروپا هاج و واج کردند. آنقدر که بعد از تعویض، روی نیمکت نشسته بود و در حالی که جوراب‌هایش را فرصت نکرده بود به کناری بگذارد، مات و مبهوت به اشک‌های ساموئل کوفور، مدافع بایرن که روی زمین می‌کوبید نگاه می‌کرد. ۱۲ سال پیش از آن ماتئوس با بایرن به فینال همین مسابقات رسیده بود و ۱۳ دقیقه مانده به پایان یک گل پیش بود.

۲ گل دیرهنگام از پورتو اما باعث شد تاج سلطنت اروپا روی سر یاغی‌های پرتغالی قرار بگیرد. چه بدشانسی بزرگی، هیچ کس به اندازه او به بردن این جام نزدیک نبوده است.

زلاتان ایبراهیموویچ

در این تورنمنت سوپراستاری وجود دارد به نام زلاتان ایبراهیموویچ که هرگز لیگ قهرمانان را فتح نکرده است. یوونتوس خیلی قبل‌تر از اینکه او برای این تیم بازی کند این تورنمنت را برده بود. همینطور میلان. او وقتی اینتر را ترک کرد، به بارسلونا رفت. نرآتزوری فصلی رویایی را با ژوزه مورینیو تجربه کرد و جام گوش دراز لیگ قهرمانان یکی از ۳ جام بزرگی بود که این تیم به دست آورد. سال بعدش که از بارسلونا راهی شهر میلان و تیم روسونری شد، شاگردان پپ گواردیولا قهرمان اروپا شدند. او حالا بازیکن کفش‌هایش را آویخته و شاید به‌عنوان سرمربی بتواند فاتح این جام شود.

لیلیان تورام

مثل ندود، تورام هم در سال ۲۰۰۳ نایب قهرمان شد، هرچند مدافع فرانسوی در آن مسابقه برای یوونتوس به میدان رفت. دفاع راست فرانسوی کار خود را خوب انجام داد و در طول ۱۲۰ دقیقه اجازه گلزنی به میلان نداد تا بازی ۰-۰ تمام شود، اما عملکرد بد دیوید ترزگه، مارسلو زالایتا و پائولو مونترو در ضربات پنالتی، به شکست بانوی پیر منجر شد. تورام همچنین عضوی از تیم پارما بود که در سال ۱۹۹۹ جام یوفا را بالای سر بردند، و درست بعد از قهرمانی بارسلونا در لیگ قهرمانان سال ۲۰۰۶ به این تیم پیوست.

میشائیل بالاک

نایب قهرمانی به همراه یک تیم شاید به اندازه کافی بد باشد اما نایب قهرمانی به همراه دو تیم قطعاً آزار دهنده است. این دقیقاً همان سرنوشتی است که بر سر بالاک فرود آمد: اولین بار در سال ۲۰۰۲ به همراه لورکوزن نایب قهرمان شد و ۶ سال بعد همراه با چلسی نایب قهرمانی را تجربه کرد. او در اولین شکست خود، شاهد یک گل به یاد ماندنی از زین الدین زیدان بود و در سال ۲۰۰۶ هم جان‌تری و نیکولاس آنلکا با خراب کردنِ ضربات پنالتی مقابل منچستر یونایتد، او را از رسیدن به جام قهرمانی محروم کردند. هافبک آلمانی حداقل در آن شب ضربه پنالتی خود را به گل تبدیل کرد.

لوئیجی بوفون

بوفون از آن دست بازیکنانی است که درباره‌اش باید گفت: مگر می‌شود او قهرمان نشده باشد؟ چرا نمی‌شود، یک بار بیشتر به فینال نرسیده اما در همان فینال مغلوب میلان شده است. بوفون وقتی دروازه بان یووه شد که مدت‌ها از قهرمانی این تیم در لیگ قهرمانان اروپا می‌گذشت. بیانکونری در سال ۱۹۹۶ با دروازه بانی آنجلو پروتزی جشن قهرمانی گرفت. بوفون که جدیدترین فرد در این لیست است که از فوتبال خداحافظی کرده به تازگی سرپرست تیم ملی ایتالیا شده است.

رود فان‌نیستلروی

فان گل – لقبی که پیش از ظهور فان پرسی مال فان نیسلتروی بود – از آن بازیکنان عجیب است. در بین آنها که در گرفتن جام لیگ قهرمانان دستشان درازتر از پایشان است. او بیشترین ارتباط را با این تورنمنت باشکوه دارد. این را با نگاهی به ۵۶ گل زده در ۷۳ بازی از این مسابقات می‌توان دریافت. او سومین گلزن برتر تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست و فقط رائول و لیونل مسی از او بالاتر هستند. تازه نسبت گل‌های زده‌اش به تعداد بازی‌هایی که انجام داده از آنها بیشتر است و فقط آلفردو دی استفانو و فرانس پوشکاش، اساطیر رئال مادرید از این نظر بهتر از او هستند. او نه با منچستریونایتد و نه با رئال مادرید نتوانست به این افتخار بزرگ دست پیدا کند.

روبرتو باجو

روبرتو باجو که موهای بلند و مدل ریشش یک جورهایی با باتیستوتا همخوان بود را باید بازیکنی نزدیک بود خواند. او نزدیک بود قهرمان جام جهانی شود. نزدیک بود لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند و نزدیک بود بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا لقب بگیرد.

عملکرد خیره کننده باجو را نمی‌توان با قهرمانی در جام یوفای سال ۱۹۹۳ با یووه، قهرمانی در سری A در سال ۱۹۹۵ با همین تیم و یک اسکودتوی دیگر در سال ۱۹۹۶ با میلان سنجید. این را فراموش نکنید سوپراستار ایتالیا در جام جهانی ۱۹۹۴ بهترین بازی‌های عمرش را در برشا و بولونیا انجام داده هر چند در تیم‌های بزرگ و مدعی از جمله یووه، میلان و اینتر بازی کرده است.

روماریو

او رفته بود به بارسلونا کمک کند یوهان کرایف دومین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. با استویچکوف، کومان، لادرو و گواردیولا، بارسلونا هیچ چیز برای قهرمانی کم نداشت اما این اتفاق نیفتاد و روماریو که در سال ۱۹۹۴ با برزیل قهرمان جام جهانی شد، نتوانست با بارسلونا قهرمان اروپا شود. او در حضور ۲ ساله‌اش در بارسلونا، جز والنسیا به تیم دیگر اروپایی نرفت که شانسش را امتحان کند. قبل از آن هم با آیندهوون به جایی نرسیده بود.

گابریل باتیستوتا

«باتی گل» هیچ وقت در تیمی نبوده که بخواهد برای بردن لیگ قهرمانان اروپا مدعی باشد. او هم با فیورنتینا و هم با رم تجربه بازی در این تورنمت را دارد اما هرگز شانسی برای قهرمانی پیدا نکرده. با شوت‌های سهمگینش که مثل موشک اتمسفر را می‌شکافت و به تور دروازه رقبا می‌چسبید اما جزو بزرگترین بازیکنانی به شمار می‌رود که این جام را نبرده، حتی اگر در تیمی مدعی بازی نکرده. البته باتیستوتا در هیچ تورنمنتی خیری ندیده است. به جز یک قهرمانی با ریورپلاته در آرژانتین، یک جام حذفی با فیورنتینا و یک اسکودتو با رم جام دیگری در عرصه باشگاهی ندارد. با آرژانتین هم یک بار کوپا آمریکا را برده و یک بار هم جام کنفدراسیون‌ها را. آن همه سال برای فیورنتینا بازی کرد و قلب تعداد غیرقابل شمارشی از عشاق فوتبال را برد اما حتی زدن ۳۰۰ گل در ۵۱۶ بازی نتوانست باعث شود حضورش در لیگ قهرمانان اروپا به گرفتن جام منتج شود.

انتهای پیام/